می توان به این سؤال کاملاً پیش پا افتاده پاسخ داد - فلسفه به عنوان دانش و مطالعه طبیعت متولد شد ، بعدها علم از آن بیرون آمد و علم همه وسایلی را به ما داد که زندگی ما را راحت می کند.

اما من می خواهم در مورد چیزی کاملاً متفاوت صحبت کنم. من با تاکید بر کلمه "منافع" شروع می کنم. وقتی مطالبات ارزش، فایده‌گرایی و سودآوری از فلسفه مطرح می‌شود، تا حدودی عجیب به نظر می‌رسد، علی‌رغم این واقعیت که توانایی هر کالا یا هر چیز برای ارضای نیازهای انسان، اعم از مادی یا روان‌شناختی، البته برای اولین بار توسط فیلسوفان درک شد. به عنوان مثال، جرمی بنتام افزایش سودمندی را اصل روانشناختی هدایت کننده رفتار انسان در تمایل آنها به اجتناب از درد و افزایش لذت می دانست.

با این حال، شروع به فکر کردن راهی مطمئن برای افزایش رنج شماست. پراگماتیسم روزمره بیشتر ما را به سمت رفتارهای کلیشه ای و الگو هدایت می کند تا تلاش برای درک یک پدیده خاص و مسئولیت کامل اعمال خود. این را هم افرادی که از فلسفه «ترسند» و هم خود فیلسوفان درک یا احساس می کنند.

در سال 1849، وزیر آموزش عمومی شیرینسکی-شیخماتوف عبارت معروف "مزایای فلسفه ثابت نشده است، اما ضرر آن ممکن است" را بیان کرد، پس از آن او فلسفه را از تعداد رشته های تدریس شده در دانشگاه های روسیه حذف کرد.

هنگامی که جوانان از الکساندر پیاتیگورسکی خواستند دانشجو شود، او وظیفه خود می دانست که در مورد خطرات هشدار دهد. پیاتیگورسکی گفت، بالاخره شما به نوعی زندگی می کنید، پس چرا به این نیاز دارید؟ به هر حال، فقط بدتر می شود... بدترین چیز این است که از همین الان شروع به فکر کردن کنید. نه فردا بعد از ناهار، نه پس فردا که کار خود را تمام کردید، اما همین الان، بلافاصله، پس آیا برای این کار آماده هستید؟ اما حتی اگر آماده باشید، اگر قبلاً فلسفه ورزی را انتخاب کرده اید، دیگر راهی برای بازگشت به زندگی عادی وجود ندارد. و اگر بخواهی برگردی، نه زندگی، بلکه چیزی را خواهی یافت که بسیار پایین تر و بدتر از زندگی است، و این مرگ تو خواهد بود که چنین انتخابی کردی.

با این وجود، به نوعی اجازه داده شده تا فلسفه در آگاهی توده وجود داشته باشد. اجازه دهید این نامفهوم، حاوی معانی تاریک، اما هنوز چیزی مهم، در جایی در حاشیه زندگی، پر از مصرف با کیفیت و لذت وجود داشته باشد، و اجازه دهید برخی از مطرودان عبوس سوالات مضحکی را مطرح کنند و خودشان به آنها پاسخ دهند. این افکار عمومی ناگفته اجازه می دهد تا تفکر آزاد حتی در شرایط یک انحصار ایدئولوژیک سخت ادامه یابد.

متأسفانه، تفکر به ندرت آزاد است و غالباً شکل اعتقادی به خود می گیرد و موضعی سفت و سخت می گیرد که غیر قابل تحمل، تهاجمی و به معنای واقعی کلمه ارتدکس می شود. عقل سلیم مستلزم این است که فلسفه "علمی" باشد و تصویری کل نگر از جهان بسازد تا همه چیز را در جهان توضیح دهد. هگل پاسخ این مطالبه را کاملاً فرموله کرد: «فلسفه... مستقیماً با عقل و در نتیجه، تا حد زیادی، با عقل سلیم مخالف است، که منظور ما از آن محدودیت نوع بشر از نظر مکان و زمان است. در رابطه با عقل سلیم، جهان فلسفه فی نفسه و برای خود نوعی دنیای درون به بیرون است.»

من با رادیکال ترین تفسیر از سودمندی فلسفه موافقم - چیزی جز آسیب برای زندگی روزمره به ارمغان نمی آورد. با این حال، در میان بسیاری از کارکردهای آزاداندیشی و عشق به خرد، یکی وجود دارد که فلسفه را به ابزاری استثنایی برای درک انسان از خود تبدیل می کند. آیا ما ماشین های بیولوژیکی با برنامه ای از پیش تعیین شده هستیم یا اراده آزاد داریم؟ بسته به پاسخ به این سؤال، ما انسان را وسیله یا هدف می‌دانیم، خشونت را توجیه یا رد می‌کنیم و به طور کلی - انسان باش یا در طول زندگی خود هرگز به چنین امکانی پی نخواهیم برد. تفکر تنها راه تحقق اراده آزاد نیست، بلکه تنها راه پی بردن به اهمیت این مشکل است. این فلسفه با مردم مهربان است - مهم نیست که چگونه از زندگی روزمره متمایز می شود، این فرصت را برای هر فرد می شناسد که آزاد باشد. این تا حدودی شبیه مفهوم مسیحی نجات است - هر گناهکاری می تواند لحظه ای قبل از مرگ توبه کند و بخشیده شود. در مورد فکر کردن هم همینطور است، شما می توانید آزادانه فکر کنید و از این طریق در آخرین ثانیه زندگی خود تبدیل به یک شخص شوید. اما این کاملاً عجله نیست، زندگی پر از شادی ها، لذت ها و کار شدید است تا سودمندی هر چیزی که ما را احاطه کرده است افزایش دهد.

مشکلات فلسفه در جامعه مدرن در واقع مشکلات عدم شکل گیری جهان بینی کافی نسل جوان است! جهان بینی که می تواند پایه یک شهروند قوی، موفق، شایسته و انسان شاد از هر نظر باشد.

پیش از این، در دوران شکوفایی فرهنگ های مختلف، به ویژه در یونان، فلسفه ملکه علوم بود، اما اکنون فلسفه به حاشیه کشیده شده است. در بهترین دوران، فلسفه به انسان مبانی جهان بینی، تربیت اخلاقی می داد و به مهم ترین سؤالات زندگی یک انسان پاسخ می داد: من کی هستم؟»، «برای چه چیزی ارزش زندگی کردن دارد؟»، «چه چیزی شایسته است و چه چیزی ارزش ندارد؟»امروزه فلسفه متشکل از صدها نظریه و نظام دیدگاهی است که غالباً غیرقابل اجرا است، که یک فرد (دانشجو) به طور سطحی در تئوری با آنها آشنا است، اما عملاً چیزی را در زندگی به کار نمی برد. فلسفه برای مدت طولانی به بشریت خدمت نکرده و به مردم کمک نکرده است.

یک فلسفه واقعی که هر کار مفیدی را انجام دهد این است فلسفه موفقیت، به لطف کتاب ها و سخنرانی های تجار و افراد موفق برای مردم قابل دسترسی است، اما این تنها بخشی از آن مسائل حیاتی است که برای همه افراد ضروری است. علاوه بر این، فلسفه موفقیت از سوی افراد مشهور و بازرگانان، که اساساً اهل عمل هستند، توسط علم سنتی به رسمیت شناخته نشده است، از جایگاه کافی برای گنجاندن به عنوان یک درس اجباری در نظام آموزشی برخوردار نیست، از جمله اینکه مبدعان آن در درجه اول هستند. تاجران نه دانشمندان

می توان نتیجه گرفت که فلسفه در دنیای مدرن به هیچ وجه مهم ترین وظیفه خود را انجام نمی دهد - انسان را برای زندگی آماده نمی کند!

مشکلات اصلی فلسفه در دنیای مدرن

فلسفه مدرن:

1. جهان بینی کافی و کامل از یک فرد موفق و شاد را تشکیل نمی دهد. شکل‌گیری جهان‌بینی، ایده‌های زندگی، اهداف، ارزش‌ها، باورها برای اکثر مردم به‌طور آشفته (خانواده، تلویزیون، محیط و غیره) اتفاق می‌افتد.

