اصطلاح "روش" از کلمه یونانی روش گرفته شده است که در لغت به معنای "راه چیزی" است. در رابطه با نظریه اقتصادی، این به معنای نحوه درک سیستم روابط اقتصادی در تعامل آنها با رشد نیروهای مولده، بازتولید ذهنی، در نظریه دیالکتیک این تعامل است.

وحدت ارگانیک ماتریالیسم و ​​دیالکتیک ظهور روش دیالکتیکی- ماتریالیستی مطالعه اشکال یا روش اقتصادی دیالکتیک ماتریالیستی را تعیین می کند.

روش نظریه اقتصادی شامل عناصر مختلفی است. عناصر اصلی ساختاری آن عبارتند از:

1) اصول فلسفی و عمومی علمی. 2) قوانین دیالکتیک ماتریالیستی؛ 3) مقوله های فلسفه;

سه گروه اول از عناصر ساختاری روش تحقیق دیالکتیکی به طور مکانیکی بر پدیده ها و فرآیندهای اقتصادی قرار نمی گیرند، بلکه از طریق روش نظریه اقتصادی (به عنوان یک علم جداگانه) نمایش داده می شوند. در همان زمان، آنها اشکال خاصی از کاربرد را به دست می آورند و به طور ارگانیک در تحقیقات اقتصادی بافته می شوند. هر سه گروه از عناصر روش دیالکتیکی، در ترکیب با مقوله‌های علم اقتصادی و ابزارها و روش‌های عقلانی تحلیل اقتصادی، سیستمی از ابزارها و روش‌ها را برای شناخت روابط ایجاد می‌کنند. اقتصادی

ابزارها و روش های منطقی تحلیل اقتصادی اولاً شامل ایجاد مدل هایی از اقدامات آتی افراد است. در عین حال، برخی جزئیات از وضعیت واقعی امور در نظر گرفته نمی شود و توجه بر روی چیز اصلی متمرکز است. ارزش یک مدل به میزان اطمینان از استفاده از مهمترین داده ها در آن بستگی دارد که به نوبه خود تأیید صحت آن را ممکن می سازد. داده های اقتصادی باید در قالب جداول، نمودارها و شکل ها (نمودار) استفاده شود.

داده های ساختاری نقش مهمی در تحلیل اقتصادی دارند. بنابراین، هنگام مطالعه مشکلات بیکاران، داده ها به ویژگی هایی مانند سن بیکار، منطقه و صنعت تقسیم می شوند. شاخص‌ها (که داده‌های مربوط به یک شاخص پایه را منعکس می‌کنند)، متغیرهای اسمی و واقعی (به عنوان مثال، داده‌های دستمزد اسمی و واقعی)، قیمت‌های واقعی و نسبی، و مطالعات تجربی انجام شده‌اند (داده‌های جمع‌آوری‌شده در دوره‌های مختلف مورد مطالعه قرار می‌گیرند) به طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرند. .

اشکال غیر علمی دانش: روزمره، مذهبی، هنری و زیبایی شناختی.

رایج ترین شکل دانش غیر علمی است شناخت معمولی . معمولی دانشی است که بر اساس عقل سلیم افراد استوار است. این شامل اشکال مختلفی از ایده ها در مورد جهان اطراف ما است: باورها، نشانه ها، سنت ها، افسانه ها، بناها، پیشگویی ها. همچنین دانش روزمره شامل داده های علمی پراکنده، هنجارها و آرمان های زیبایی شناختی، اخلاقی است. اما این دانش، برخلاف دانش علمی، سازماندهی و نظام مند نیست.

معرفت دینی توسط مردم برای جستجوی چیزی بالاتر استفاده می شود که بتواند نه تنها دلایل وجود، بلکه معنای آن را نیز توضیح دهد. هدف معرفت دینی در ادیان توحیدی (یهودیت، مسیحیت و اسلام) خداوند است که خود را به صورت یک سوژه، یک شخص جلوه می دهد. فعل معرفت دینی یا فعل ایمانی، خصلت شخصی- گفتمانی دارد.

هدف معرفت دینی ایجاد یا تبیین سیستمی از افکار درباره خدا نیست، بلکه نجات انسان است که کشف وجود خدا در عین حال برای او عملی از خود افشاگری است. - دانش و در آگاهی او تقاضای تجدید اخلاقی را شکل می دهد.

نوع دیگر شناخت است هنری و زیبایی شناختی . او به کاوش هنری در جهان می پردازد. البته هنر محدود به درک جهان نیست. هنر بیانگر نگرش زیبایی شناختی فرد به واقعیت است. بنابراین می توان گذشته تاریخی را از روی اسناد آرشیوی و یافته های باستان شناسی مطالعه کرد و آنها را نظام مند و تعمیم داد. اما می توانید با کمک آثار هنری که توسط اساتید ادبیات، نقاشی و تئاتر خلق شده اند، در مورد گذشته بیاموزید. یک اثر هنری نه تنها از نظر ظاهری قهرمانان گذشته، بلکه از آنچه که فکر می‌کردند و احساس می‌کردند، چگونه رفتار می‌کردند، به احساس روح زمان کمک می‌کرد احساسات، تصاویر در بهترین آثار هنری ظاهر می شود، نه تنها توانایی ثبت فرآیندهای مهم برای مردم و جامعه را دارد، بلکه حامل اطلاعات مهمی است که به قولی دانش درباره جهان را احیا می کند.

وظیفه اصلی علم به دست آوردن دانش عینی جدید در مورد جهان و انسان است. فعالیت دانشمندان یک فرآیند خلاقانه پیچیده است که اصول اصلی آن قوانینی است که توسط متفکر معروف دکارت در قرن هفدهم تدوین شده است، "... که به کسانی که از آنها استفاده می کنند اجازه نمی دهد که نادرست را با حقیقت اشتباه بگیرند".

1. «هرگز چیزی را که آشکارا از آن مطمئن نیستید، بدیهی نگیرید. به عبارت دیگر، از عجله و تعصب بپرهیزم و فقط آنچه را که در ذهنم چنان واضح و مشخص است که به هیچ وجه موجب شک و تردید نمی شود، در قضاوت های خود بگنجانم.»
2. "هر مسئله ای را که برای مطالعه انتخاب می شود به بخش های زیادی که ممکن است و برای بهترین راه حل ضروری است تقسیم کنید." با تجزیه پیچیده به ساده، به بدیهی می رسیم.
3. تجزیه پیچیده به ساده کافی نیست، زیرا مجموع عناصر جداگانه را به دست می دهد، اما نه یک ارتباط قوی که یک کل پیچیده و زنده از آنها ایجاد کند. بنابراین، تجزیه و تحلیل باید با سنتز دنبال شود. این به معنای بازگرداندن نظم با ایجاد زنجیره ای از استدلال از ساده به پیچیده است.
4. و در نهایت برای جلوگیری از عجله، مادر همه اشتباهات، مراحل فردی کار باید کنترل شود.

