همانطور که در بالا ذکر شد، این فقط استرس نیست. استرس روزمره مانند استرس در محل کار نیز می تواند مخرب باشد. همانطور که یک رابطه پر تعارض با مدیر ما می تواند بر ما تأثیر بگذارد، یک رابطه پر تعارض با فرزندمان نیز می تواند به همان اندازه مؤثر باشد. استرس در خانه را باید جدی گرفت، درست مانند استرس در محل کار. نمونه هایی از روزانه پر استرس.

نوع جمله: «اگر ادامه دهید، شما را همانجا رها می کنیم و شما را بدون آن می گذاریم» که با این جملات عوامانه می گوییم. اگر تهدیدی جدی تهدید کننده باشد و کودک آنقدر که شما می گویید باور داشته باشد، سطح استرس بسیار بالاست! برای او پدر و مادرش تنها چیزی هستند که او دارد.

تهدیدهای مکرری که به او می کنیم و او را از چیزی که برایش مهم است محروم می کند: "فورا قطع می کنی یا به جشن تولد دوست دخترت نمی روی!" این می تواند بسیار استرس زا باشد که احساس کنید اینقدر به دام افتاده اید! البته، ریتم روزانه که در آن باید مدام عجله کنید، برنامه سفت و سخت زمانی که زمانی برای فکر کردن ندارید.

استرس روزانه می تواند در یک کودک شکننده به "استرس مزمن" تبدیل شود

و همچنین فشار محیط، مدرسه، والدینش که دوست دارند بیشتر «اینجوری» و کمتر «آن» باشند. مشکلات توجه و اضطرابی که برخی از کودکان تجربه می کنند اغلب نتیجه استرس است و یادگیری را دشوار می کند و به سادگی از زندگی به طور کامل لذت می برد.

اما متوقف نشو! والدین باحال باعث می‌شوند که بچه‌های شاد اهداف شاد را دوست داشته باشند! جلوی این میز کمی سیاه است، خبرهای خوبی داریم. وجود دارد راه موثرکاهش ظرفیت کاری، استرس، اما حتی جوانسازی سلول های ما و افزایش توانایی های خود ایمنی ما!

"مقدمه ای زیست شناختی بر روانشناسی" نوشته ژان کلود اورسینی. آیا می خواهید خود را بهبود بخشید زندگی روزمرهفرزند شما؟ هر هفته با عضویت در خبرنامه، گام دیگری به سوی آموزش مثبت بردارید. ما درک می کنیم که وقتی پشت ما امتیاز را به ما نشان می دهد، درست راه رفتن چقدر مهم است و افسوس که برای جبران این خیلی دیر شده است.

پایی که به طور غیرطبیعی روی زمین تکیه می‌کند، وقتی بچه‌ها فقط می‌تواند یک تمسخر یا نقص ضمنی باشد، از 30 سالگی به درد تبدیل می‌شود. نوزادان معمولاً زودتر از 9 ماهگی شروع به راه رفتن می کنند، زمانی که بسیاری شروع به برداشتن اولین قدم های کوچک مبهم می کنند که معمولاً با رضایت زیاد و لبخندهای کم و بیش بی دندان همراه است.

از اولین قدم ها تا مدرسه چه کار کنیم و چه نکنیم برای پای بچه هایمان. جوراب بله، تا زمانی که کفش بسته باشد: به جلوگیری از تشکیل تاول و جلوگیری از عفونت های باکتریایی کمک می کند. کفش هایی با پوشش های طبیعی انتخاب کنید که تنفس پاهای شما را راحت تر کند. همچنین به خشک ماندن پوست کمک می کند و از عفونت جلوگیری می کند.

با رشد پاهایتان کفش هایتان را عوض کنید. اگر پا رشد کند، کفش ها عوض می شوند. زیاد کفش نخرید چون پاها خیلی سریع رشد می‌کنند: بله، سریع رشد می‌کنند، اما اگر در فضای اغراق‌آمیز حرکت کنند بد است. ناگفته نماند، تاول ها و ساییدگی ها اغلب دلیل کفش هایی هستند که ممکن است عالی باشند، اما فقط کمی بیش از حد بزرگ هستند.

تا زمانی که قوس کف پا کامل نشده است از ارتز یا ارتوز یا کفی آناتومیک استفاده نکنید. حتی استفاده از کفی های به اصطلاح آناتومیک برای کفش های تولید شده به صورت صنعتی منطقی نیست: همه پاها یکسان نیستند و پشتیبانی قوس یکسان ممکن است برای همه خوب نباشد.