2. اینها صدها نظریه و دیدگاه متناقض است که از زندگی واقعی جدا شده است. و اغلب برای دستیابی به هیچ وجه قابل اجرا نیستند. این امر باعث ایجاد "به هم ریختگی" در ذهن می شود و به هیچ وجه به شکل گیری یک جهان بینی کل نگر، غیر متناقض و موثر برای زندگی کمک نمی کند.

3. به مهمترین سؤالات زندگی پاسخ نمی دهد، در واقع اینها سؤالات اصلی فلسفه هستند. "انسان کیست؟"، "چگونه زندگی کنیم؟"، "برای چه زندگی کنیم؟". در حقيقت، كافي ترين آموزه هاي فلسفي، اديان جهاني هستند كه به اين پرسش ها پاسخ مي دهند و ميلياردها پيرو دارند، يعني بالاترين نتايج را دارند. و نظریات و آموزه های فلسفی که پیروان، مکاتب واقعی یا افرادی که دارای دیدگاه های متناظر هستند ندارند، باید غیرقابل دفاع و بی فایده شناخته شوند. چرا جامعه به آنها نیاز دارد اگر در مقابل زندگی ناتوان هستند و هیچ سودی ندارند؟

4. عملی نبودن و عدم کاربرد نظریه های فلسفی مرتبط در زندگی واقعی. فلسفه باید کاربردی باشد، باید به مردم کمک کند تا به موفقیت، شادی، هماهنگی درونی و رفاه مادی برسند. و اگر این یک نظریه واهی است، چه کسی به آن نیاز دارد؟

5. بد اخلاق، بدوی و ضعیف جدیدنظریه های فلسفی چرا ما نیاز به نظام معرفتی و دیدگاهی داریم که انسان را ضعیف، شرور، بداخلاق، بیهوده، شرور بسازد، او را زالوی خودخواه بر پیکر جامعه بسازد؟این همان چیزی است که یک فرد را مثلاً «پسامدرنیسم» می کند. فلسفه باید به فرد کمک کند که بین آنچه شایسته است و آنچه شایسته نیست، کجا بالا و کجا پایین است، کجا برود و چه کاری انجام دهد تا باهوش تر، قوی تر، موفق تر و شادتر شود، تمایز قائل شود. فلسفه باید به انسان یک بردار واضح توسعه و درک روشنی از پیامدهای انتخاب بدهد!

6. مبنای روش شناختی کافی برای رشد شخصیت فراهم نمی کند. در حالت ایده‌آل، یک فلسفه کافی باید نه تنها دانش و ایده (جهان‌بینی)، بلکه روش‌های مؤثر کار بر روی خود را نیز به فرد بدهد. به عنوان مثال، تکنیک های کار با اهداف زندگی، روش های شکل گیری باورها و دیدگاه های درونی، روش هایی برای از بین بردن باورها و مشکلات درونی.

برای سهولت در ایجاد نگرش نسبت به این مسائل، از خود بپرسید:

• آیا فلسفه باید به انسان کمک کند که شایستگی بیشتری پیدا کند یا به فساد و تباهی او کمک کند؟
• آیا باید شخصیت را قوی کند یا ضعف ها و کاستی های او را ایجاد کند؟
• آیا فلسفه باید منابع شادی را در روح آشکار کند یا شخص را در رنج فرو برد و حداکثر درد را برای او به ارمغان آورد؟
• آیا دانش فلسفی باید انسان را به موفقیت برساند یا وظیفه آن این است که بازنده های خشمگین و ناامید از زندگی ایجاد کند؟
• آیا فلسفه باید هنر زندگی روی زمین را به همه بیاموزد یا به تکثیر توهمات کمک کند، مردم را از واقعیت دور کند و به جنون منجر شود؟
• چه جهان بینی برای فرزندان خود آرزو می کنید؟

در یافتن پاسخ های عاقلانه موفق باشید :)

1. همه فلسفه می کنند و همه مسائل حیاتی مهم و واقعاً فلسفی را برای خود حل می کنند (در مورد نگرش به جهان، در مورد معنا و هدف زندگی، در مورد انتخاب حرفه، در مورد خیر و شر و غیره). پس بهتر نیست به جای سرگردانی در لابلای مشکلات، فلسفه را از دیگران بیاموزیم؟!

تصور کنید که در حال یادگیری اسکی هستید. برف عمیق و شل است - و شما به سختی پاهای خود را حرکت می دهید، اما شخصی یک پیست اسکی در آن نزدیکی گذاشته است - و شما روی آن می ایستید و حرکت کردن بلافاصله آسان تر است. شما به تدریج بر تکنیک راه رفتن مسلط می شوید و سپس می توانید به روش خودتان بروید، اما احتمال اینکه در برف بیفتید یا توقف کنید بسیار کمتر است. در فلسفه هم همینطور است. (این پاراگراف نقل قولی است از کتاب L. Retyunskikh, V. Bobakh “Merry Wisdom”, M., 1994. P. 12).

2. فلسفه ذهن جمعی مردم است. داشتن روابط دوستانه با ذهن جمعی به اندازه داشتن هوش مهم است. و ذهن بیان متمرکز یک شخص است. تصادفی نیست که زیست‌شناسان انسان را «هوموساپینس» می‌نامند، یعنی یک فرد معقول.
به لطف فلسفه، یک فرد شروع به احساس شهروندی جهان می کند، همانطور که بود، همتراز با بشریت و حتی با جهان به عنوان یک کل می شود.

3. فلسفه به شخص کمک می کند تا خود را به معنای کامل یک شخص (نه مرد یا زن، نه نماینده یک ملیت خاص، فرقه مذهبی یا متخصص حرفه ای) بشناسد.

به ویژه به متخصص کمک می کند بر محدودیت های حرفه ای و یک جانبه بودن خود غلبه کند، یعنی متخصص را از آنچه کرتینیسم حرفه ای (محدودیت، باریکی) نامیده می شود محافظت می کند. بیایید آنچه را که کوزما پروتکوف در این باره گفت: یک متخصص مانند آدامس است، کامل بودن او یک طرفه است.

یک فرد باید دارای تحصیلات همه جانبه، فرهنگی و رشد یافته باشد. این امر با تحصیل علوم در تخصص، خواندن ادبیات علمی و آموزشی، داستان، روزنامه، مجلات، توسعه ذوق موسیقی و هنری، مهارت‌ها و توانایی‌های عملی حاصل می‌شود... فلسفه در مرکز این جریان قرار دارد. از وظایف آموزشی و تربیتی

در قرن هجدهم، وزیر پروس زدلیتز "در زیردستان خود احترامی برای فلسفه ایجاد کرد". وزیر معتقد بود: «دانشجو باید بیاموزد که پس از اتمام دوره علوم، فقط چند ساعت در روز باید پزشک، قاضی، وکیل و غیره باشد، اما تمام روز یک فرد باشد. به همین دلیل است که در کنار دانش ویژه، مدرسه عالی باید آموزش فلسفی محکمی ارائه دهد» (نک : A. Gulyga. Kant. M., 1977. P. 95).

4. به لطف فلسفه، افق های ذهنی به طور غیرعادی گسترش می یابد، وسعت تفکر ظاهر می شود و/یا افزایش می یابد. دومی به فرد کمک می کند تا دیگران را درک کند، تساهل، بردباری را آموزش می دهد، می آموزد که از دیگران نترسد، یعنی از بیگانه هراسی محافظت می کند.

5. فلسفه ذوق تفکر انتزاعی و انتزاعی را القا می کند، چیزی کمتر از ریاضیات.
تجرید فلسفی، برخلاف انتزاع ریاضی، مملو از معنای حیاتی است. این یک انحراف از تنوع نیست، بلکه وحدت تنوع است. کافی است به انتزاعاتی مانند «جهان به عنوان یک کل»، «مکان»، «زمان»، «ماده»، «روح» اشاره کنیم.

6. فلسفه تفکر، توانایی تفکر را توسعه می دهد. مطالعه فلسفه یک مکتب واقعی از تفکر خلاق است.

7. فلسفه انتقاد، تفکر انتقادی را می آموزد. به هر حال، اولین شرط فلسفه ورزی این است که هیچ چیز را بدیهی ندانیم. در این ظرفیت، فلسفه به رهایی از تعصبات و باورهای غلط کمک می کند.

8. فلسفه به افراد کمک می کند تا باورها را پرورش دهند و در صورت لزوم آنها را اصلاح کنند.
باید به خاطر داشته باشیم: باورها شخصیت را شکل می دهند. بدون آنها، انسان مانند بادگیر است - هر کجا باد می وزد، آنجا می رود.