فیلسوفان برجسته می کنند دو سطحدانش علمی: تجربی و نظری. در سطح تجربی، مطالعه تجربی چیزها و فرآیندها صورت می گیرد. در اینجا معرفت حسی بر معرفت عقلی غلبه دارد. اشیاء و چیزهای مورد مطالعه به صورت سطحی منعکس می شوند. حقایق عینی در نتیجه آزمایش ها و مشاهدات از ارتباطات آشکار آشکار می شوند.

روشهای دانش تجربی عبارتند از:

^ مشاهده یک ادراک سیستماتیک هدفمند از یک شی است که مواد اولیه را برای تحقیقات علمی فراهم می کند.

^ مقایسه - روشی است برای مقایسه اشیاء به منظور شناسایی شباهت ها یا تفاوت های بین آنها.

^ آزمایش روشی برای مطالعه یک شی است که در آن محقق (آزمایشگر) به طور فعال روی شی تأثیر می گذارد، شرایط مصنوعی لازم برای شناسایی برخی از ویژگی های آن را ایجاد می کند. نتیجه سطح تجربی دانش علمی یک واقعیت تجربی (علمی) است.

در مورد نظریدر سطح، موضوع شناخت از تفکر انتزاعی استفاده می کند. با کمک آن، جوهر چیزها و فرآیندها بررسی می شود و روابط علت و معلولی برقرار می شود. در این سطح، پدیده‌های مورد مطالعه توضیح داده می‌شوند، مفاهیم به دسته‌ها تعمیم داده می‌شوند، اصول و قوانین تدوین می‌شوند، نظریه‌های علمی ایجاد می‌شوند که ماهیت اشیاء قابل شناخت را آشکار می‌کنند.

روش های دانش نظری عبارتند از:

^ تجزیه و تحلیل - تقسیم کل به قطعات و مطالعه هر یک از آنها به طور جداگانه.

^ سنتز - ترکیب اجزای نامتجانس در یک شی واحد.

^ ایده آل سازی - حواس پرتی ذهنی از برخی ویژگی های یک شی و برجسته کردن سایر ویژگی های آن. نتیجه انتزاع، انتزاعات است - مفاهیم، ​​مقولاتی که محتوای آنها ویژگی ها و پیوندهای اساسی پدیده ها است.

^ ارائه فرضیه ها - ارائه و توجیه مفروضات خاصی که با کمک آنها می توان آن واقعیت های تجربی را که در چارچوب توضیحات قبلی نمی گنجد توضیح داد.

^ رسمی سازی - مدل سازی نمادین.

اصول اساسی دانش علمی عبارتند از:

1. اصل علیت - همه چیز در جهان با روابط علت و معلولی به یکدیگر مرتبط است و وظیفه علم ایجاد این ارتباطات است.

1. اصل حقیقت معرفت علمی، یعنی محتوای دانش حصولی، باید با محتوای موضوع معرفت مطابقت داشته باشد. معیار جهانی برای حقیقت معرفت، عمل اجتماعی-تاریخی است.
2. اصل نسبیت دانش علمی - هر دانش علمی همیشه نسبی و محدود به توانایی های شناختی افراد در یک لحظه معین از زمان است.

اشکال سازماندهی دانش علمی:

قانون علمی- این یک رابطه ضروری، ضروری، پایدار و تکرار شونده بین پدیده ها است. ارتباط بین اشیاء، عناصر تشکیل دهنده یک شی معین، بین خصوصیات اشیا، و همچنین بین ویژگی های درون یک چیز را بیان می کند.

نظریه علمی- توصیف، توضیح و پیش بینی سیستماتیک پدیده ها است. تلاشی برای بازنمایی کل نگر از الگوها و ویژگی‌های اساسی حوزه‌های خاصی از واقعیت، که بر اساس فرضیه‌های کاملاً تأیید شده ناشی می‌شود. نمونه هایی از نظریه های علمی مکانیک کلاسیک آی نیوتن، نظریه تکامل بیولوژیکی چارلز داروین، نظریه الکترومغناطیسی جی سی ماکسول، نظریه نسبیت خاص، نظریه کروموزومی وراثت و غیره هستند.

مفهوم علمی(پارادایم) - روش خاصی برای درک، تفسیر هر پدیده، دیدگاه اصلی، ایده راهنمای برای روشن کردن آنها. اصل سازنده در فعالیت های علمی، فنی و غیره. مجموعه ای از دیدگاه های به هم پیوسته و ناشی از یکدیگر، سیستمی از راه ها برای حل یک مسئله انتخاب شده است. این مفهوم استراتژی عمل را تعیین می کند.

علاوه بر دانش علمی، مردم به طور گسترده از اشکال غیر علمی دانش استفاده می کنند: اینها پیش علمی، فراعلمی، شبه علمی، ضد علمی، مذهبی، دانش از طریق هنر و غیره هستند (به جدول 11 مراجعه کنید).

جدول 11

اشکال دانش

علمی- دانش عینی، منظم، مستدل و رسمی		غیر علمی- دانش پراکنده و غیر سیستماتیکی که رسمیت نیافته و توسط قوانین توصیف نشده است
سطح تجربی مشاهده؛ آزمایش؛ توضیحات نتایج: الگوهای تجربی	سطح نظری استقرا (از خاص به عام)؛ کسر (از عام به خاص)؛ تجزیه و تحلیل (تجزیه کل به اجزا) سنتز (ترکیب دانش فردی در یک کل واحد) نتایج: فرضیه ها؛ قوانین علمی؛	پیش علمی- پیش نیازهای دانش علمی فراعلمی - ناسازگار با دانش علمی موجود شبه علمی - استفاده عمدی از حدس و گمان و تعصب ضد علمی- دیدگاه اتوپیایی و عمدی تحریف کننده واقعیت مذهبی- بر اساس ایمان، حامل حقیقت مطلق خداوند است دانش از طریق هنر- بر اساس خلق تصاویر هنری از واقعیت

علاوه بر احساسات و عقل، که توسط علم به عنوان توانایی های اصلی انسان شناخته شده است که به فرد امکان می دهد دانش جدید را به دست آورد، راه های غیر علمی نیز وجود دارد - شهود، شوخ طبعی، ایمان، بینش عرفانی.