از کفش های خیلی سنگین استفاده نکنید. از چکمه های دست دوم استفاده نکنید. در نتیجه، کودک پس از پوشیدن آنها، باید راه رفتن، حرکات و پای خود را با راه رفتن، با حرکات و پاهای کسانی که آنها را قبل از او آورده اند، تطبیق دهد. کفش های خود را در ماشین لباسشویی نشویید: ممکن است خراب شوند.

به طور خاص: چه چیزی را به پای کودکانی که شروع به برداشتن اولین قدم های خود می کنند قرار دهیم؟ وقتی در خانه می‌مانید یا بچه‌ها در مهد کودک هستند هیچ چیز: آنها را با پای برهنه رها کنید تا آزمایش کنند. در صورت درخواست مهد کودکاز جوراب های ضد لغزش و ترجیحاً دمپایی استفاده کنید.

و وقتی بیرون می روی، روی کفش هایت بنشین. برای اولین قدم ها چه کفشی بپوشید؟ آنها نباید به شکل کفی باشند، بلکه باید صاف باشند. بنابراین، آنها باید از پاشنه حمایت کنند، بنابراین اگر اولین گام ها در تابستان برداشته شود، از صندل با پاشنه برهنه استفاده نکنید. آنها باید انعطاف پذیر و کاملاً انعطاف پذیر باشند.

برای انعطاف پذیری کامل و کامل، تمام رویه های این خط فقط در قسمت جلو دارای دوخت و لایی هستند. چه زمانی در موارد نقض آشکار مداخله کنیم. اگر متوجه چیزهای غیرطبیعی در راه رفتن، وضعیت بدنی، استراحت پا روی زمین و یا موارد دیگر شدید، بهتر است نظر پزشک اطفال خود را بپرسید. اگر نظر پزشک اطفال اطمینان بخش است، بیایید سر خود را برگردانیم: فقط پس از 4 سال و نه زودتر، می توان وجود یک نقص واقعی را تشخیص داد، شناسایی و روش اصلاح را مطالعه کرد. قبل از 4 سالگی، معمولاً مداخله بی فایده است، دقیقاً به این دلیل که تشخیص اختلال واقعی با اطمینان لازم دشوار است.

به طور خاص، فیزیولوژیست چهره ای است که معمولاً برای ارزیابی رشد کودک از پا تا وضعیت بدن مناسب است. چه ورزشی به رشد مناسب نه تنها پاها، بلکه کل اسکلت و ماهیچه ها کمک می کند؟ کودکان امروزی معمولاً کنترل کمی بر بدن خود دارند.

ورزشی که بیشتر قسمت‌های بدن را ورزش می‌کند حتی اگر بدن به طور کلی ترجیح داده شود بهتر است. در سنین 8 تا 12 سالگی، مهم است که کودکان در یک رشته ورزشی تخصص نداشته باشند، به خصوص اگر نامتقارن باشند. ورزش هایی که به درستی رشد استخوان و عضله و هماهنگی کشسانی را به بهترین نحو کمک می کنند، ورزش هایی هستند که با دنیای رقص از جمله هیپ هاپ مرتبط هستند.

خوب است که آنها را وادار کنید تا جایی که ممکن است پابرهنه راه بروند و بازی کنند، بهتر است روی فرش، حتی اگر لگد بزنند. حتی در فضای باز، زمانی که شرایط آب و هوایی اجازه می دهد، راه رفتن روی چمن یا روی سطوح مورد استفاده در زمین های بازی بسیار مفید است.

اینها اقدامات احتیاطی است که می تواند حتی در کودکان بزرگتر زمانی که به نظر می رسد قوس قوس به درستی رشد نمی کند، مورد استفاده قرار گیرد. اما وقتی کودک خوب و مطمئن راه می رود معمولا از 2 سالگی می گوییم از چه کفشی استفاده کنیم؟ پس از حدود 2 سال، حرکت پاهای کودک آسان تر می شود، بدون اینکه فراموش شود، اما نیاز به حمایت و تحریک برای حرکت در مسیر درست است.

پاشنه پا باید محکم باشد و ثابت شود تا باعث لغزش جانبی، داخلی یا خارجی نشود که باعث بدتر شدن وضعیت بدن کودک و بزرگسال شود. کفی باید ضخامت متفاوتی داشته باشد تا به هر ناحیه از پا و قوس شبیه سازی صحیح بدهد.