9. فلسفه چیزی را به انسان القا می کند که صلابت، بی باکی روح نامیده می شود. با تشکر از او، مرد

از احساس خطرناک مورچه ای که بدون هیچ حسی بین ریشه های غول پیکر درختان می شتابد فرار می کند.

از کتاب درسی: L.E. بالاشوف. فلسفه. M., 2019. (به صورت الکترونیکی به وب سایت من مراجعه کنید

فلسفه و علم

مقدمه

فلسفه و علم دو فعالیت مرتبط با یکدیگر هستند که با هدف مطالعه جهان و مردم ساکن در این جهان انجام می شود. فلسفه می کوشد تا همه چیز را بشناسد: مرئی و نامرئی، درک شده توسط حواس انسان و غیر واقعی و غیر واقعی. فلسفه حد و مرزی ندارد - می کوشد همه چیز را بفهمد، حتی توهم. علم فقط آنچه را می توان دید، لمس کرد، وزن کرد و غیره مطالعه می کند. اما این مطالعه در مقایسه با مطالعه همان موضوع توسط فلسفه، هرچند یک جانبه، اما دقیقتر صورت می گیرد. مثلاً برای فیلسوفان زمان های مختلف، صاعقه خشم زئوس، جرقه ای از برخورد ابرها و ... است. برای دانشمندان، این فقط یک بار الکتریکی است، زمانی که یک میدان الکتریکی در هنگام رعد و برق ایجاد می شود و به دلیل اختلاف پتانسیل، بارهای ولتاژ بالا بین این میدان و زمین رد و بدل می شود. این نیز حضور ازن در جو را توضیح می دهد: تحت تأثیر یک جریان الکتریکی، مولکول های اکسیژن به اتم ها متلاشی می شوند که دوباره به مولکول ها مونتاژ می شوند، اما این بار ازن.

فلسفه و علم به مطالعه تصویر جهان می پردازند و متقابلاً یکدیگر را تکمیل می کنند. بیایید سعی کنیم تفاوت ها و شباهت های فلسفه و علم، رابطه و تاریخ آن ها را در نظر بگیریم.

من. علم

1. علم چیست؟

تعاریف زیادی از چنین پدیده منحصر به فردی مانند علم وجود دارد، اما به دلیل پیچیدگی و تطبیق پذیری آن، هیچ تعریف جهانی به سختی امکان پذیر است. این علم در طول تاریخ خود دستخوش تغییرات زیادی شده است و هر یک از مفاد آن چنان با جنبه های دیگر فعالیت اجتماعی مرتبط است که هر تلاشی برای تعریف علم که بسیار هم بوده است، می تواند کم و بیش دقیق تنها یکی از جنبه های آن را بیان کند. و با این حال، در همه موارد، تمایز نسبتاً روشنی بین دو رویکرد برای درک علم وجود دارد، زمانی که آن را به معنای وسیع یا محدود تفسیر کنیم.

به معنای گسترده (جمعی)، این کل حوزه فعالیت انسانی است که عملکرد آن توسعه و نظام‌بندی نظری دانش عینی در مورد واقعیت است. در اینجا مفاهیم "علم" و "دانشمند" مشخص نشده و به عنوان مفاهیم کلی و جمعی درک می شوند. در این زمینه است که مفهوم «علم» اغلب در رابطه با فلسفه به کار می رود و فیلسوفان را دانشمندان می نامند، که عموماً مشروع است، اما همانطور که در زیر نشان داده خواهد شد، فقط تا حدی.

برای تعیین رشته‌های علمی خاص، مانند فیزیک، شیمی، زیست‌شناسی، تاریخ، ریاضیات و غیره، مفهوم «علم» معنایی محدود و در نتیجه دقیق‌تر داده می‌شود. در اینجا علم دقیقاً تعریف می شود و دانشمند به عنوان یک متخصص محدود و حامل دانش خاص عمل می کند. او دیگر فقط یک دانشمند نیست، بلکه همیشه و لزوماً یا یک فیزیکدان، یا یک شیمیدان، یا یک مورخ، یا نماینده علم دیگری است، که قطعاً نمایانگر یک سیستم هماهنگ و منظم از دانش در مورد یک شی (پدیده) خاص است. طبیعت، جامعه، تفکر

هر یک از این علوم قوانین و روش‌های خاصی دارد که فقط مختص خودش، زبان خودش، دستگاه طبقه‌بندی و غیره است، که در کل این علم مشترک است، که به فرد اجازه می‌دهد تا به درستی فرآیندهای انجام‌شده را توصیف و توضیح دهد، حال را به اندازه کافی درک کند و پیش‌بینی کند. که با درجه ای از دقت، که به طور حتم رخ خواهد داد و یا ممکن است، تحت شرایط خاص، در زمینه دانش مربوطه رخ دهد. هم محتوای یک علم خاص و هم نتایج به دست آمده از آن برای همه فرهنگ ها و اقوام یکسان است و به هیچ وجه به موقعیت، دیدگاه یا جهان بینی یک دانشمند وابسته نیست. آنها به عنوان یک مقدار تجمعی، آزمایش شده و آزمایش شده با تمرین از دانش منتقل می شوند که برای پیشرفت در این زمینه نیاز به تسلط دارند.

علم حوزه ای از فعالیت های پژوهشی است که با هدف تولید دانش جدید در مورد طبیعت، جامعه و تفکر انجام می شود و همه شرایط و جنبه های این تولید را در بر می گیرد: دانشمندان با دانش و تجربه خود، با تقسیم و همکاری کار علمی. موسسات علمی، تجهیزات تجربی و علمی؛ روش‌های کار پژوهشی علمی، دستگاه مفهومی و طبقه‌بندی، سیستمی از اطلاعات علمی، و همچنین کل دانش موجود که به عنوان پیش نیاز، یا وسیله یا نتیجه تولید علمی عمل می‌کند. بنابراین علم یکی از اشکال آگاهی اجتماعی است. اما به هیچ وجه محدود به علوم دقیق نیست. علم به عنوان یک سیستم یکپارچه در نظر گرفته می شود که شامل رابطه تاریخی متحرک اجزاء است: تاریخ طبیعی و علوم اجتماعی، فلسفه و علوم طبیعی، روش و نظریه، تحقیقات نظری و کاربردی. علم پیامد ضروری کار اجتماعی است، زیرا به دنبال جداسازی کار ذهنی از کار فیزیکی، با تبدیل فعالیت شناختی به شغلی خاص از یک گروه خاص - در ابتدا بسیار کوچک - از مردم به وجود می آید.

برخلاف انواع فعالیت‌ها، که اصولاً نتیجه آن‌ها از قبل شناخته شده است، فعالیت علمی دانش جدیدی را افزایش می‌دهد، یعنی نتیجه آن اساساً غیر متعارف است. به همین دلیل است که علم به عنوان نیرویی عمل می کند که دائماً فعالیت های دیگر را متحول می کند. آنچه علم را از روش هنری تسلط بر واقعیت، که حامل آن هنر است، متمایز می کند، میل به دانش منطقی و حداکثر تعمیم یافته است. هنر اغلب «تفکر در تصاویر» نامیده می‌شود و علم «تفکر در مفاهیم» است. علم معطوف به معیارهای عقل در ذات خود نقطه مقابل دین بوده و هست که مبتنی بر اعتقاد به پدیده های ماوراء طبیعی است.

2. توسعه علم

اگرچه عناصر فردی دانش علمی در جوامع باستانی تر (فرهنگ سومری، مصر، چین، هند) شروع به شکل گیری کردند، ظهور علم به قرن ششم قبل از میلاد برمی گردد، زمانی که شرایط مناسب در یونان باستان ایجاد شد. شکل گیری علم مستلزم نقد و تخریب نظام اساطیری بود; برای ظهور آن، سطح بالایی از توسعه تولید و روابط اجتماعی نیز ضروری بود، که منجر به تقسیم کار ذهنی و جسمی شد و در نتیجه فرصت را برای پیگیری سیستماتیک علم باز کرد. تاریخ بیش از دو هزار ساله علم به وضوح تعدادی از الگوها و روندهای کلی در توسعه آن را آشکار می کند. در سال 1844، فردریش انگلس گفت: "...علم متناسب با انبوه دانشی که از نسل قبلی به ارث رسیده است به جلو حرکت می کند...". حجم فعالیت های علمی تقریباً هر 10-15 سال تا قرن هفدهم دو برابر می شد که در رشد شتابان تعداد اکتشافات علمی و اطلاعات علمی و همچنین تعداد افراد شاغل در علم منعکس می شود. در نتیجه، تعداد دانشمندان و کارکنان علمی زنده بیش از 90 درصد کل دانشمندان در کل تاریخ علم است.