شهود- توانایی به دست آوردن دانش جدید "با الهام"، "در بینش". معمولاً با ناخودآگاه همراه است. این بدان معناست که فرآیند حل یک مشکل مهم ممکن است در سطح آگاهانه اتفاق نیفتد. به عنوان مثال، مانند مورد دیمیتری ایوانوویچ مندلیف (1834-1907)، که در خواب اصل ساخت جدول تناوبی عناصر را دید. با این وجود، راه‌حل یک مشکل در دانش شهودی به خودی خود نمی‌آید، بلکه بر اساس تجربه گذشته و در فرآیند تأمل شدید در مورد مسئله است. بدیهی است که فردی که مسئله ای را به طور جدی مطالعه نمی کند، هرگز آن را با «بصیرت» حل نخواهد کرد. بنابراین شهود در مرز اشکال علمی و غیر علمی معرفت قرار دارد.

شوخ طبعی -توانایی خلاقانه برای توجه به نقاط تماس بین پدیده های متفاوت و ترکیب آنها در یک راه حل واحد و کاملاً جدید. بیشتر تئوری ها (و همچنین اختراعات علمی) دقیقاً مبتنی بر راه حل های ظریف و مبتکرانه هستند. در مکانیسم های خود، شوخ طبعی متعلق به روش های دانش هنری جهان است.

ایماندر دین راهی برای شناخت «دنیای واقعی» و روح خود است. ایمان واقعی یک ارتباط ماوراء طبیعی بین شخص و حقیقت ایجاد می کند. علاوه بر این، خود «نمادهای ایمان» در هر دینی به عنوان حقایق مسلم شناخته می شوند و ایمان به آنها، تأیید حسی و عقلانی را غیر ضروری می کند. آنسلم کانتربری، دانشمند قرون وسطایی (1033-1109) گفت: "من برای دانستن ایمان دارم."

بینش عرفانیدر آموزه‌های عرفانی، آن را راهی به سوی معرفت حقیقی می‌دانند، رهیافتی از «زندان» واقعیت احاطه‌کننده انسان به وجودی ماوراء طبیعی و حقیقی. در آموزه‌های عرفانی، اعمال معنوی متعددی (مراقبه‌ها، اسرار) وجود دارد که در نهایت باید انسان را به سطح جدیدی از معرفت دسترسی دهد.

علم در مورد اشکال غیر علمی دانش تردید دارد، اما برخی از محققان معتقدند که نمی توان دانش را تنها به احساسات و عقل محدود کرد.

علاوه بر روش ها، می توان انواع دانش غیر علمی را نیز تشخیص داد.

دانش عملی روزمرهمبتنی بر عقل سلیم، هوش روزمره و تجربه زندگی است و برای جهت‌گیری صحیح در موقعیت‌های تکراری زندگی روزمره، برای کار فیزیکی ضروری است.

I. کانت توانایی شناختی را که چنین فعالیتی را تضمین می کند، عقل نامید.

دانش اساطیریسعی می کند جهان را در تصاویر خارق العاده و احساسی توضیح دهد. در مراحل اولیه توسعه، بشریت هنوز تجربه کافی برای درک علل واقعی بسیاری از پدیده ها را نداشت، بنابراین آنها با کمک افسانه ها و افسانه ها، بدون در نظر گرفتن روابط علت و معلولی توضیح داده شدند. اسطوره با تمام ماهیت خارق‌العاده‌اش کارکردهای مهمی را انجام می‌دهد: در چارچوب توانایی‌هایش، سؤالات مربوط به منشأ جهان و انسان را تفسیر می‌کند و پدیده‌های طبیعی را توضیح می‌دهد، در نتیجه میل انسان به دانش را برآورده می‌کند، مدل‌های خاصی برای فعالیت ارائه می‌کند، قوانین رفتاری را تعریف می‌کند، می‌گذرد. در مورد تجربه و ارزش های سنتی از نسلی به نسل دیگر.

معرفت دینینشان دهنده تفکر مبتنی بر جزمات غیرقابل انکار است. به واقعیت از منشور «مباحث ایمان» نگریسته می‌شود، که اصلی‌ترین آنها الزام به باور به ماوراء طبیعی است. به عنوان یک قاعده، دین بر خودشناسی معنوی متمرکز است و جایگاهی را اشغال می کند که دانش معمولی و علمی در آن ناتوان هستند. دین به عنوان نوعی کسب و گسترش تجارب معنوی، تأثیر بسزایی در تکامل بشر داشته است.

دانش هنریمبتنی بر مفاهیم علمی نیست، بلکه بر اساس تصاویر هنری کل نگر است و به شما امکان می دهد تا احساس کنید و حس کنید - در ادبیات، موسیقی، نقاشی، مجسمه سازی - سایه های ظریف حرکات ذهنی، فردیت انسان، احساسات و عواطف، منحصر به فرد بودن هر لحظه یک لحظه. زندگی فرد و طبیعت اطراف او. تصویر هنری به نظر مکمل مفهوم علمی است. اگر علم بخواهد جنبه عینی جهان را نشان دهد، هنر (همراه با دین) جزء رنگارنگ شخصی آن است.

دانش فلسفی،با در نظر گرفتن جهان به عنوان یکپارچگی، در درجه اول ترکیبی از انواع علمی و هنری دانش است. فلسفه نه در مفاهیم و تصاویر، بلکه به «مفهوم-تصویر» یا مفاهیم می اندیشد. این مفاهیم از یک سو به مفاهیم علمی نزدیک هستند، زیرا در قالب بیان می شوند، و از سوی دیگر به تصاویر هنری، زیرا این مفاهیم به اندازه علم دقیق و بدون ابهام نیستند. بلکه نمادین هستند. فلسفه نیز می تواند از عناصر معرفت دینی (فلسفه دینی) استفاده کند، هر چند فی نفسه نیازی به اعتقاد انسان به ماوراء طبیعی ندارد.

در مقابل این انواع، دانش علمی مستلزم تبیین است، جستجوی الگوها در هر حوزه از تحقیقات خود، نیازمند شواهد دقیق، توصیف روشن و عینی حقایق در قالب یک سیستم منسجم و منسجم است. در عین حال، علم با پذیرش برخی از عناصر تجربه، کاملاً با دانش عملی روزمره مخالف نیست و خود تجربه روزمره در دوران مدرن بسیاری از داده های علم را در نظر می گیرد.

