هر دوره تاریخی با درک و درک خاص خود از محیط مشخص می شود. در قرون وسطی، افراد بی‌سواد به شایعات تکیه می‌کردند، از داستان‌های بزرگان رول، افسانه‌ها و بازگویی‌ها دانش کسب می‌کردند. گاهی تشخیص حقیقت از داستان و افسانه برایشان دشوار بود. اطلاعات کمی در مورد کشورهای دیگر وجود داشت. به ندرت کسی به خارج از روستا یا شهر خود سفر می کرد. داستان بازرگانان و زائران در مورد آنچه در کشورهای دور می دیدند مملو از داستان و تخیل بود. دانش بسیاری از مردم از جهان محدود به وسعت بومی آنها بود که از بلندترین ساختمان برج ناقوس کلیسای محلی قابل مشاهده بود.

سرعت حرکت کم بود. به عنوان مثال، سفر از رم به لندن تقریباً هفت هفته طول کشید. زمان برای مردم به کندی می گذشت. نیازی به دانستن زمان دقیق نبود و یک دقیقه اصلاً بخشی از یک ساعت در نظر گرفته نمی شد. در قرن XIII-XIV. در یک روز روشن از ساعت آفتابی استفاده می کردند. فقط در صومعه ها و خانه های اشراف می شد آب و ساعت شنی را دید، اما آنها بیشتر یک اسباب بازی بودند تا وسیله ای برای اندازه گیری زمان. زمان با مکان خورشید و سرعت سوختن یک مشعل یا شمع تعیین می شد. برای اکثر مردم، شاخص اصلی زمان، زنگ کلیسا بود که برای دعا صدا می کرد.

جمعیت قاره اروپا کاملاً جوان بود و میانگین امید به زندگی کوتاه بود. افراد چهل ساله سالخورده محسوب می شدند. مرگ و میر نوزادان بسیار بالا بود. گاهی اوقات تعداد فرزندان یک خانواده بیشتر از زنده ماندن می‌میرند و این امر به عنوان یک اجتناب ناپذیر غم انگیز تلقی می‌شود.

معیار معنویت زندگی یک فرد قرون وسطایی دین مسیحیت بود. اما در فرهنگ عامیانه، همراه با عقاید مسیحی، باورها و آداب و رسوم بت پرستان باستانی (فال، عبادت آب و آتش، و غیره) ادامه یافت، که به وضوح در تعطیلات آیینی تجلی یافت: سرود، شچدریوکا، اوژینکی و غیره در قرون وسطی. شهرها، وداع با زمستان و کارناوال هایی برای استقبال از بهار برگزار شد. روحانیون به جای محکوم کردن یا ممنوع کردن کارناوال ها، با کمال میل در آن شرکت کردند. در طول کارناوال ها، همه ممنوعیت ها برداشته شد: مردم به تفریح ​​می پرداختند و حتی مراسم مذهبی را به سخره می گرفتند. اجازه نمایش تقلید از همه، برگزاری جشنواره های احمق ها، تعویض لباس و غیره داده شد. در همان زمان، شرکت کنندگان کارناوال به خوبی فهمیدند که پس از پایان آن، زندگی به روال عادی باز خواهد گشت.

در قرون XIV-XV. تغییرات مهمی در شیوه زندگی اروپایی ها در حال رخ دادن است. ایده های جدیدی در مورد جامعه در حال ظهور است. در این دوره بود که مفاهیمی چون مرز دولتی، مردم، ملت و میهن پرستی شکل گرفت. مطالب از سایت

همانطور که می دانید، امروزه فوتبال به رسمیت شناخته شده است. در قرن دوازدهم در انگلستان قرون وسطی، این بازی تازه سفر خود را آغاز می کرد. در شهرهای انگلیسی فوتبال در میادین بازار و حتی در خیابان های باریک کج و معوج بازی می شد و تعداد بازیکنان به صد نفر یا بیشتر می رسید. آنها تقریباً بدون قاعده از ناهار تا غروب آفتاب بازی می کردند. شما می توانید با دست و پا بازی کنید، بازیکنی را که دریبل توپ است را بگیرید و او را زمین بزنید. در هیجان بازی، جمعیت به غرفه ها حمله کردند و آنها را تکه تکه کردند. پر از وحشت، مردم محترم شهر، راهبان یا شوالیه ها به دیوار خانه ها فشار می آورند. در روستاها حتی رودخانه ها مانعی برای بازیکنان نبود... فوتبالیست ها کبود شده بودند، دست و پا و ستون فقراتشان شکسته بود، چشمانشان بیرون زده، بینی شان شکسته بود... کلیسا، فئودال ها و بازرگانان متحد شدند. علیه فوتبال در سال 1313، پادشاه ادوارد دوم این بازی را در لندن ممنوع کرد و آن را "دیوانگی با یک توپ بزرگ" نامید.