توسعه علم با ماهیت تجمعی مشخص می شود: در هر مرحله تاریخی دستاوردهای گذشته خود را به صورت متمرکز خلاصه می کند و هر نتیجه علم بخشی جدایی ناپذیر از صندوق عمومی آن است. پیشرفت های بعدی در دانش از بین نمی رود، بلکه فقط مورد بازاندیشی و شفاف سازی قرار می گیرد. تداوم علم عملکرد آن را به عنوان نوع خاصی از "حافظه اجتماعی" بشریت تضمین می کند که تجربه گذشته درک واقعیت و تسلط بر قوانین آن را "به لحاظ نظری متبلور می کند".

روند توسعه علم نه تنها در افزایش مقدار دانش مثبت انباشته شده بیان می شود، بلکه بر کل ساختار علم نیز تأثیر می گذارد. در هر مرحله تاریخی، دانش علمی از مجموعه خاصی از اشکال شناختی استفاده می کند - مقوله ها و مفاهیم اساسی، روش ها، اصول و طرح های تبیین، یعنی هر چیزی که با مفهوم سبک تفکر تعریف می شود. به عنوان مثال، تفکر باستانی با مشاهده به عنوان راه اصلی کسب دانش مشخص می شود. علم دوران جدید مبتنی بر آزمایش و بر تسلط رویکرد تحلیلی است که تفکر را به جستجوی ساده‌ترین عناصر تجزیه ناپذیر بیشتر عناصر اولیه واقعیت مورد مطالعه هدایت می‌کند. مشخصه علم مدرن میل به پوشش جامع و چند جانبه از اشیاء مورد مطالعه است. هر ساختار خاصی از تفکر علمی، پس از تأیید خود، راه را برای توسعه گسترده دانش و گسترش آن به حوزه های جدید واقعیت باز می کند. با این حال، انباشت مواد جدید که نمی توان بر اساس طرح های موجود توضیح داد، ما را مجبور می کند به دنبال راه های جدید و فشرده برای توسعه علم باشیم، که هر از گاهی منجر به انقلاب های علمی، یعنی تغییر اساسی در اجزای اصلی می شود. از نظر ساختار محتوایی علم، برای ترویج اصول جدید دانش، مقوله‌ها و روش‌های علم، تناوب دوره‌های گسترده و انقلابی هم برای کل علم و هم برای شاخه‌های منفرد آن مشخص است.

رشته های علمی که مجموعاً سیستم علم را تشکیل می دهند، به طور مشروط می توانند به سه گروه بزرگ تقسیم شوند - علوم طبیعی، اجتماعی و فنی، که در موضوعات و روش های خود متفاوت هستند. هیچ خط مشخصی بین این زیرسیستم ها وجود ندارد، زیرا تعدادی از رشته های علمی جایگاه متوسطی را اشغال می کنند.

همراه با تحقیقات سنتی که در چارچوب هر یک از شاخه‌های علم انجام می‌شود، ماهیت مشکل‌دار جهت‌گیری علم مدرن باعث توسعه گسترده تحقیقات بین‌رشته‌ای و پیچیده‌ای شده است که با استفاده از چندین رشته علمی مختلف، که گاه متعلق به زیرسیستم های مختلف علم که راه حل خاص آنها با ماهیت مسائل مربوطه تعیین می شود. نمونه ای از این مطالعه مشکلات زیست محیطی است که در چهارراه مهندسی، زیست شناسی، علوم زمین، پزشکی، اقتصاد، ریاضیات و غیره قرار دارد. مشکلاتی از این دست که در ارتباط با حل مشکلات عمده اقتصادی و اجتماعی به وجود می آیند، نمونه ای از علم مدرن هستند.

IIفلسفه

1. مفهوم فلسفه

واژه یونانی فلسفه از دو کلمه عشق و حکمت گرفته شده است. در لغت به معنای خرد است.

درباره تاریخچه کلمه "فلسفه". برای اولین بار آن را در هرودوت (قرن پنجم قبل از میلاد) می‌بینیم، جایی که کرزوس به سلیمان حکیمی که از او دیدن کرده بود، می‌گوید: «شنیدم که تو که فیلسوف هستی، برای کسب دانش به کشورهای زیادی رفتی.» در اینجا "فلسفه کردن" به معنای "دوست داشتن دانش، تلاش برای خرد" است. در توسیدید (پایان پنجم)، پریکلس، در سخنرانی تشییع جنازه خود در مورد آتنی‌هایی که در جنگ کشته شدند، با تجلیل از فرهنگ آتن می‌گوید: «ما بدون تحقیر شدن فلسفه می‌کنیم»، یعنی «ما در فرهنگ ذهنی افراط می‌کنیم، آموزش را توسعه می‌دهیم». در افلاطون (قرن چهارم) کلمه "فلسفه" را به معنایی مشابه با مفهوم مدرن علم می یابیم، مثلاً در عبارت "هندسه و سایر فلسفه ها". در عین حال، در افلاطون نشانه‌ای می‌یابیم که سقراط دوست داشت کلمه «فلسفه» را به‌عنوان فلسفه، عطش دانش، جستجوی حقیقت به کار برد، و آن را با مفهوم به ظاهر آماده، دانش کامل یا خرد سوفسطاییان در تضاد قرار دهد. در ارسطو اصطلاح «فلسفه اول» به عنوان علم اصلی یا بنیادی، یعنی فلسفه به معنای امروزی کلمه (یا متافیزیک) ظاهر می شود. به معنایی که اکنون این کلمه به کار می رود، تنها در پایان تاریخ باستان (در دوران هلنیستی روم) به کار رفت.

فلسفه - (به یونانی phileo - عشق و سوفیا - خرد) - علم قوانین جهانی است که هم هستی (یعنی طبیعت و جامعه) و هم تفکر انسان مشمول آن هستند، فرآیند شناخت فلسفه یکی از اشکال آگاهی اجتماعی است. در نهایت، روابط اقتصادی جامعه تعیین می شود. مسئله اصلی فلسفه به عنوان یک علم خاص، مسئله رابطه تفکر با هستی، آگاهی با ماده است. هر سیستم فلسفی نشان دهنده راه حلی است که به طور خاص برای این مشکل توسعه یافته است، حتی اگر "مسئله اصلی" مستقیماً در آن صورت بندی نشده باشد. اصطلاح «فلسفه» برای اولین بار در فیثاغورث ظاهر شد. افلاطون ابتدا آن را به عنوان یک علم خاص معرفی کرد. فلسفه در یک جامعه برده دار به عنوان علمی پدید آمد که کل دانش بشر را در مورد جهان عینی و در مورد خود متحد می کند، که برای سطح پایین توسعه دانش در مراحل اولیه تاریخ بشر کاملاً طبیعی بود. در جریان توسعه عمل مولد اجتماعی و انباشت دانش علمی، فرآیند "ریختن" علوم فردی از فلسفه و در عین حال جداسازی آن به یک علم مستقل وجود داشت. فلسفه به عنوان یک علم از نیاز به توسعه دیدگاه کلی از جهان، مطالعه اصول و قوانین کلی آن، از نیاز به روش عقلانی مبتنی بر تفکر در مورد واقعیت، در منطق و نظریه دانش ناشی می شود. با توجه به این نیاز، مسئله رابطه تفکر با هستی در فلسفه مطرح می شود، زیرا یکی از راه حل های آن بر اساس روش و منطق شناخت نهفته است. قطبی شدن فلسفه به دو جهت متضاد - ماتریالیسم و ​​ایده آلیسم - با این ارتباط دارد. دوآلیسم جایگاهی میانی بین آنها اشغال می کند. مبارزه بین ماتریالیسم و ​​ایده آلیسم به عنوان یک ریسمان اصلی در کل تاریخ فلسفه جریان دارد و یکی از نیروهای محرک اصلی آن را تشکیل می دهد. این مبارزه ارتباط تنگاتنگی با توسعه جامعه، با منافع اقتصادی، سیاسی و ایدئولوژیک طبقات دارد. روشن شدن مسائل خاص علم فلسفی، در سیر تکاملی آن، منجر به جدا شدن جنبه‌های مختلف در خود فلسفه به عنوان بخش‌های کمابیش مستقل و گاه به شدت متفاوت شد. اینها عبارتند از: هستی شناسی، معرفت شناسی، منطق، اخلاق، زیبایی شناسی، روان شناسی، جامعه شناسی و تاریخ فلسفه. در عین حال، به دلیل فقدان دانش خاص، فلسفه سعی کرد پیوندها و الگوهای گمشده جهان را با پیوندهای ساختگی جایگزین کند و از این طریق به یک "علم علوم" خاص تبدیل شود و بالاتر از سایر علوم قرار گیرد. با این حال، با رشد و تمایز دانش، همه زمینه‌های وجود F ناپدید شد. به عنوان «علوم علوم».