با این حال، دانش علمی از خطا مصون نیست. تاریخ بی اعتباری بسیاری از فرضیه هایی را که علم قبلاً روی آن ها عمل می کرد (درباره جهان اتر، فلوژیستون و غیره) ثابت کرده است. اما علم مدعی علم مطلق نیست. دانش آن همیشه حاوی بخشی از خطا است که با پیشرفت علم کاهش می یابد. علم را هدف گرفته است جستجو کنیدحقیقت، و نه داشتن آن.

در این جهت از علم است که معیار اصلی است که آن را از جعلیات متعدد متمایز می کند: هر ادعایی برای داشتن حقیقت یگانه و مطلق غیرعلمی است.

دلایل محبوبیت نظریه های شبه علمی از یک سو در بحران عمومی فرهنگ مدرن و جستجوی ارزش های جدید و از سوی دیگر در جذب انسان به معجزه نهفته است. دلایل شخصی که فرد را مجبور می کند به شبه علم بپردازد متنوع تر است: میل به شهرت یا پول، توهم صادقانه یا سفارش. بر این اساس می توان تعریف زیر را ارائه داد.

شبه علم است جعل داده های علمی برای منافع سیاسی، مذهبی، اقتصادی یا شخصی.

شبه علم در ساخت‌های خود از اصطلاحات علمی استفاده می‌کند، به نمایندگی از سازمان‌ها و «آکادمی‌های» مختلف فعالیت می‌کند، فعالیت‌های خود را با مدارک و عناوین دانشگاهی پنهان می‌کند، به طور گسترده از رسانه‌های جمعی و سازمان‌های دولتی استفاده می‌کند و فعالیت‌های انتشارات گسترده‌ای انجام می‌دهد. بنابراین، اغلب برای یک فرد (حتی یک متخصص) یافتن معیارهایی برای تشخیص شبه علم از علم واقعی دشوار است. با این وجود، برخی از شاخص های کلی شبه علم را می توان شناسایی کرد. معمولا غیر علمی:

در مورد مفاهیمی که هدفشان انکار تمام علوم قبلی است. به عنوان یک قاعده، حتی "دیوانه ترین" مفهوم، اگر درست باشد، با تعدادی از قوانین و اصول بنیادی قبلا تایید شده سازگار است. برای مثال، نظریه نسبیت انیشتین، مکانیک نیوتنی را لغو نکرد، بلکه آن را فقط به شرایط خاصی محدود کرد.

o نظریه های جهانی و جهانی - از نظریه جدید ساختار جهان تا اختراع "درمان همه بیماری ها". در عصری که حجم اطلاعات دائماً در حال افزایش است، متخصص بودن در همه زمینه ها و در نظر گرفتن همه عوامل لازم برای یک "نظریه همه چیز" جهانی دشوار است. چنین نظریه‌هایی با پیچیدگی روزافزون جهان در تضاد هستند. چنین عقایدی معمولاً با رقت افراطی و تبریک به خود مشخص می شوند.

در مورد نظریه هایی که مشخصه آنها ابهام و غیرقابل درک بودن شواهد است. پیچیده ترین نظریه های علمی را می توان به زبان ساده توضیح داد. اگر مفاهیم اساساً قابل تعریف نیستند، به احتمال زیاد چنین ابهامی فقدان پایه شواهد را می پوشاند.

o نظریه های غیر سیستماتیک و متناقض درونی که حاکی از بی سوادی نویسنده است. عکس آن نیز صادق است: کار بی سواد معمولاً بی معنی است.

در مورد نظریاتی که در آن اصطلاحات و مفاهیم علمی از حوزه عرفان یا دین در هم آمیخته شده اند (مثلاً «کارما»، «فیض»، «ارتعاشات کیهانی» و غیره) و یا به مفاهیم معمولی معنای «مخفی» داده می شود (نور، خاستگاه، ذهن، طبیعت و غیره)؛

o نظریه های غیرقابل آزمون، زیرا مبتنی بر باورهای غیرعقلانی هستند. به عنوان مثال، ارجاع به هوش کیهانی، هماهنگی جهان یا وحی از نظر علمی قابل تأیید نیستند.

طرفداران شبه علم اغلب فرضیه های جدیدی را نه برای به دست آوردن دانش جدید، بلکه برای ارائه پشتیبانی اضافی برای نظریه های خود مطرح می کنند.

آفرینش گرایان (حامیان مفهومی که بر اساس آن جهان توسط خدا آفریده شده است) هر بار که علم رد دیگری بر مفهوم خلقت الهی جهان پیدا می کند، فرضیه خود را تنظیم می کنند. برای مثال، یافته‌های دیرینه‌شناسان نظریه تکامل را تأیید می‌کند: وقوع فسیل‌ها توالی گونه‌هایی را نشان می‌دهد که در طول میلیون‌ها سال جانشین یکدیگر شده‌اند. آفرینش گرایان با این نظریه پاسخ داده اند که فسیل ها نشان دهنده بقایای حیواناتی هستند که در طول سیل مرده اند و استخوان های بزرگ و سنگین (به ویژه استخوان های دایناسورها) در لایه های پایین تر قرار دارند زیرا وزن آنها در طول سیل در گل و لای فرو رفته است.

در پاسخ به شواهدی مبنی بر اینکه جهان بیش از 10 میلیارد سال پیش آغاز شده است (طبق فرضیه خلقت، جهان تنها 6 تا 10 هزار سال قدمت دارد)، خلقت‌گرایان پاسخ می‌دهند که زمان چیزی ثابت نیست: می‌تواند سرعتش را کاهش یا افزایش دهد. فرمان الهی

به طور کلی، اگر تمام تلاش‌های حامیان یک ایده در جهت حفاظت از یک نظریه باشد و نه جستجوی دانش جدید، این می‌تواند به عنوان شاخصی از ماهیت غیرعلمی ایده باشد (اغلب تمام فعالیت‌های بعدی "خالقان" چنین ایده ای به توجیه دائمی ایده ها یا شکایات در مورد آزار و اذیت از طرف علم رسمی منتهی می شود).

علم واقعی قدرت پیش بینی دارد، یعنی. قادر به پیش‌بینی پدیده‌های جدید، و نه فقط توضیح دادن پدیده‌های شناخته شده است.