چیزی را که دنبالش بودید پیدا نکردید؟ از جستجو استفاده کنید

در این صفحه مطالبی در مورد موضوعات زیر وجود دارد:

• جهان از نگاه یک مقاله مرد قرون وسطایی
• تصویری از جهان و سبک زندگی انسان قرون وسطی
• جهان از تاریخ قرون وسطی به طور خلاصه
• تصویر مختصری از دنیای انسان های قرون وسطی
• مقاله مردم یک شهر قرون وسطایی

دوران قرون وسطی در سراسر قرن 4 - 14 ادامه یافت. قرون وسطی در اروپا با افول فرهنگ کلاسیک یونانی-رومی و افزایش شدید تأثیر کلیسا بر کل زندگی معنوی جامعه مشخص شد. این دوره تاریخی نام خود را «قرون وسطی» از معاصران خود در اروپای مسیحی، به عنوان دوره بین ظهور اول و دوم خدا گرفت. انتظار پایان قریب الوقوع جهان در نحوه زندگی و تفکر مردم اثر گذاشت. منافع انسان قرون وسطی نه به دنیای خارج، بلکه در درون خود معطوف بود و در خدمت یک هدف اصلی - نجات روح بود.

از نقطه نظر توسعه علم، سه دوره از قرون وسطی متمایز می شود: قرون وسطی اولیه (قرن VI - IX) - افول آموزش، وحشی گری عمومی، دوره میانی (قرن X - XI) - ترجمه ها کلاسیک های باستانی، ظهور اولین دانشگاه ها، اواخر قرون وسطی (قرن XII - XIV) - سطح بالای آموزش، شکوفایی علم و هنر، آمادگی برای رنسانس.

در این عصر، فلسفه به الهیات (الهیات) نزدیک می شود، در واقع «کنیز» آن می شود. فیلسوفان قرون وسطی می‌گفتند: «طبیعت مملو از معجزات است، بنابراین نمی‌توان درباره هیچ یک از قوانین عینی آن صحبت کرد». در نظام چنین جهان بینی، علم طبیعی از موضوع واقعی، اهداف و مقاصد واقعی خود بی بهره است. علوم طبیعی تبدیل به مکتبی می شود که وظیفه آن اکنون اثبات عقاید مسیحی است، یعنی میل به دیدن نمادهای خدا در طبیعت.

شکوفایی طالع بینی، کیمیاگری، سحر و جادو، کابالیسم، و دیگر مظاهر دانش غیبی و مخفی برای اروپای قرون وسطی معمول شد.

در حالی که علم مسیحی اروپا از نیمه دوم قرن هشتم دوره طولانی افول را تجربه کرد. رهبری علمی از اروپا به خاورمیانه منتقل شد.

در تاریخ علم این دوره نام هایی از دانشمندان عرب مانند محمد البطانی(850 - 929) - منجمی که جداول نجومی جدیدی را جمع آوری کرد. ابن یونس(950 - 1009)، که موفقیت قابل توجهی در مثلثات به دست آورد و مشاهدات ارزشمند بسیاری از ماه گرفتگی و خورشید گرفتگی انجام داد. ابن الحی سام(965 - 1020) که به خاطر کارهایش در زمینه اپتیک مشهور است. ابن رشد(1126 - 1198) - برجسته ترین فیلسوف و دانشمند علوم طبیعی زمان خود، ابن سینا (ابعلی سینا)(980 - 1037) - فیلسوف، دانشمند و پزشک ایرانی-تاجیکی، عمر خیام(حدود 1048 - حدود 1122) - ریاضیدان، ستاره شناس، شاعر و متفکر ایرانی-تاجیکی.

در قرن یازدهم، کشورهای اروپایی با غنای تمدن عرب در تماس بودند و ترجمه متون عربی درک دانش شرقی توسط مردم اروپا را تحریک کرد. دانشگاه ها (بولونیا، پاریس، سوربن، پراگ و غیره) که از قرن دوازدهم شروع به شکل گیری کردند، نقش مهمی در ظهور علم مسیحیت غربی داشتند. و اگرچه این دانشگاه ها در ابتدا برای تربیت روحانی در نظر گرفته شده بودند، حتی در آن زمان در چارچوب دانشکده مقدماتی که "هفت هنر لیبرال دوران باستان" نامیده می شد، رشته های علوم ریاضی و طبیعی شروع به مطالعه کردند: حساب، هندسه، موسیقی، نجوم، دستور زبان، بلاغت، دیالکتیک (هنر مناظره ها را هدایت می کند). این رشته‌ها به خدمات مستقیم به کلیسا کاهش یافت (به عنوان مثال، محاسبه تاریخ تعطیلات کلیسا، همراهی موسیقی خدمات، سیستم‌بندی جزم‌ها و غیره). پس از آن، این دانشکده شروع به نامگذاری فلسفی کرد. دانشکده های اصلی اولین دانشگاه ها پزشکی، حقوق و الهیات بودند. دانشکده الهیات بالاترین دانشکده محسوب می شد.