فلسفه شکلی از آگاهی اجتماعی، آموزه اصول کلی هستی و معرفت، رابطه انسان با جهان، علم قوانین جهانی توسعه طبیعت، جامعه و تفکر است. فلسفه سیستم های تعمیم یافته ای از دیدگاه ها را در مورد جهان و جایگاه انسان در آن ایجاد می کند. این نگرش شناختی، ارزشی، اجتماعی، سیاسی، اخلاقی و زیبایی‌شناختی یک فرد به جهان را بررسی می‌کند. به عنوان یک جهان بینی، فلسفه با منافع اجتماعی و طبقاتی، با مبارزه سیاسی و ایدئولوژیک پیوند ناگسستنی دارد. فلسفه به عنوان شکل نظری آگاهی که به طور عقلانی اصول خود را اثبات می کند با اشکال اسطوره ای و مذهبی جهان بینی که مبتنی بر ایمان است و واقعیت را به شکلی خارق العاده منعکس می کند متفاوت است.

فلسفه همانطور که فیلسوف معروف م.ک. مامرداشویلی، «نماینده سیستمی از دانش نیست که بتوان آن را به دیگران منتقل کرد و از این طریق آنها را تربیت کرد. فلسفه طراحی و توسعه دولتها تا حد نهایی با کمک مفاهیم جهانی، اما بر اساس تجربه شخصی است» (م.ک. مامرداشویلی، چگونه فلسفه را درک می کنم. م.، 1369، ص 14-15). دانش فلسفی مرزهای مشخصی ندارد، و این امکان در نظر گرفتن فلسفه را به عنوان تجربه‌ای شخصی و ذهنی از یک متفکر خودمختار می‌سازد. بر خلاف این یا آن دانش علمی، نظام واحدی ندارد، بنیان‌گذار و جانشینی وجود ندارد (به معنایی که رشته‌های علمی دارند) و در نهایت راه‌های زیادی برای فلسفه وجودی وجود دارد. نظریات فلسفی در بیشتر موارد در تضاد و حتی متقابل هستند.

به عبارت دیگر، کثرت گرایی دیدگاه ها در فلسفه، هنجار و علاوه بر آن، شرط کاملاً ضروری است. راه فلسفه با پیشینه هایی هموار شده است. به بیان مجازی، فلسفه یک "کالای تکه تکه" است که نمی توان آن را در مورد علم گفت. فیلسوف بزرگ آلمانی، I. کانت، با توجه به این ویژگی های فلسفه، استدلال کرد که می توان فلسفه را آموزش داد، اما فلسفه را نه، زیرا پایه ای در قالب یک پایگاه تجربی ندارد و مانند قلعه ای در هوا است و فقط زندگی می کند. تا فیلسوف بعدی به گفته آ. شوپنهاور، کلاسیک دیگر فلسفه آلمان، «یک فیلسوف هرگز نباید فراموش کند که فلسفه یک هنر است، نه یک علم».

2. تاریخ فلسفه

اولین آموزه های فلسفی 2500 سال پیش در هند (بودیسم)، چین (کنفوسیوس، تائوئیسم) و یونان باستان ظهور کردند. آموزه های فلسفی اولیه یونان باستان به طور خود به خودی ماتریالیستی و ماهیت ساده لوحانه ای دیالکتیکی داشتند. از نظر تاریخی اولین شکل دیالکتیک دیالکتیک باستانی بود که بزرگترین نماینده آن هراکلیتوس بود. نسخه اتمی ماتریالیسم توسط دموکریتوس ارائه شد. ایده های او توسط اپیکور و لوکرتیوس توسعه داده شد. ابتدا در میان الئاتیک ها و فیثاغورثی ها، سپس در میان سقراط، ایده آلیسم ظهور کرد که به عنوان جهتی مخالف ماتریالیسم ظاهر شد. بنیانگذار ایده آلیسم عینی افلاطون بود که دیالکتیک ایده آلیستی مفاهیم را توسعه داد. فلسفه باستان با ارسطو به اوج خود رسید که آموزش او علیرغم ماهیت ایده آلیستی اش حاوی اندیشه های عمیق ماتریالیستی و دیالکتیکی بود. هدایت اصلی فلسفه عرب قرون وسطی، پاراپاتیسم شرقی بود و بزرگترین فیلسوفان این آموزه ابن سینا و ابن رشد بودند.

توسعه تولید مادی و تشدید مبارزه طبقاتی منجر به نیاز به جایگزینی انقلابی فئودالیسم با سرمایه داری شد. توسعه فناوری و علوم طبیعی مستلزم رهایی علم از جهان بینی مذهبی-ایده آلیستی بود. اولین ضربه به تصویر مذهبی جهان توسط متفکران رنسانس - کوپرنیک، برونو، گالیله، کامپانلا و دیگران وارد شد.

ایده های متفکران رنسانس توسط فلسفه مدرن توسعه یافت. پیشرفت دانش و علم تجربی، مستلزم جایگزینی روش منسوخ تفکر با روش جدید شناخت، مواجهه با دنیای واقعی بود. اصول ماتریالیسم و ​​عناصر دیالکتیک احیا و توسعه یافتند، اما ماتریالیسم آن زمان عموماً مکانیکی و متافیزیکی بود.

بنیانگذار ماتریالیسم مدرن، اف بیکن بود که بالاترین هدف علم را تضمین تسلط انسان بر طبیعت می دانست. هابز خالق سیستم جامع ماتریالیسم مکانیکی بود. اگر بیکن و هابز روشی را برای مطالعه تجربی طبیعت ابداع کردند، دکارت به دنبال توسعه یک روش جهانی دانش برای همه علوم بود. دکترین عینی-ایدئالیستی توسط لایب نیتس مطرح شد که تعدادی از ایده های دیالکتیکی را بیان کرد.

مهمترین مرحله در توسعه فلسفه اروپای غربی، فلسفه کلاسیک آلمان (کانت، شلینگ، هگل) است که دیالکتیک ایده آلیستی را توسعه داد. اوج ایده آلیسم کلاسیک آلمانی دیالکتیک هگل بود که هسته اصلی آن دکترین تضاد و توسعه بود. با این حال، روش دیالکتیکی توسط هگل بر مبنایی عینی-ایده آلیستی توسعه یافت.

در قرون 18 و 19، تفکر فلسفی مترقی ماتریالیستی در روسیه به شدت توسعه یافت. ریشه های آن به سنت تاریخی ماتریالیسم برمی گردد که بنیانگذار آن لومونوسوف بود و با شروع رادیشچف، محکم وارد جهان بینی شخصیت های عمومی برجسته روسیه شد. ماتریالیست های برجسته روسی - بلینسکی، هرزن، چرنیشفسکی، دوبرولیوبوف - پرچمداران مبارزه دموکراسی انقلابی روسیه شدند. فلسفه ماتریالیستی روسیه در اواسط قرن نوزدهم با انتقاد شدید از فلسفه ایده آلیستی، به ویژه ایده آلیسم آلمانی، مطرح شد. ماتریالیسم روسی قرن نوزدهم ایده توسعه دیالکتیکی را توسعه داد، اما در درک زندگی اجتماعی نتوانست بر ایده آلیسم غلبه کند. فلسفه دمکرات های انقلابی گام مهمی در توسعه جهانی ماتریالیسم و ​​دیالکتیک بود.

III. فلسفه و علم

1. توسعه ایده ها در مورد رابطه بین فلسفه و علم

فلسفه در تمام دوران رشد خود با علم پیوند خورده است، اگرچه ماهیت این پیوند یا بهتر است بگوییم رابطه بین فلسفه و علم در طول زمان تغییر کرده است.