کاربرد نظریه گرانش جهانی اسحاق نیوتن (1643-1727) در محاسبه مدار سیارات منظومه شمسی به ستاره شناسان اجازه داد تا وجود سیاره نپتون را به صورت نظری پیش بینی کنند. بعدها، این سیاره در واقع در مدار پیش بینی شده کشف شد. امکان چنین اکتشافاتی از ویژگی های مهم علم واقعی است که سعی در دفاع از نظریه های قدیمی ندارد، بلکه هدف آن یافتن چیز جدیدی است.

شاخص های ارائه شده از شبه علم نسبتاً دلبخواه هستند و در همه موارد صحیح نیستند. یک دانشمند واقعاً می تواند یک نظریه کلی جدید ارائه دهد، می تواند به طور ناعادلانه مورد آزار و اذیت قرار گیرد و غیره. اما اگر نظریه او همزمان با چندین شاخص داده شده مطابقت داشته باشد، ماهیت علمی آن بیش از حد مشکوک است.

شبه علم معمولاً در قالب باطنی گرایی، عرفان، فرقه گرایی، جعل و گمانه زنی، دستورات اطلاعاتی و سیاسی و غیره ارائه می شود. به ندرت بی ضرر است: تقریباً همه اشکال آن تأثیر منفی بر روان انسان دارند. بنابراین، مدارا در برابر آن نباید تا حدود بسیار گسترده گسترش یابد: سلامت روانی جامعه که با ایمان به شبه علم تضعیف شده است، برای آینده اهمیت کمتری از سلامت جسمانی ندارد.

آنچه شما باید بدانید

• 1. روش های علمی شناخت شامل احساسات و عقل است. غیر علمی- شهود، شوخ طبعی، ایمان، بینش عرفانی.
• 2. به موارد اصلی انواع دانششامل امور روزمره عملی، مذهبی، علمی، هنری و فلسفی است.
• 3. شبه علمجعل داده های علمی برای اهداف سیاسی، مذهبی، اقتصادی یا شخصی است.

پرسش ها

• 1. تفاوت های اصلی دانش علمی با دانش غیر علمی چیست؟ آیا دانش علمی عاری از خطا است؟
• 2. علائم اصلی شبه علم را فهرست کنید. کدام یک را مهمترین آنها می دانید؟
• 3. مثال های خود را از شبه علم بیاورید. چه شاخص هایی نشان می دهد که نظریه هایی که نام بردید شبه علمی هستند؟

• Phlogiston (از یونانی phlogistos - قابل اشتعال)، با توجه به تسلط شیمی در قرن 18th. ایده، ماده آتشین خاصی است که در تمام مواد قابل احتراق موجود است. بعداً نظریه فلوژیستون با نظریه اکسیژن جایگزین شد.

امروزه علم شکل اصلی دانش بشری است. اساس دانش علمی فرآیند خلاقانه پیچیده فعالیت ذهنی و موضوعی-عملی یک دانشمند است. قوانین کلی این فرآیند، گاهی اوقات روش نامیده می شود دکارت ، (به http://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%94%D0%B5%D0%BA%D0%B0%D1%80%D1%82 مراجعه کنید) را می توان به صورت زیر فرموله کرد:

1) هیچ چیز را تا زمانی که واضح و متمایز به نظر نرسد نمی توان به عنوان حقیقت پذیرفت.

2) سؤالات دشوار باید به تعداد قسمت های مورد نیاز برای حل شدن تقسیم شوند.

3) باید تحقیق را از ساده ترین و راحت ترین چیزها برای دانستن شروع کرد و به تدریج به سراغ شناخت امور دشوار و پیچیده رفت.

4) دانشمند باید در تمام جزئیات ساکن باشد، به همه چیز توجه کند: او باید مطمئن باشد که چیزی را از دست نداده است.

دو تا هستند سطح دانش علمی: تجربی و نظری . وظیفه اصلی سطح تجربی دانش علمی توصیفی از اشیا و پدیده ها است و شکل اصلی دانش به دست آمده یک واقعیت تجربی (علمی) است. روشن سطح نظری پدیده های مورد مطالعه توضیح داده می شود و دانش حاصل در قالب قوانین، اصول و نظریه های علمی ثبت می شود که ماهیت اشیاء قابل شناخت را آشکار می کند.

اصول اساسی دانش علمی عبارتند از:

1. اصل علیت.

اصل علیت به این معناست که پیدایش هر شیء و منظومه مادی در حالات ماده قبلی دارای پایه هایی است: این مبانی را علت و تغییراتی را که ایجاد می کنند پیامد می گویند. همه چیز در جهان با روابط علت و معلولی به یکدیگر مرتبط است و وظیفه علم ایجاد این ارتباطات است.

2. اصل حقیقت معرفت علمی.

حقیقت مطابقت دانش کسب شده با محتوای موضوع معرفت است. حقیقت با عمل تأیید (اثبات) می شود. اگر یک نظریه علمی توسط عمل تأیید شود، آنگاه می توان آن را درست تشخیص داد.

3. اصل نسبیت دانش علمی.

بر اساس این اصل، هر دانش علمی همواره نسبی و محدود به توانایی های شناختی افراد در یک لحظه معین از زمان است. بنابراین، وظیفه یک دانشمند تنها شناخت حقیقت نیست، بلکه تعیین مرزهای مطابقت دانشی است که دریافت کرده است با واقعیت - به اصطلاح فاصله کفایت.

روشهای اصلی مورد استفاده در فرآیند دانش تجربی عبارتند از روش مشاهده، روش توصیف تجربی و روش تجربی.

مشاهده مطالعه هدفمند اشیاء و پدیده های فردی است که در طی آن اطلاعاتی در مورد ویژگی ها و ویژگی های خارجی شی مورد مطالعه به دست می آید. مشاهده بر اساس اشکالی از شناخت حسی مانند حس، ادراک و بازنمایی استوار است. نتیجه مشاهده این است توصیف تجربی ، که طی آن اطلاعات دریافتی با استفاده از زبان یا سایر اشکال نمادین ثبت می شود. در بین روش های فوق، روش تجربی جایگاه ویژه ای را به خود اختصاص داده است. یک آزمایش روشی برای مطالعه پدیده ها است که در شرایط کاملاً مشخص انجام می شود و در صورت لزوم می توان آن را توسط موضوع دانش (دانشمند) بازآفرینی و کنترل کرد.