در زمینه ریاضیات در قرون وسطی، دو جهت اصلی توسعه وجود داشت: پیشرفت جدی در نمادگرایی جبری و استقرار مثلثات به عنوان یک علم خاص.

ریاضیدانان جنوب آلمان سهم بزرگی در بهبود رسمی- نمادین جبر در قرن 15 و 16 داشتند. آنها چندین سیستم از نمادها را توسعه دادند که برای ثبت عملیات ریاضی راحت تر بودند و برخی از آنها ایده هایی را در نوشته های خود بیان کردند که به مفهوم لگاریتم نزدیک بود.

موفقیت های مثلثات که نتیجه پیشرفت ستاره شناسی بود نیز آشکار بود. حقایق مثلثات، مانند سایر حقایق ریاضیات، بیشتر در هنگام ترجمه رساله های علمی از عربی پذیرفته شد. در همان زمان، دستاوردهای منجمان و ریاضیدانان بیزانس و بعد از آن علم عرب در میدان دید ریاضیدانان اروپایی قرار گرفت.

ارقام زیر بیشترین سهم را در توسعه ریاضیات در این دوره داشتند.

در سال 1202، اروپا اولین کتاب درسی حساب خود را به نام کتاب چرتکه برای عموم خوانندگان دریافت کرد. توسط لئوناردو فیبوناچی از پیزا (1180-1240) گردآوری شد. او حساب را در الجزایر نزد مسلمانان محلی آموخت. فیبوناچی بعداً کتاب درسی هندسه عملی و کتاب مربع ها را نوشت. در آنها برای اولین بار قوانین عملیات با اعداد صفر و منفی به زبان لاتین تنظیم شد و اعداد معروف فیبوناچی ظاهر شدند. کتاب چرتکه 15 بخش دارد. هفت مورد اول حساب اعداد صحیح را با استفاده از سیستم اعشاری موقعیتی و عملیات با کسرهای معمولی پوشش می دهند. بخش های 8-11 شامل کاربردهایی برای محاسبات تجاری است: قانون سه گانه ساده و پیچیده، تقسیم متناسب، مشکلات برای تعیین نمونه سکه. مجموعه متنوعی از مسائل حل شده با استفاده از موقعیت‌های غلط ساده و مضاعف، جمع کردن پیشرفت‌های حسابی و مربع‌های اعداد طبیعی، یافتن جواب‌های اعداد صحیح برای معادلات نامعین درجه اول، بخش‌های 12 و 13 را تشکیل می‌دهد. بخش ماقبل آخر، چهاردهم به محاسبه اختصاص دارد. از ریشه های مربع و مکعب و عملیات با "binomies". «کتاب چرتکه» با بخش پانزدهم پایان می‌یابد که شامل خلاصه‌ای از جبر و المکابالا، نزدیک به جبر خوارزمی، و همچنین مسائل مربوط به نسبت‌های عددی پیوسته و مسائل هندسی است که به کاربرد قضیه فیثاغورث کاهش می‌یابد.

در پایان قرن پانزدهم، لیسانس از دانشگاه پاریس ن. شوکهعلاوه بر توان کسری، نماهای منفی و صفر، اعداد منفی را نیز معرفی کرد و در نمادهای جبری نیز پیشرفت هایی ایجاد کرد. در این نمادگرایی هنوز نماد خاصی برای مجهول وجود ندارد و بیشتر نمادها از کلمات اختصاری شکل می گیرند. به عنوان مثال، متر- مخفف کلمه منهای. علامت ریشه است آر xاز کلمه ریشه، ریشه، علامت اضافه - r

در انگلستان، این نظریه توسط یک متکلم فرهیخته ارائه شد رابرت گروستست ("سر بزرگ")، اسقف لینکلن (1175-1253)) . او شروع به جمع آوری مجموعه های بی پایان اعداد کرد و به زودی یاد گرفت که یک سری همگرا را از یک سری واگرا تشخیص دهد. اما این سری همچنین می تواند با سرعت های مختلف واگرا شود. گروستست متوجه شد که مجموع اعداد طبیعی بسیار کندتر از مجموع مربع های آنها رشد می کند و مجموع مربع ها کندتر از مجموع توان های متوالی دو رشد می کند. بدین ترتیب، مسیحیان اول، چهار قرن جلوتر از نیوتن، پس از ارشمیدس، به میدان مقادیر بی‌نهایت بزرگ و بی‌نهایت کوچک نفوذ کردند.