در مرحله اولیه، فلسفه تنها علم بود و کل مجموعه دانش را در بر می گرفت. در فلسفه جهان باستان و در قرون وسطی چنین بود. متعاقباً روند تخصصی شدن و تمایز دانش علمی و جدایی آن از فلسفه آشکار می شود. این روند از قرن 15 تا 16 میلادی به شدت ادامه داشته است. و در قرن هفدهم تا هجدهم به حد بالایی خود می رسد.

در این مرحله دوم، دانش علمی انضمامی عمدتاً تجربی و ماهیت تجربی بود، و تعمیم‌های نظری توسط فلسفه، به‌علاوه، به شیوه‌ای صرفاً نظری انجام می‌شد. در این مورد، اغلب نتایج مثبت حاصل می شد، اما مزخرفات زیادی نیز انباشته می شد.

سرانجام، در دوره سوم، که آغاز آن به قرن نوزدهم برمی گردد، علم تا حدی از فلسفه تعمیم نظری نتایج خود را پذیرفت. اکنون فلسفه می تواند تصویری جهانی و فلسفی از جهان را تنها همراه با علم و بر اساس تعمیم دانش علمی عینی بسازد.

باید بار دیگر تاکید کرد که انواع جهان بینی ها از جمله جهان بینی های فلسفی متنوع است. دومی می تواند هم علمی و هم غیرعلمی باشد.

جهان بینی فلسفی علمی عمدتاً آموزه های ماتریالیسم فلسفی را شکل می دهد و نشان می دهد که از ماتریالیسم ساده لوحانه پیشینیان از طریق آموزه های مادی قرن 17-18 شروع می شود. به ماتریالیسم دیالکتیکی یکی از دستاوردهای مهم ماتریالیسم در این مرحله از رشد خود، دیالکتیک بود که بر خلاف متافیزیک، جهان و تفکری را که آن را منعکس می کند در تعامل و توسعه در نظر می گیرد. دیالکتیک ماتریالیسم را غنی کرده است، زیرا ماتریالیسم جهان را همانطور که هست می گیرد و جهان توسعه می یابد، لحن دیالکتیکی است و بنابراین بدون دیالکتیک قابل درک نیست.

فلسفه و علم ارتباط تنگاتنگی با هم دارند. با پیشرفت علم، به عنوان یک قاعده، پیشرفتی در فلسفه وجود دارد: همانطور که F. Engels اشاره کرد، با هر کشف دوران ساز در علوم طبیعی، ماتریالیسم باید شکل خود را تغییر دهد. اما نمی توان جریان های معکوس از فلسفه به علم را دید. کافی است به ایده های اتمیسم دموکریتوس اشاره کنیم که اثری محو نشدنی در توسعه علم به جا گذاشت.

فلسفه و علم در انواع خاصی از فرهنگ متولد می شوند، متقابلاً بر یکدیگر تأثیر می گذارند، هر کدام مشکلات خود را حل می کنند و در روند حل آنها با هم تعامل دارند.

فلسفه راه هایی را برای حل تضادها در تقاطع علوم ترسیم می کند. همچنین برای حل مشکلی مانند شناخت کلی ترین مبانی فرهنگ به طور عام و علم به طور خاص فراخوانده شده است. فلسفه به عنوان یک ابزار تفکر عمل می کند و اصول، مقوله ها و روش های شناختی را توسعه می دهد که به طور فعال در علوم خاص استفاده می شود.

بنابراین در فلسفه، جهان بینی کلی و مبانی نظری-شناختی علم بررسی می شود و جنبه های ارزشی آن اثبات می شود. آیا علم مفید است یا مضر؟ این روزها فلسفه به ما کمک می کند تا پاسخ این سوال و سوالات مشابه را پیدا کنیم.

2. فلسفه و علم در وحدت و تفاوت

پیدایش اولین آموزه های علمی به قرن ششم قبل از میلاد برمی گردد. دانش فلسفی همیشه با علوم طبیعی در هم آمیخته است. فلسفه دائماً اطلاعات حوزه های مختلف دانش را پردازش می کرد. محتوای دانش فلسفی شامل مفاهیمی مانند اتم، ماده و برخی از قوانین کلی علوم طبیعی است.

فلسفه یک جهان بینی عقلی- نظری است.

شناخت فعالیت کسب، ذخیره سازی، پردازش و نظام مند کردن دانش در مورد اشیا است. دانش نتیجه شناخت است.

یک سیستم دانش در صورتی علم محسوب می شود که معیارهای خاصی را داشته باشد:

1. عینیت (مطالعه اشیاء طبیعی، پدیده های گرفته شده در خود، بدون توجه به علایق فرد، ذهنیت او).

2. عقلانیت - اعتبار، مدرک - در چارچوب هر علمی، چیزی موجه است.

3. بر بازتولید قوانین شی تمرکز کنید

4. دانش سیستماتیک - سفارش بر اساس معیارهای معین

5. آزمون پذیری - تکرارپذیری دانش از طریق تمرین

فلسفه تنها معیار پنجم را برآورده نمی کند (هر آموزه فلسفی را نمی توان از طریق عمل بازتولید کرد)، بنابراین فلسفه یک علم است، اما از نوع خاصی است.

فلسفه نیز مانند علم به دنبال حقیقت است، الگوها را آشکار می کند، نتیجه تحقیق را از طریق سیستمی از مفاهیم و مقولات بیان می کند. با این حال، در فلسفه، موضوع تحقیق از منظر رابطه شخص با جهان نگریسته می‌شود. هیچ علمی بدون فلسفه وجود ندارد و هیچ فلسفه ای بدون علم وجود ندارد. فلسفه به شکلی که اکنون وجود دارد، بدون شرایط بیرون از انسان، یعنی منبع آن، امکان پذیر نخواهد بود: سطحی که علم در زندگی روزمره به دست می‌آورد، زمان عظیمی را برای تأمل آزاد می‌کند، که به هیچ وجه به دغدغه‌ی دریافت یک تکه نان ضروری است، برای محافظت از خود و عزیزان از محیط خارجی. البته این که یک فرد اکنون در شرایط نسبتاً خوبی می‌خوابد و خوب غذا می‌خورد، به وضوح برای تولید تفکر فلسفی کافی نیست، اما این کمک خوبی است. و بالعکس، علم (علم واقعی) بدون فلسفه دوچندان غیرممکن است، زیرا اکتشافات علمی (و صرفاً کار علمی) باید تحقق یابد، درک شود، تجربه شود، در غیر این صورت اکتشاف نخواهد بود، بلکه یک کار مکانیکی ساده برای به دست آوردن، از بین بردن خواهد بود. دانش جدید و مرده از طبیعت. دانش مرده نمی تواند چیز خوبی به انسان بدهد. به همین دلیل است که یک دانشمند واقعی قبل از هر چیز باید یک فیلسوف باشد و تنها پس از آن یک دانشمند طبیعی، آزمایشگر و نظریه پرداز. حقیقت علمی معرفت عینی است. این باعث می شود فرد از نظر مادی ثروتمندتر، قوی تر، سالم تر، و حتی ممکن است عزت نفس او را افزایش دهد. یعنی صرفاً مادی است، البته نه به خودی خود، بلکه در مظاهر آن. حقیقت فلسفی، حتی در مظاهر آن، غیر مادی است، زیرا قبل از هر چیز محصول معینی از فعالیت آگاهی انسان و به ویژه حوزه عقلانی-اخلاقی آن است.

پس علم و فلسفه یکی نیستند، هرچند اشتراکات زیادی با هم دارند. وجه اشتراک فلسفه و علم این است که:

1. آنها برای توسعه دانش عقلانی تلاش می کنند.

2. تمرکز بر ایجاد قوانین و الگوهای اشیاء و پدیده های مورد مطالعه.

3. آنها یک دستگاه طبقه بندی شده (زبان خودشان) می سازند و برای ساختن سیستم های یکپارچه تلاش می کنند.

متفرقه که:

1. فلسفه همیشه به صورت هدفمند ارائه می شود، یعنی. توسط یک فیلسوف یا فیلسوف دیگر، زمانی که ایده ها و آثار او می تواند خودکفا باشد و بستگی به این نداشته باشد که آیا سایر فیلسوفان آنها را دارند یا نه. علم در نهایت ثمره کار جمعی است.