انواع آزمایش های زیر متمایز می شوند:

1) یک آزمایش تحقیقاتی (جستجو) که با هدف کشف پدیده ها یا ویژگی های جدید اشیاء ناشناخته برای علم انجام می شود.

2) یک آزمایش آزمایشی (شاهدی) که در طی آن هر گونه فرضیه یا فرضیه نظری آزمایش می شود.

3) آزمایشات فیزیکی، شیمیایی، بیولوژیکی، اجتماعی و غیره.

نوع خاصی از آزمایش، آزمایش فکری است. در طی چنین آزمایشی، شرایط مشخص شده خیالی است، اما لزوماً با قوانین علم و قواعد منطق مطابقت دارد. هنگام انجام یک آزمایش فکری، یک دانشمند نه با اشیاء واقعی دانش، بلکه با تصاویر ذهنی یا مدل های نظری آنها عمل می کند. بر این اساس، این نوع آزمایش نه به عنوان یک روش تجربی، بلکه به عنوان یک روش نظری دانش علمی طبقه بندی می شود. می توانیم بگوییم که این به عنوان یک حلقه اتصال بین دو سطح دانش علمی - نظری و تجربی است.

از دیگر روش های مرتبط با سطح نظری دانش علمی می توان به آن اشاره کرد روش فرضیه و همچنین تدوین نظریه علمی.

ذات روش فرضیه ارائه و توجیه مفروضات خاصی است که با کمک آنها می توان حقایق تجربی را توضیح داد که در چارچوب توضیحات قبلی نمی گنجد. هدف از آزمون یک فرضیه، تدوین قوانین، اصول یا نظریه هایی است که پدیده های جهان پیرامون را توضیح می دهند. چنین فرضیه هایی را تبیینی می نامند. در کنار آنها، فرضیه های به اصطلاح وجودی وجود دارد که فرضیاتی در مورد وجود پدیده هایی هستند که هنوز برای علم ناشناخته هستند، اما ممکن است به زودی کشف شوند (نمونه ای از چنین فرضیه ای، فرض وجود عناصری از D.I. مندلیف است. جدول تناوبی که هنوز کشف نشده است).

بر اساس آزمون فرضیه ها، نظریه های علمی ساخته می شوند. نظریه علمی توصیف منطقی سازگار از پدیده های جهان اطراف است که توسط یک سیستم خاص از مفاهیم بیان می شود. هر نظریه علمی، علاوه بر کارکرد توصیفی خود، یک عملکرد پیش آگهی نیز انجام می دهد: به تعیین جهت توسعه بیشتر جامعه، پدیده ها و فرآیندهای رخ داده در آن کمک می کند.

اما در صورت عدم امکان یا نیاز به دانش علمی، می توان کارکرد آن را بر عهده دانش غیر علمی قرار داد.

اولین نوع دانش غیر علمی اسطوره بود. وظیفه اصلی اسطوره تبیین مداوم ساختار جهان، جایگاه انسان در آن و پاسخ به تعدادی از سؤالات مورد علاقه انسان بود. همراه با خط داستانی، اسطوره سیستمی از قوانین و ارزش های پذیرفته شده در یک جامعه معین را ارائه می کند. بنابراین، برای مردم در جامعه بدوی و دنیای باستان، اسطوره ها در مرحله خاصی از رشد انسان جایگزین دانش علمی شدند و پاسخ های آماده ای را برای سؤالات نوظهور ارائه کردند.

نوع دیگر دانش غیر علمی مفاهیمی مانند تجربه و عقل سلیم است. هر دو مورد اول و دوم اغلب نتیجه فعالیت علمی معنادار نیستند، بلکه مجموع عمل بیان شده در دانش غیر علمی را نشان می دهند.

در طول توسعه سریع دانش علمی در قرن 19 - اوایل قرن 21، زمینه ای از دانش نیز به طور فعال توسعه یافت که نام عمومی پاراساینس را دریافت کرد. این حوزه از دانش غیر علمی معمولاً در مواردی به وجود می آید که توسعه دانش علمی سؤالاتی را ایجاد کرده است که علم برای مدتی قادر به پاسخگویی به آنها نبوده است. در این صورت علم فراعلم وظیفه پاسخگویی به این سوالات را بر عهده نمی گیرد. غالباً علم فراعلم توضیحی رسمی از فرآیندهای در حال وقوع می دهد یا اصلاً آن را ارائه نمی دهد و آنچه را که اتفاق می افتد به نوعی معجزه نسبت می دهد.

علم علم می تواند یا توضیح علمی برای یک پدیده موجود ارائه دهد و سپس به نوع جدیدی از دانش علمی تبدیل شود یا تا زمانی که دانش علمی به طور مستقل توضیحی ثابت پیدا نکند نمی تواند چنین توضیحی ارائه دهد.

علم فراعلم اغلب ادعای جهانی بودن دارد، یعنی. دانش تشکیل شده توسط آن به عنوان ابزاری برای حل طیف گسترده ای از مشکلات و انحصار ارائه می شود، یعنی. مفهومی که درک همه را از یک مشکل تغییر می دهد.

بنابراین، علم علم گاه از طرق دیگری به توسعه دانش علمی می‌انجامد، اما بیشتر اوقات به صورت یک توهم است که بی‌تردید فرآیندهای علمی را تحریک می‌کند، اما منجر به خطاهای بخش قابل توجهی از جامعه می‌شود.

اطلاعات برای اطلاعات شما :

1. این را باید به خاطر داشت: سطوح تجربی و نظری دانش علمی، روش مشاهده، روش توصیف تجربی، روش تجربی، روش فرضیه، روش نظریه علمی، R. Descartes.

کلیمنکو A.V., Romanina V.V. مطالعات اجتماعی: برای دانش آموزان دبیرستانی و کسانی که وارد دانشگاه می شوند: کتاب درسی. M.: Bustard، 2002. (ویرایش های دیگر امکان پذیر است). بخش III، بند 3.

انسان و جامعه. علوم اجتماعی. کتاب درسی برای دانش آموزان پایه های 10-11 موسسات آموزش عمومی. در 2 قسمت. قسمت 1. کلاس دهم. Bogolyubov L.N.، Ivanova L.F.، Lazebnikova A.Yu. و دیگران: آموزش - JSC "کتابهای درسی مسکو"، 2002. (ویرایش های دیگر امکان پذیر است). فصل دوم، بند 10،11.