در سال 1461، کار "پنج کتاب در مورد مثلث ها از هر نوع" در اروپا ظاهر شد که در آن برای اولین بار مثلثات از نجوم جدا شد و به عنوان بخشی مستقل از ریاضیات در نظر گرفته شد. این توسط یک ریاضیدان آلمانی نوشته شده است یوهان مولر (1436-1476)، بیشتر به عنوان شناخته شده است Regiomontan.

این کتاب به طور سیستماتیک تمام مشکلات شناسایی مثلث ها، مسطح و کروی را بر اساس عناصر داده شده بررسی می کند. در همان زمان، Regiomontanus مفهوم عدد را گسترش داد تا غیرمنطقی که در مورد غیرقابل قیاس هندسی به وجود می آید را در بر گیرد و جبر را برای حل مسائل هندسی به کار برد. بنابراین، درک جدیدی از موضوع مثلثات و وظایف آن باز شد.

Regiomontan مفهوم عدد را با معرفی رادیکال ها و عملیات روی آنها غنی کرد. این امکان ایجاد مشکل حل گسترده ترین کلاس ممکن از معادلات را در رادیکال ها فراهم کرد. و در این زمینه بود که اولین موفقیت ها به دست آمد - معادلات درجه 3 و 4 در رادیکال ها حل شد.

Regiomontanus به کارهایی که قبلاً توسط دانشمندان دیگر در مورد گردآوری جداول توابع مثلثاتی آغاز شده بود، ادامه داد. جدول سینوس های او در هر دقیقه فرکانس و دقت تا رقم هفتم داشت. برای انجام این کار، او شعاع دایره مولد را برابر با 107 در نظر گرفت، زیرا کسرهای اعشاری هنوز شناخته نشده بودند. او توابع مثلثاتی را وارد عمل اروپایی کرد که در قرن هفدهم نام های مماس و کوتانژانت را دریافت کردند و جدولی از مقادیر آنها تهیه کرد.

بنابراین، در زمینه ریاضیات در قرون وسطی، دو جهت اصلی توسعه وجود داشت. این قبل از هر چیز یک پیشرفت جدی در نمادگرایی جبری و استقرار مثلثات به عنوان یک علم خاص است. کمک ویژه ای به توسعه این جهت ها توسط لئوناردو فیبوناچی، N. Schuquet، Robert Groseteste ("Bigheaded")، اسقف لینکلن، یوهان مولر (Regiomontanus) انجام شد. تحقیقات آنها بر توسعه جبر و مثلثات تأثیر گذاشت و منجر به پیدایش مفهوم لگاریتم شد و توابع مثلثاتی را وارد عمل اروپایی کرد که در قرن هفدهم مماس و کوتانژانت نامیده می شدند.

علم فرهنگ کیمیاگری مثلثات

فهرست ادبیات استفاده شده

• 1. Gindikin S.G. داستان هایی در مورد فیزیکدانان و ریاضیدانان. M.: Nauka، 1981.
• 2. گورویچ آ.یا. "جهان قرون وسطی: فرهنگ اکثریت خاموش"، M.: 1990
• 1981 Zakovsky I.S. "مشکلات علم و فرهنگ قرون وسطی"، M.:
• 3. Danilova B.S. Kozhevnikov N.N. مفاهیم اساسی علوم طبیعی مدرن، م.: نشریه اسپکت، 2000.

تصویر قرون وسطایی جهان

در بالا نشان داده شد که افراد قرون وسطی با تعلق به هر طبقه ای با یکدیگر تفاوت داشتند. اما همه آنها توسط روانشناسی جمعی و نگرش های اساسی آگاهی متحد شدند که توسط "تصویر" تعیین شده است ، مدلی از جهان که بخشی از آن ویژگی های ادراک مکان و زمان است.

ویژگی های ادراک فضا

با صحبت در مورد ویژگی های ادراک فضا توسط یک فرد قرون وسطی، شایان ذکر است که در سیستم تفکر قرون وسطی، خود مقوله زندگی زمینی ماهیت ارزیابی و مخالف زندگی بهشتی داشت. در این راستا، زمین به عنوان یک مفهوم جغرافیایی به طور همزمان به عنوان مکان زندگی زمینی و بخشی از تقابل "زمین و آسمان" تلقی می شد و بنابراین دارای ویژگی مذهبی و اخلاقی بود. همین ایده ها به طور کلی به مفاهیم جغرافیایی منتقل شد - برخی از سرزمین ها به عنوان صالح و برخی دیگر گناه تلقی می شدند و حرکت در فضای جغرافیایی به حرکت در یک مقیاس عمودی از ارزش های دینی و اخلاقی تبدیل می شود که در آن سطح بالا در بهشت ​​است و پایین تر در جهنم است (مثلاً این ویژگی ترکیب کمدی الهی دانته را تعیین کرد).