2. در فلسفه (برخلاف علوم خاص) زبان واحد و نظام واحدی وجود ندارد. کثرت گرایی دیدگاه ها در اینجا هنجار است. در علم مونیسم وجود دارد، یعنی. وحدت دیدگاه ها، حداقل در مورد اصول اساسی، قوانین، زبان.

3. علم فلسفی را نمی توان به طور تجربی تأیید کرد (در غیر این صورت علمی می شود).

4. فلسفه نمی تواند پیش بینی دقیقی بدهد، یعنی. نمی تواند دانش قابل اعتماد را به آینده تعمیم دهد، زیرا آن را در اختیار ندارد. یک فیلسوف منفرد، بر اساس سیستم معینی از دیدگاه ها، تنها می تواند پیش بینی کند، اما نه پیش بینی یا مدل سازی، آنطور که برای یک دانشمند ممکن است.

رابطه بین فلسفه و علم را می توان به وضوح در محافل اویلر نشان داد، از آنجا که به وضوح مشاهده می شود که حجم آنها فقط تا حدی منطبق است.

حوزه انطباق حجم آنها (قسمت سایه دار) به علم به معنای جمعی آن و در عین حال به فلسفه مربوط می شود، در آن قسمت که مربوط به مقولات، روش شناسی ها، سیستم سازی و غیره است. بخش بدون سایه از دامنه مفهوم "علم" رشته های خاصی است، در حالی که در مفهوم "فلسفه" قسمت بدون سایه به معنای هر چیزی است که فلسفه را از علم متمایز می کند و قبلاً در مورد آن بسیار گفته شده است. اخلاق و زیبایی‌شناسی رشته‌های فلسفی هستند، زیرا ماهیت مسائل این رشته‌ها مشابه مسائل فلسفی است.

نتیجه گیری

فلسفه نیز مانند علم به دنبال حقیقت است، الگوها را آشکار می کند، نتیجه تحقیق را از طریق سیستمی از مفاهیم و مقولات بیان می کند. با این حال، در فلسفه، موضوع تحقیق از منظر رابطه شخص با جهان نگریسته می‌شود. هیچ علمی بدون فلسفه وجود ندارد و هیچ فلسفه ای بدون علم وجود ندارد. فلسفه به شکلی که اکنون وجود دارد، بدون شرایط بیرون از انسان، یعنی منبع آن، امکان پذیر نخواهد بود: سطحی که علم در زندگی روزمره به دست می‌آورد، زمان عظیمی را برای تأمل آزاد می‌کند، که به هیچ وجه به دغدغه‌ی دریافت یک تکه نان ضروری است، برای محافظت از خود و عزیزان از محیط خارجی. البته این که یک فرد اکنون در شرایط نسبتاً خوبی می‌خوابد و خوب غذا می‌خورد، به وضوح برای تولید تفکر فلسفی کافی نیست، اما این کمک خوبی است. و بالعکس، علم (علم واقعی) بدون فلسفه دوچندان غیرممکن است، زیرا اکتشافات علمی (و صرفاً کار علمی) باید تحقق یابد، درک شود، تجربه شود، در غیر این صورت اکتشاف نخواهد بود، بلکه یک کار مکانیکی ساده برای به دست آوردن، از بین بردن خواهد بود. دانش جدید و مرده از طبیعت. دانش مرده نمی تواند چیز خوبی به انسان بدهد. به همین دلیل است که یک دانشمند واقعی قبل از هر چیز باید یک فیلسوف باشد و تنها پس از آن یک دانشمند طبیعی، آزمایشگر و نظریه پرداز. حقیقت علمی معرفت عینی است. این باعث می شود فرد از نظر مادی ثروتمندتر، قوی تر، سالم تر، و حتی ممکن است عزت نفس او را افزایش دهد. یعنی صرفاً مادی است، البته نه به خودی خود، بلکه در مظاهر آن. حقیقت فلسفی، حتی در مظاهر آن، غیر مادی است، زیرا قبل از هر چیز محصول معینی از فعالیت آگاهی انسان و به ویژه حوزه عقلانی-اخلاقی آن است.

مراجع

1. Bazhenov L.B., Basenets V.L. و دیگران فلسفه مسائل مدرن جهان و انسان: کتاب درسی - م.، 1995 - 143 ص.

2. Buchilo N.F., Chushakov A.N. فلسفه: کتاب درسی – M: PERSE, 2003 – 447 p.

3. Skachkov Yu.V. چند کارکردی علم // "مسائل فلسفه". 1995. شماره 11

4. فرهنگ دایره المعارف فلسفی

5. فرانک اس.ان. مفهوم فلسفه. رابطه بین فلسفه و علم - M. 1996. – 360 p.

برای درک مردم، این فلسفه نبود که باید مطالعه می شد، بلکه روانشناسی بود، به علاوه تجربه زندگی.
من فکر می کنم یک فرد جالب برای همه مردم جالب است و نه فقط برای روشنفکران ظریف مانند شما.
من فردی بسته و تکانشی هستم، برای عشق مردم تلاش نمی کنم، زیرا ... من به آن نیازی ندارم زیرا هدف را نمی بینم. من در حال حاضر از جهان و محیطی که در اطراف خودم ایجاد کرده ام راضی هستم.

فلسفه چگونه در زندگی روزمره مفید است؟
آیا مطالعه آن شخصاً چیزی به شما داد؟

و بیشتر فیلسوفان زیادی وجود دارند، اما تنها یک حقیقت وجود دارد، آیا کسی آن را یافته است؟
معلوم می شود که هر کس حقیقت خود، جهان بینی خاص خود را دارد و هیچ ایده واحد و جامعی از نظم اشیا و مفاهیم وجود ندارد ... یا آنها در جای اشتباهی نگاه می کنند؟ باز هم عدم اتحاد در دیدگاه ها و تقسیم به طرفداران این یا آن جنبش فلسفی.
همان هابز و روسو را در نظر بگیرید. مخالف مطلق دیدگاه ها («فرد یک گرگ است» و «شخص دوست، رفیق و برادر است»). و اساساً آنها به یک مخرج مشترک نرسیده اند، اما آیا خواهند شد؟

b y t i i.

در اصل توسط Ellev ارسال شده است

فلسفه برای زندگی روزمره هیچ فایده ای ندارد. یعنی برای زندگی روزمره نیازی نیست. برای زندگی روزمره به زرنگی عملی، هوش و غیره نیاز دارید، اما برای آن به فلسفه نیاز است
b y t i i.

به نظر من وظیفه یک فیلسوف اصلاً جستجوی حقیقت نیست (اینجا یکی از دو چیز هست: یا فیلسوف است و بنابراین می فهمد که حقیقت دست نیافتنی است یا به دنبال آن است. ، یک غیر فیلسوف).
فیلسوفان باید پرسش‌هایی را مطرح کنند که نه پاسخ‌ها، بلکه پرسش‌های جدید و گسترده‌تری را مطرح کنند.

و در مورد هابز و روسو ... چرا تصمیم گرفتید که فقط "یا-یا" وجود دارد؟ منطق وسط حذف شده اصلاً قانون جهان نیست، بلکه فقط اختراع ارسطو است. مدلی از واقعیت - اما نه واقعیت.
اما هر بودایی شانه‌های خود را بالا می‌اندازد و می‌گوید که دو گزاره متقابلاً ناسازگار (ظاهراً متقابلاً ناسازگار!) می‌توانند به راحتی با هم وجود داشته باشند، بدون اینکه با یکدیگر تداخل داشته باشند.

...

در اصل توسط buragoz ارسال شده است
stap، برای درک مردم نیاز به مطالعه فلسفه نبود، بلکه روانشناسی بود

بازم نصیحت میکنی ولی خیلی ناراحتی...
:)
در مورد زندگی روزمره، همه چیز می تواند مفید باشد: روانشناسی، مطالعه فلسفه، و حتی خواندن شعر.
حداقل به عنوان یک تربیت ذهن، مطالعه فلسفه می تواند چیزهای زیادی بدهد.

در مورد نقش "آگاهی" در زندگی روزمره (؟)، و همچنین در مورد هابز و روسو، خاطرنشان می کنم که دلیل آنها (این سؤالات) با قضاوت بر اساس عبارت آنها (شاید فقط نیاز به تعدیل باشد) در فرنی است که به نوبه خود در سر قرار دارد.