دانش محدود به حوزه علم نیست. ظهور دانش علمی دیگر اشکال دانش را از بین نبرد یا بی فایده نکرد. جداسازی کامل علم از غیرعلم هنوز موفقیت آمیز نبوده است.

سخنان ال. شستوف بسیار قانع کننده به نظر می رسد که "ظاهراً همیشه روش های غیرعلمی برای یافتن حقیقت وجود داشته و داشته است ، که اگر نه به خود دانش ، پس به آستانه آن منتهی می شود ، اما ما آنقدر آنها را با روش های مدرن بی اعتبار کرده ایم که ما نمی‌توانیم جرات کنیم درباره آنها به طور جدی فکر کنیم" (L. Shestov. The Apotheosis of Groundlessness. - L., 1991. P. 171)

هر شکلی از آگاهی اجتماعی: علم، فلسفه، اسطوره، سیاست، دین - با اشکال خاصی از دانش مطابقت دارد. همچنین اشکالی از دانش وجود دارند که مبنای مفهومی، نمادین یا هنری دارند.

هنگام تمایز بین دانش علمی مبتنی بر عقلانیت و دانش غیرعلمی، مهم است که بدانیم: دانش غیر علمی یک اختراع نیست، در جوامع فکری خاصی مطابق با هنجارهای دیگر (متفاوت از عقل گرایانه) تولید می شود. استانداردها و منابع و ابزارهای دانش خاص خود را دارد. بدیهی است که بسیاری از اشکال دانش غیر علمی قدیمی تر از دانش علمی است، به عنوان مثال، طالع بینی از نجوم قدیمی تر است، کیمیا از علم شیمی قدیمی تر است.

اشکال زیر از دانش غیر علمی متمایز می شود:

1) غیر علمی- این دانش پراکنده و غیر سیستماتیک که توسط قوانین توصیف نشده است، با تصویر علمی موجود جهان در تضاد است.

2) پیش علمی، که به عنوان نمونه اولیه از علم عمل می کند، یعنی مقدم بر آن است.

3) فراعلمی- با معیار معرفتی موجود ناسازگار است. طبقه وسیعی از دانش های فراعلمی (پارا- از یونانی - در مورد، با) شامل آموزه ها یا افکار در مورد پدیده ها است که توضیح آنها از نظر معیارهای علمی قانع کننده نیست.

4) شبه علمی- بهره برداری عمدی از حدس ها و پیش داوری ها.

علائم شبه علم شامل عدم تحمل استدلال های رد کننده است. دانش شبه علمی نسبت به احساس بسیار حساس است.

5) شبه علمیدانش با تکیه بر روش های خشونت و زور به دنبال حامیان و طرفداران است. به عنوان یک قاعده، در شرایط سلسله مراتب سخت علم، که در آن رژیم ایدئولوژیک مسلط است، شکوفا می شود. در تاریخ کشور ما دوره های «پیروزی شبه علم» به خوبی شناخته شده است: لیسنکوئیسم، انتقاد از ژنتیک، سایبرنتیک و غیره.

6) ضد علمی- دیدگاه اتوپیایی و عمدی تحریف کننده واقعیت. پیشوند "ضد" توجه را به این واقعیت جلب می کند که موضوع و روش تحقیق در مقابل علم است. علاقه و اشتیاق خاص به ضد علم در دوره های بی ثباتی اجتماعی به وجود می آید. اما اگرچه این پدیده کاملاً خطرناک است، اما اساساً رهایی از علم ضد علم غیرممکن است.

7) دانش شبه علمینشان دهنده یک فعالیت فکری است که در مورد مجموعه ای از نظریه های رایج حدس و گمان می زند.

حتی در مراحل اولیه تاریخ بشر، دانش عملی روزمره وجود داشت که اطلاعات اساسی در مورد طبیعت و واقعیت اطراف ارائه می کرد. اساس آن تجربه زندگی روزمره بود که پراکنده، غیرسیستماتیک و مجموعه ای ساده از اطلاعات را نشان می داد. مردم معمولاً مقدار زیادی دانش روزمره دارند که هر روز در شرایط روابط ابتدایی زندگی تولید می شود و آغاز اولیه همه دانش ها است. گاه بدیهیات عقل سلیم مانع از پیشرفت علم می شود و چنان در آگاهی انسان جا می گیرد که به تعصب تبدیل می شود و مانع از روند شناخت می شود. گاهی برعکس، علم طی یک پروسه طولانی و دشوار اثبات و ابطال، به تدوین آن احکامی می‌رسد که مدت‌ها در محیط تثبیت شده‌اند. دانش معمولی

شکل خاصی از دانش غیر علمی و غیر عقلی به اصطلاح است علم عامیانه، که اکنون به تجارت گروه های فردی یا افراد فردی تبدیل شده است: شفا دهندگان، شفا دهندگان، روان شناسان و قبلاً امتیاز شمن ها، کشیشان و بزرگان قبیله بود. در آغاز، علم عامیانه خود را به عنوان پدیده ای از آگاهی جمعی نشان داد. در عصر تسلط علم کلاسیک، به دور از تحقیقات رسمی تجربی و نظری، موضعی قوی در پیرامون داشت. به عنوان یک قاعده، علم عامیانه به صورت غیر مکتوب از مربی به دانش آموز منتقل می شود. گاهی می توان آن را در قالب عهد، فال، دستورات، مناسک و غیره شناسایی کرد و علیرغم اینکه علم عامیانه اصالت و بصیرت دارد، غالباً به ادعاهای بی اساس به داشتن حقیقت متهم می شود.

کلاس وسیع ماوراء الطبیعهدانش شامل آموزه هایی در مورد نیروهای مخفی طبیعی و روانی و روابط نهفته در پشت پدیده های عادی است. برجسته ترین نمایندگان این نوع دانش را عرفان و معنویت گرایی می دانند (فراحسی - تله پاتی، روشن بینی، دوم - روان حرکتی).

قابل ذکر است که در حال حاضر مطالعه ماوراء الطبیعه روی تسمه نقاله علم قرار می گیرد که پس از یک سری آزمایشات مختلف به نتیجه گیری می رسد. K. Popper برای شبه علم بسیار ارزش قائل بود، زیرا به خوبی می دانست که علم می تواند اشتباه کند و شبه علم "ممکن است تصادفاً به حقیقت برخورد کند." او نتیجه دیگری هم دارد: اگر نظریه خاصی غیرعلمی باشد، این بدان معنا نیست که آن را مهم نیست.