بنابراین، آنچه ما آن را تا حدودی هوس تقلیل‌دهنده می‌نامیم، تجلی ظاهری ناراحتی درونی کودک است. هنگامی که یک فرد متوجه می شود که یک هوی و هوس در حال انفجار است، احساس آغاز یک نبرد دشوار و بی پایان است که در آن اغلب میل به تسلیم شدن غالب می شود. برعکس، زمان مقاومت فرا رسیده است! هوی و هوس برای کودک راهی برای برقراری ارتباط است و اگر کار کند، به آنچه می خواهد یا فکر می کند در آن لحظه می خواهد، می رسد. اما این به او کمک نمی کند که احساس بهتری داشته باشد. هر کودکی به بینش در مورد احساسات و خلق و خوی خود نیاز دارد، زیرا به کسی نیاز دارد که به او کمک کند آنچه را که در مورد خودش گیج و غیرقابل کنترل است نام برد.

تنها در این صورت است که او راه های دیگری برای بیان احساسات خود پیدا می کند و هوس ها کاهش می یابد. اما گریه کردن برای به دست آوردن چیزی حال شما را بد می کند. - رفتار هوس آمیز اغلب باعث می شود والدین احساس ناراحتی کنند، به خصوص اگر در جمع اتفاق بیفتد، زیرا کنترل اوضاع و تحمل ظاهر دیگران دشوار است. در این مواقع بهتر است خونسردی خود را حفظ کرده و تا زمانی که بحران از بین برود دور شوید. ما استرس کمتری خواهیم داشت و این مورد قدردانی کودک قرار می گیرد، او زمانی را خواهد داشت که بخار خود را تخلیه کند و خود را آرام کند. - بدون گناه!

زیرا این رفتار درستی به نفع کودکانی است که باید بدانند محدودیت های امن برای رشد کجاست و نیاز به اعداد معتبر و دوست داشتنی دارند تا آنها را برایشان تعیین کنند. وقتی خطر فیزیکی وجود دارد، کودک را می بریم زیرا می ترسیم آسیب ببیند. اما اولین بار او را اخراج می کنیم زیرا می دانیم این برای او خوب است و به آرامی توضیح می دهیم که چرا و چه کاری می تواند انجام دهد تا آسیب نبیند. همین امر در مورد هوی و هوس نیز صدق می کند: باید مدتی این رفتار را متوقف کنیم، زیرا می تواند به کودک آسیب برساند. - ارائه رفتار جایگزین همیشه مفید است: گاهی اوقات کودکان در مورد چیزی به این دلیل که نمی دانند به عنوان یک جایگزین چه کاری انجام دهند، رفتار می کنند.

حتی الامکان کودکان نیز باید در فضاهایی برای آنها سکونت داشته باشند، زیرا هر چه کودکان بیشتر بتوانند همکاری کنند و احساس مفید بودن کنند، کمتر از روی هوس منفجر می شوند. -وقتی می گوییم نه، نگهش داریم، حتی اگر خیلی سخت باشد. تغییر عقاید کودکان را سرگردان می کند و احساس سردرگمی و تنوع هومورال را در آنها ایجاد می کند. در نهایت، بیایید به یاد داشته باشیم که وقتی کودک یاد می‌گیرد احساسش را کمی بیشتر درک کند، باید احساس کند که ابتدا او را درک می‌کنیم. "من شما را درک می کنم، اما این کار را نمی توان انجام داد" عبارتی است که در هنگام هوی و هوس کمک می کند زیرا ما از این رفتار حمایت نمی کنیم، اما به هر احساسی که فرزندمان تجربه می کند، مشروعیت می دهیم.

یک کنفرانس غیرعادی در خانه متفکر برگزار شد. سخنرانان Wakefield، Mumper و Doreen Granpeshekh بودند. در اینجا مداخله دومی است. دورین گرانپشه، موسس و مدیر اجرایی مرکز اوتیسم و ​​اختلالات مرتبط، بیش از 25 سال را به مطالعه و درمان اختلالات طیف اوتیسم اختصاص داده است. دکتر گرانپیشه از طریق تحقیقات، توسعه برنامه درسی و تمرین درمانی خود، به نشان دادن اثربخشی تحلیل رفتار کاربردی مداخله زودهنگام فشرده کمک کرده است.

او یک تحلیلگر رفتار تایید شده هیئت مدیره است. بیایید با زبان شروع کنیم که البته یکی از مهم ترین زمینه هایی است که باید روی آن کار کرد. راه برخورد با زبان این است که اولاً درک کنیم که خود فراگیری زبان فقط به معنای یادگیری معنای برخی کلمات نیست. در زبانی که در آن از مفهومی استفاده می کنیم، مانند آبی، راه های مختلفی وجود دارد. به عنوان مثال، وقتی کودک کوچک است و مادر سعی می کند چیزی به او بیاموزد، ممکن است بگوید "آبی" و بخواهد کودک از او تقلید کند، زیرا تقلید کارکردی است که ما از کودکان انتظار داریم.