علاوه بر این، ویژگی های ادراک فضای قرون وسطی ارتباط نزدیکی با ایده انتخاب شدن دارد که در تقسیم زمین ها به صالح و گناهکار بیان شد. مخالفت "خودی - دیگری" به عنوان گونه ای از مخالفت "گناهکار صالح"، "خوب بد" تلقی شد.

زمین به شکل یک دیسک عظیم که طاق بهشت ​​را نگه می دارد و توسط اقیانوس احاطه شده است مسطح به نظر می رسید ، لبه آن که در تاریکی گم شده بود توسط قبایل شگفت انگیز ساکن شده بود - افراد یک پا ، مردم گرگ. در این دنیای صاف و گرد، احاطه شده توسط انواع وحشت، مرکزی وجود دارد - اورشلیم.

جهان عینی به سه حوزه تقسیم شد. در یکی از آنها اسلام حکومت کرد - پادشاهی شر. منطقه دیگر بیزانس است که در آن نیمه شیطانی غالب بود، این دنیای مسیحی بی اعتمادی را برانگیخت و بیگانه بود. منطقه سوم خود غرب است، جهان لاتین و مسیحی که رویای عصر طلایی و امپراتوری را در سر می پروراند.

تصویر فضا تصویری از گسترش نبود، همانطور که برای یک اروپایی مدرن، با زمان مورد نیاز برای غلبه بر آن (روزهای سفر یا اندازه قطعات زمینی که می توان در این زمان شخم زد) اندازه گیری شد. در قرون وسطی، تصاویر تمام اندازه‌گیری‌ها تقسیم‌بندی خط‌کش یا متر نواری نبود، بلکه اندازه‌های «طبیعی» بود: طول پا یا ساعد، اندازه یک رشته یا سطح زمین که می‌توان کشت کرد. در یک روز

اما هیچ تقسیم غیر قابل نفوذی بین جهان زمینی و آسمانی وجود نداشت. بر اساس کیهان شناسی، راه طولانی روح قدم به قدم به خدا منتهی می شود.

کیهان سیستمی از کره های متحدالمرکز بود. بنابراین، به عنوان مثال، طبق "لامپ" Honorius Augustodunsky، آسمان به سه بخش تقسیم شد: آسمان بدنی که ما می بینیم. بهشت روحانی، جایی که فرشتگان روحانی در آن زندگی می کنند، و بهشت ​​عقلانی، جایی که مبارکان در چهره تثلیث مقدس می اندیشند.

انسان قرون وسطایی خود را به عنوان یک "دنیای کوچک" درک می کرد - یک عالم کوچک که با جهان کلان در ارتباط بود و خویشاوندی درونی خود را با آن احساس می کرد.

ویژگی های ادراک زمان

زمان مقوله ای است که به طور مبهم درک می شد. این ابهام در این واقعیت نهفته است که از یک سو هنوز ارتباط نزدیکی با ادراک چرخه ای و کشاورزی داشت، از سوی دیگر با کلیسا، زمان در قرون وسطی اولیه به عنوان یک موهبت الهی تلقی می شد و متعلق به خداست. . علاوه بر این، درک او به طور چشمگیری در قرون وسطی، در دوره انتقال از "بهشت به زمین" تغییر کرد.

علیرغم این واقعیت که هر طبقه تصویر خاص خود را از زمان داشت: دهقانان دارای زمان کشاورزی، زمان سلطنت و زمان کلیسا بودند - همه این تصاویر به زمان طبیعی بستگی داشتند. به لطف عملیات نظامی که فقط در تابستان انجام می شد، زمان سلطنت با زمان طبیعی گره خورد. کل سال عبادی کلیسا با ریتم طبیعی کار کشاورزی مرتبط بود. تضاد روز و شب، زمستان و تابستان را می توان در میان صنعتگران نیز مشاهده کرد. اما مهمترین چیز برای یک فرد قرون وسطی شرکت در ابدیت بود، بنابراین برای یک فرد زمان رستگاری مهمترین چیز بود.

ویژگی های ادراک زمان با این واقعیت مرتبط بود که اصلاً ایده ای در مورد دقیقه و ثانیه وجود نداشت. حتی لایه های بالایی هم نسبت به زمان دقیق بی تفاوت بودند.