مدتهاست که دانش غیر علمی تنها به عنوان یک توهم تلقی نمی شود. و از آنجایی که اشکال متنوعی از دانش غیر علمی وجود دارد، نتیجه می‌شود که برخی از نیازهای اولیه موجود را برآورده می‌کنند. توسعه اشکال غیر علمی دانش را نمی توان منع کرد، همانطور که شبه علم را نمی توان پرورش داد. حتی اگر قیاس‌ها، اسرار و داستان‌های غیرمنتظره فقط یک «صندوق خارجی» از ایده‌ها باشد، هم نخبگان روشنفکر و هم ارتش بزرگ دانشمندان به آن نیاز مبرم دارند.

غالباً گفته می شود که علم سنتی با تکیه بر عقل گرایی، بشریت را به بن بست کشانده است که راه برون رفت از آن را دانش غیر علمی می توان پیشنهاد کرد. رشته‌های غیرعلمی شامل رشته‌هایی است که فعالیت‌های غیرمنطقی مبتنی بر افسانه‌ها، مناسک و مناسک دینی و عرفانی است. موضع فیلسوفان علم مدرن و به ویژه پی فایرابند که مطمئن است عناصر غیرعقلانی حق وجود در خود علم را دارند، قابل توجه است.

این عقیده که دانش علمی است که ظرفیت اطلاعاتی بیشتری دارد نیز مورد مناقشه طرفداران این دیدگاه است. علم می‌تواند در مقایسه با تنوع دانش غیرعلمی «کمتر بداند»، زیرا هر چیزی که می‌داند باید در آزمایش‌های دقیق برای قابلیت اطمینان حقایق، فرضیه‌ها و توضیحات مقاومت کند. دانشی که این آزمون را قبول نمی کند کنار گذاشته می شود و حتی اطلاعات بالقوه واقعی ممکن است خارج از محدوده علم باشد.

باید توجه ویژه ای به موضوع نسبت شود ایمان و عقلمسئله رابطه علم و ایمان سابقه طولانی دارد. به طور فعال در فلسفه مکتبی قرون وسطی مورد بحث قرار گرفت. بنابراین، ترتولیان آشکارا با عقل مخالفت کرد و یک تز متناقض را اعلام کرد: "من معتقدم زیرا پوچ است." آگوستین تبارک استدلال کرد که وظیفه الهیات این است که در پرتو عقل آنچه را که قبلاً توسط ایمان پذیرفته شده است، بشناسد. آنسلم کانتربری فرمول سازش خود را جایگزین فرمول ترتولیان کرد: «من باور دارم و می‌فهمم». توماس آکویناس از هماهنگی بین ایمان و دانش با اولویت ایمان صحبت کرد.

مشکل ترکیب ایمان و دانش، الهیات و علم جایگاه مهمی را در یکی از جهت گیری های تأثیرگذار فلسفه مدرن - نئوتومیسم، اشغال می کند که نمایندگان آن به دنبال اتحاد ایمان و عقل در یک سنتز واحد بودند. وظیفه اصلی این فلسفه در افشای عقلی و توجیه حقایق الهیات است. در عین حال، باید با معیارهای عقلانیت خود هدایت شود و در نهایت توسط «نور ایمان» هدایت شود.

تیلارد دو شاردن، دانشمند، فیلسوف و الهیات فرانسوی تلاش کرد تا یک «پدیدارشناسی علمی» ایجاد کند که داده های علم و تجربه دینی را ترکیب کند تا محتوای تکامل کیهان را آشکار کند. او اندیشه ی وحدت علم و عرفان را نوشدارویی برای همه ی بلاهای بشریت مدرن دانست. مهمترین شرط اجرای این ایده، پیشرفت فناوری و توسعه اقتصادی است. اما نقش تعیین کننده، به گفته تیلارد دو شاردن، باید توسط عامل معنوی ایفا شود - اعتقاد روشن و آگاهانه به بالاترین ارزش تکامل.

I. A. Ilyin تأکید کرد که دانش و ایمان به هیچ وجه متقابل نیستند. از یک سو، زیرا علم اثباتی، اگر در اوج خود بایستد، در حجم و اعتبار خود مبالغه نمی کند و به هیچ وجه سعی در قضاوت در مورد موضوعات ایمانی ندارد (مثلاً «خدا وجود دارد» یا برعکس، «در آنجا وجود دارد». خدا نیست»). حد آن تجربه حسی است، روش آن تبیین همه پدیده ها با قوانین طبیعی و تلاش برای اثبات هر یک از احکام آن است. به گفته I. A. Ilyin، او به این تجربه و این روش پایبند است، بدون اینکه ادعا کند آنها جهانی هستند، و بدون انکار اینکه می توان به کمک تجربه و روشی دیگر به حقیقت در حوزه ای دیگر دست یافت.

با توجه به رابطه بین ایمان و دانش، N.A.Bardyaev خاطرنشان کرد که آنها با یکدیگر تداخل ندارند و هیچ یک از آنها نمی توانند جایگزین یا تخریب دیگری شوند. فیلسوف روسی بر بی حد و مرز بودن دانش و ایمان، فقدان کامل محدودیت های متقابل آنها تأکید کرد. معرفت علمی، مانند ایمان، نفوذ به واقعیت است، اما جزئی، محدود. علم به درستی قوانین طبیعت را آموزش می دهد، اما به گفته بردیایف، در حل مسئله ایمان، وحی، ایده و غیره ناتوان است.

تقویت نقش دین در جامعه مدرن توجه محققان را به موضوع رابطه علم و دین، دانش و ایمان تشدید کرده است. دومی دو معنی دارد: اعتماد به نفس(اعتماد، اعتقاد) - چیزی که هنوز تأیید نشده است، در حال حاضر ثابت نشده است، و ایمان مذهبی.

در عین حال، باید در نظر داشت که «ایمان نه تنها مفهوم اساسی دین است، بلکه مهمترین مؤلفه دنیای معنوی درونی یک فرد، یک عمل ذهنی و عنصری از فعالیت های شناختی است خود را در پذیرش مستقیم، بدون نیاز به اثبات، احکام، هنجارها، حقایق، به عنوان یک عمل روانی، خود را در یک حالت اعتقادی نشان می دهد و با احساس تایید یا عدم تایید. سپس به عنوان بخشی از فرآیند شناختی، اعتقاد به صحت نتیجه گیری های علمی، اطمینان به فرضیه های بیان شده، و محرک قدرتمندی برای خلاقیت علمی بود.