آقایان، آیا نباید به بحث در مورد یک موضوع واقعاً جالب برگردیم؟
Buragoz عزیز، در این انجمن از شما انتظار می رود که به جای مشاوره و توصیه به سایر شرکت کنندگان تالار، تحلیل و استدلال ارائه دهید.
خفه شو، مهربان باش (و صبور!)

وگرنه هر دوتاشونو میکشم بدون هیچ فلسفه ای وجود دارد.

در اصل توسط buragoz ارسال شده است

"بودن تعیین کننده آگاهی" یک عبارت نسبتاً شناخته شده است.
آگاهی چیست؟ و چه نقشی در زندگی روزمره دارد؟
...
درباره هابز و روسو من مورد سوم را مستثنی نمی کنم

بودن آگاهی را تعیین می کند؟ یا اینکه بودن تعیین کننده آگاهی است؟
این عبارت معروف است، اما سؤال این است که چه کسی را تعریف می کند.
من معتقدم که آگاهی تعیین می کند که کمتر نباشیم.

...ترجمه صحیح‌تر «یک شیء فی نفسه» خواهد بود، که به تبعیت از فلسفه کانت، اصلاً چیزی در فهم بشر نیست. صرف آگاهی از این واقعیت، صرف نظر از اینکه چقدر عجیب به نظر می رسد، یک کاربرد کاملاً سودگرایانه دارد، اما به درک و پذیرش عیوب خود و داشتن نگرش فلسفی نسبت به نادرستی دانش بشری کمک می کند.

تمایز بین واقعیت به خودی خود، اشیا فی نفسه (نومن) و چیزهایی که برای ما ظاهر می شوند (پدیده ها). علم و دانش معمولی به خودی خود با واقعیت سروکار ندارند، بلکه فقط با پدیده ها سروکار دارند و این پدیده ها فقط به صورت پیشینی (نه قابل تقلیل به تجربه و نه برگرفته از آن) اشکال حسی - مکان و زمان که به ترتیب به ما داده می شود. احساسات بیرونی و درونی بنابراین، تمام پدیده های قابل دسترسی برای ادراک ما باید با قوانین هندسی فضا و قوانین حساب بر اساس دنباله زمانی شمارش سازگار باشد. و این بدان معنی است که قضاوت های ریاضیات پیشینی درست است، یعنی. مستقل از هر موضوع خاصی که در مورد آن اعمال می شود.

علاوه بر این، برای تصور هر شیء داده شده در تجربه حسی، باید عملیات سنتز را انجام دهیم، یعنی. "با هم فکر کردن" داده های حسی به ترتیبی که به طور دقیق به آنها داده نمی شود. به عنوان مثال، برای تصور شیئی مانند خانه، باید چهار طرف آن را به طور همزمان در نظر بگیریم، اگرچه مشاهده همزمان آنها غیرممکن است. بدون چنین سنتز ذهنی، ما نمی‌توانیم یک شی، یک خانه را تصور کنیم، بلکه فقط تصاویر متحرکی از محتویات ادراک حسی را به دنبال یکدیگر خواهیم داشت. روش‌های چنین ترکیبی، مقوله‌هایی از عقل را تشکیل می‌دهند، و آنها، مانند صورت‌های حس - مکان و زمان - پیشینی هستند. بنابراین، اصول عقلی که بر اساس آنها چنین ساخت های ذهنی شکل می گیرد، باید برای همه اشیایی که در تجربه یافت می شوند قابل اجرا باشد. این اصول پایه محکمی را برای علوم طبیعی و دانش عمومی تشکیل می دهند.

با این حال، این ملاحظات، که امکان شناخت واقعی را توجیه می کنند، در عین حال آن را به قلمرو اشیاء پدیداری تجربه حسی محدود می کنند. ما هرگز نخواهیم توانست بدانیم واقعیت به عنوان چنین است، در آن سوی پدیده ها قرار دارد. هیچ سخنی در مورد این واقعیت نمی تواند توسط علم تایید یا رد شود. ادعاهای عقل گرایانه مبنی بر دانش از طریق عقل محض در مورد آنچه ماورایی است، یعنی. فراتر از تجربه حسی است و غیر قابل دفاع است. با این وجود، نمی‌توانیم در مورد امر متعالی تأمل نکنیم. وحدت تمام تجربیات فردی ما منجر به فرض یک روح کامل به عنوان موضوع این تجربه می شود. وقتی سعی می کنیم توضیحی جامع برای آنچه مشاهده می کنیم بیابیم، نمی توانیم به دنیای بیرون فکر نکنیم، دنیایی که از تمام تلاش های ما برای درک آن طفره می رود. هنگامی که در کل پدیده های جهان تأمل می کنیم، ناگزیر به ایده بنیاد نهایی همه پدیده ها می رسیم - خدا، موجودی ضروری که نیازی به بنیاد ندارد. اگرچه این ایده های ذهن را نمی توان از نظر علمی یا نظری اثبات کرد، اما با انجام یک عملکرد تنظیمی - هدایت تحقیقات ما و یکسان کردن نتایج آن - برای دانش مفید هستند. به عنوان مثال، اگر از این واقعیت پیش برویم که همه چیز در طبیعت، به عنوان مثال، برای یک هدف خاص تنظیم شده است، و خود طبیعت، همانطور که گفته شد، سادگی و وحدتی فراگیر را نشان می دهد، کار درستی را انجام خواهیم داد. درک ما کانت همچنین می‌گوید: با اشاره به چیزی که از حدود تجربه خارج است و در تئوری قابل اثبات یا ابطال نیست، اندیشه‌های عقل می‌تواند موضوع ایمان باشد، البته در صورتی که دلایل قانع‌کننده دیگری برای چنین ایمانی وجود داشته باشد. از دیدگاه عقل سلیم

پیام اصلی از VaDeR
اگر فلسفه نبود پس اخلاق کجا بود؟؟؟؟؟

"به گونه ای عمل کنید که حاکمیت اراده شما همیشه به اصل قانون گذاری جهانی تبدیل شود." (مبانی متافیزیک اخلاق (Grundlegung zur Metaphysik der Sitten، 1785). کانت)

در اصل توسط koschey ارسال شده است
فلسفه برای درک مردم نیست، بلکه برای درک زندگی در دنیای اطراف ما، ساختار آن (یا حداقل تلاش برای درک آن) است. برای حل یا حداقل فکر کردن به مسائلی که به نظر می رسد از زندگی روزمره ناشی می شود. یکی از دوستانم به کانت علاقه مند شد و زمانی که به دیدار او رفتم، چنان مرواریدهایی با او سرازیر شد که در کمال تعجب نه تنها نتوانستم چیز قابل توجهی بگویم، بلکه متوجه شدم که به نظر نمی رسد این را داشته باشم. آن قسمت از مغز من که می تواند در این رگ فکر کند، فقط با گذشت زمان، کم کم چیزی در جایی روشن تر شد.
اگر تا به حال دیامات را مطالعه کرده باشید، پس انبوهی از انتقادات از کانت توسط لنین وجود دارد، جایی که تعریفی به نام «شیء فی نفسه» وجود دارد که به دلیل ترجمه بد، معنای عرفانی خاصی برای خواننده پیدا کرد. ترجمه صحیح تر «یک چیز به خودی خود» است که به تبعیت از فلسفه کانت، اصلاً چیزی در فهم بشر نیست. صرف آگاهی از این واقعیت، صرف نظر از اینکه چقدر عجیب به نظر می رسد، یک کاربرد کاملاً سودگرایانه دارد، اما به درک و پذیرش عیوب خود و داشتن نگرش فلسفی نسبت به نادرستی دانش بشری کمک می کند.
فرمول دیگری از امر مقوله ای (یعنی فرمان): «به گونه ای عمل کنید که همیشه انسانیت را، چه در شخص خود و چه در شخص دیگران، به عنوان یک هدف در نظر بگیرید و هرگز آن را تنها به عنوان وسیله تلقی نکنید. ” بنابراین ارزش اخلاقی یا فضیلت بالاترین خیر است و «هیچ چیز در جهان یا خارج از آن نیست که به اندازه یک اراده خیر مطلقاً خوب باشد». اما از آنجایی که همه انسانها ذاتاً آرزوی خوشبختی دارند و کسانی که با فضیلت هستند سزاوار آن هستند، عالی ترین و کامل ترین خیر، فضیلت همراه با سعادت است. (کانت)

کانت البته سر است.
خوب، نظر شما چیست؟