قرون وسطی، قبل از هر چیز، دوران مذهبی و کلیسایی بود. مذهبی، زیرا سال به عنوان یک سال عبادی معرفی می شد که به عنوان دنباله ای از وقایع از تاریخ مسیح تلقی می شد. از کریسمس تا تثلیث آشکار شد و مملو از رویدادهایی از زندگی مقدسین بود. همچنین کلیسایی بود زیرا فقط روحانیون می توانستند آن را با نواختن ناقوس اندازه گیری کنند و «استاد» آن بودند.

اساس دیدگاه کلی جهان، تصویر دینی جهان بود که "آسمان" و "زمین" را در یک کل متحد می کرد. تصویر یک فاجعه قریب الوقوع جایگاه مهمی را در آن اشغال کرد. بشریت به پایان خود نزدیک می شد و زندگی هر فرد به عنوان "زندگی در جاده" معرفی می شد. هر مؤمنی خود را «زائری» تصور می کرد که هدف سفر برای او مهمتر از دشواری های راه بود. اهمیت زیادی در این تصویر با تصاویر گناه و مجازاتی که ناگزیر به دنبال آن است مشخص شد.

قبلاً متذکر شدیم که جامعه قرون وسطایی یک جامعه سنتی است، بنابراین تصاویر گذشته برای یک فرد این دوره مبهم بود. اگر او تحصیلات نداشت، ایده هایش افسانه ای و افسانه ای بود. آنها بر اساس داستان های بزرگان بودند و گذشته های دورتر با اسطوره ها همراه بود. افراد تحصیل کرده گذشته را در قالب تاریخ کتاب مقدس، به عنوان توالی سلطنت های جهانی درک می کردند. آنها تغییر فصل ها، آهنگ سالانه خدمات الهی را از نزدیک دنبال می کردند، اما در عین حال زمان بندی و حتی کمتر از تاریخ های خاص را درک نمی کردند.

تصویر دنیای انسان های قرون وسطایی به شدت با انواع نمادها اشباع شده بود. هر شی واقعی به عنوان تصویری از چیزی مطابق با آن در یک کره بالاتر در نظر گرفته شد و بر این اساس نماد آن شد. زبان همچنین برای بیان واقعیت پنهان از چشم ها خدمت می کرد. نمادگرایی جهانی بود. همه چیز نمادین بود.

اما انسان قرون وسطایی یک مقوله دائمی نیست. با وجود این واقعیت که قرون وسطی معمولاً به عنوان یک نوع فرهنگ سنتی طبقه بندی می شود، این بدان معنا نیست که در طول فرهنگ هزار ساله این جامعه بدون تغییر بوده است. جامعه تغییر کرد و ایده زمان تغییر کرد.

تصادفی نیست که دوره قرن XI - XV است. به نام قرون وسطی بالا. بنابراین، به گفته J. Le Goff، در حدود سال 1200 یک خیزش بزرگ آغاز می شود، در این دوره انسان نگاه خود را "از بهشت ​​به زمین" معطوف می کند. موارد زیر مورد ارزیابی مجدد قرار گرفتند: نوآوری، درک زمان، نوشتن، فیزیکی و غیره.

نگرش به زمان نیز در حال تغییر است. این ایده جدید از زمان در اواسط قرن دوازدهم شکل گرفت. و در سطوح مختلف منعکس می شود.

اولاً، قبلاً متذکر شدیم که زمان در اوایل قرون وسطی به عنوان هدیه ای از جانب خداوند در نظر گرفته می شد، بنابراین نمی توانست موضوع تجارت باشد و بنابراین کار یک تاجر محکوم می شد. در قرون وسطی، کار یک بازرگان به عنوان یک فعالیت خاص تلقی می شد که با کار، اگرچه ماهیت متفاوتی داشت، یک صنعتگر و یک کشاورز مقایسه می شد.

ثانیاً تغییراتی در علم رخ می دهد. این پیش از هر چیز به دلیل توسعه آموزش و پرورش است تا این که انحصار آموزش و پرورش در مدارس صومعه سراها متمرکز شده بود . تغییر افکار در این زمینه انگیزه ای برای ظهور دانشگاه ها می دهد. دانشگاه شرکتی است که معلمان و دانشجویان یک شهر را متحد می کند. در قرن سیزدهم. سازمان دانشگاه نشانه یکپارچگی زندگی فکری شهر بود

استفاده از محاسبات "علمی" در اندازه گیری زمان در پایان قرن سیزدهم. انگیزه ای برای ایجاد ساعت های مکانیکی خواهد بود که بسیار سریع گسترش می یابد. منطقی کردن زمان وجود دارد: ساعت یک ساعت مکانیکی یک واحد واضح است که برای عملیات حسابی راحت است. انحصار زنگوله ها که زمان خدا را اعلام می کرد به زمان بازرگانان تبدیل می شود که می توان آن را به صورت مکانیکی تغییر داد. در نتیجه، انسان به سمت ارزش های زمینی و عقلانی گرایش پیدا کرد.

نقطه عطف در قرن XII - XIII. در پیروزی سواد و دانش مشاهده شد. در شهرها، آموزش ابتدایی برای افراد غیر روحانی و بازرگانانی که خواندن، نوشتن و حساب می آموختند، گسترش یافت. در این دوره تعداد دانش آموزان مدرسه و ولگرد در جاده های اروپا به شدت افزایش یافت. کلمه «ولگرد» به معنای «سرگردان» است. این برای کشیشان بدون کلیسای، برای راهبانی که صومعه را ترک کرده و از شهری به شهر دیگر سرگردان بودند، اعمال شد. دانش آموزانی که در جستجوی دانش، مدرسه را بعد از مدرسه تغییر می دادند نیز تحت تأثیر آن قرار گرفتند.

دوران جنگ‌های صلیبی و انقلاب‌های اشتراکی به شدت تقاضا برای افراد باسواد را افزایش داد، مدارس کلیسای جامع و اولین دانشگاه‌ها شروع به تولید هر چه بیشتر روحانیون تحصیل کرده در پاسخ به این موضوع کردند. اما در نقطه ای خاص، «تولید» طبقه روشنفکر به تولید بیش از حد تبدیل شد، روحانیون جوان به طور فزاینده ای برای یافتن یک محله، یک موقعیت آموزشی یا خدمتی در صدارت مشکل پیدا کردند و در انتظار این امر، آنها شروع به سرگردانی از مکان کردند. قرار دادن

ارزش های جدید نیز در نوشتار منعکس شد. جهت گیری ارزش اصلی کلمه گفتاری شروع به دادن جای خود به کلمه نوشتاری می کند. علاوه بر این، با ازدیاد نسخه های خطی و کتب تجاری دانشگاهی، متن مکتوب قداست زدایی می شود. اگر قبلاً با کتاب مقدس مرتبط بود، اکنون متن نوشته شده به عنوان چیزی عادی در نظر گرفته می شود. نامه نه به نام خدا، بلکه به خاطر چیزهای زمینی خلق شده است.

اگر در اوایل قرون وسطی با بدن با تحقیر رفتار می شد، قرون وسطی عالی آن را به عنوان همدم روح می دانست. این به عنوان مثال در تغییر نگرش نسبت به یکی از گناهان کبیره - پرخوری - منعکس می شود.

شکم خوری گناه طبقه حاکم بود که از طریق آن برتری اجتماعی آشکار می شد. اکنون علاوه بر رجز خوانی در مورد غذا، طعم لذیذی نیز به آن افزوده شده است که در نتیجه شادی های مهمانی باعث تولد خوراک شناسی شده است.

اهمیت و ارزش زندگی زمینی نه تنها در غذا شناسی، بلکه در شرایط تکاملی نیز آشکار می شود.

اولاً خندیدن - رهبانیت اوایل قرون وسطی به مسیحیان آموخت که از دنیای زمینی غفلت کنند. این در سرکوب خنده بیان شد. در قرن سیزدهم. خنده در تمام جلوه هایش مشروعیت می یابد.

ثانیاً، تغییر در مفهوم تقدس، زندگی زمینی قدیس است که اهمیت زیادی پیدا می کند.

ثالثاً، حافظه پس از مرگ خود تغییر می کند. J. Le Goff می نویسد که تلاش برای غلبه بر فراموشی در این زمان عبارات مختلفی داشت. به عنوان مثال، آنها در حال بازگشت به انجام وصیت نامه هستند که از دوران باستان گم شده اند. با کمک آن، متوفی این فرصت را پیدا می کند که با یک جایزه ملکی به خانواده و دوستان خود، خود را یادآوری کند. به رسمیت شناختن برزخ نیز در این مورد قابل توجه بود، زیرا شخصی که در آن هستند، هنوز هم حق دارند به زمین بازگردند و زنده ظاهر شوند.

همه این تغییرات در هنر منعکس شده است، که در آن تا قرن 12th. یک نقشه وجود داشت - نقشه خدا. اما در طول صعود توجه به امور زودگذر و زودگذر افزایش می یابد و زندگی زمینی ارزش بالایی پیدا می کند. رئالیسم در نظام بازنمایی هنری متولد می شود. این واقع‌گرایی همچنین مجموعه‌ای از قوانین را نشان می‌دهد، اما این کد تقدس زدایی شده است.

در نتیجه همه این تغییرات، نوع جدیدی از فرد ظاهر می شود - شخصیت، "من" از بین می رود، اگرچه، البته، پیش نیازهای آگاهی فردی در خود مسیحیت وجود داشت، اما آنها در حال حاضر آشکار می شوند. افراد علاوه بر نام، نام خانوادگی نیز دارند. اعتقاد به برزخ بر اهمیت مرگ و قضاوت فردی پس از مرگ می افزاید. حوزه شخصی نیز از طریق خواندن فردی گسترش می یابد. در پایان قرن سیزدهم. تصویر زمینی فرد در یک پرتره فردی تجسم یافته است.

مرد اوایل قرون وسطی با مرد جدیدی جایگزین می شود. این فرد جدید شروع به درک متفاوتی از زمین می کند. دیگر از آسمان تقلید نمی کند، بلکه به زمین تبدیل می شود، برعکس، از آسمان تقلید می کند. «جامعه مسیحی تبدیل بزرگی به جهان زمینی شده است. مسیر برای اولین رویکردها به زمان جدید در حال پاک شدن است.»

بنابراین می بینیم که،

اولاً، فرهنگ غرب قرون وسطی متعلق به نوع فرهنگ سنتی است، زیرا در آن زندگی، قبل از هر چیز، توسط سنت و عرف اداره می شود.

ثانیاً ساختار اجتماعی این جامعه با دو اصل سازماندهی مشخص می شود: روابط سلطه/فرعیت و روابط شرکتی که البته نتیجه ساختار سنتی است. یک مرد قرون وسطی همیشه عضو گروهی بود که تمام زندگی او را تعیین می کرد، او خود را فردی نمی دانست، از این رو مثلاً در نقاشی ژانر پرتره وجود ندارد.

ثالثاً، گرچه مردم قرون وسطی بسته به اینکه به نخبگان روحانی تعلق داشته باشند یا به گروه‌هایی از دهقانان و صنعتگران، شهرداران کوچک و شوالیه‌ها، بخش پایین رهبانیت و روحانیت، با یکدیگر تفاوت داشتند. همه در یک دوره با روانشناسی جمعی و نگرش های اساسی آگاهی متحد شدند که توسط تصویر جهان تعیین شده است - دلبستگی به زمان کشاورزی ، نمادگرایی ، اتحاد "بهشت" و "زمین" در یک کل.

شمارش معکوس مرسوم قرون وسطی از دوره پس از رسول (تقریباً قرن دوم) شروع می شود و با شکل گیری فرهنگ رنسانس (تقریباً قرن چهاردهم) به پایان می رسد. بنابراین، آغاز شکل‌گیری تصویر قرون وسطایی جهان با پایان، یعنی افول دوران باستان مصادف است. نزدیکی و دسترسی (متون) فرهنگ یونانی-رومی، علیرغم ماهیت عموماً مذهبی آن، اثر خود را در شکل گیری تصویر جدیدی از جهان بر جای گذاشت. نگرش دینی به جهان در آگاهی انسان قرون وسطایی غالب است. دین، که کلیسا نمایندگی می کند، همه جنبه های زندگی انسان، همه اشکال وجود معنوی جامعه را تعیین می کند.

تصویر فلسفی از جهان قرون وسطی خدامحور. مفهوم اصلی، یا بهتر است بگوییم چهره ای که شخص با آن ارتباط برقرار می کند، خدا (و نه کیهان، مانند دوران باستان) است که بر خلاف خدایان باستان، یکی است (هم جوهری) و دارای قدرت مطلق است. لوگوس باستانی که بر کیهان حاکم بود تجسم خود را در خدا می یابد و در کلام او بیان می شود که از طریق آن خدا جهان را آفرید. نقش کنیز الهیات به فلسفه اختصاص داده شده است: ارائه کلام خدا، باید در خدمت "علت ایمان"، درک موجودات الهی و مخلوق باشد - احساسات مؤمنان را با استدلال های معقول تقویت کند.

تصویر فلسفی جهان عصر مورد بررسی منحصر به فرد است و در چندین محور معنایی با زمان قبلی تفاوت اساسی دارد: درک جدیدی از جهان، انسان، تاریخ و دانش ارائه می دهد.

هر آنچه در جهان وجود دارد به اراده و قدرت خداوند وجود دارد. آیا خداوند به خلقت جهان ادامه می دهد ( خداباوری) یا با پی ریزی پایه های آفرینش، از دخالت در فرآیندهای طبیعی دست کشید ( دئیسم) حتی امروزه نیز موضوعی بحث برانگیز است. در هر صورت خداوند خالق جهان است ( خلقت گرایی) و همیشه قادر است مانند یک بار قبل (سیل جهانی) در روند طبیعی حوادث دخالت کند، آنها را تغییر دهد و حتی جهان را ویران کند. الگوی توسعه جهان از چرخه (قدیم بودن) خارج شده است، اکنون در یک خط مستقیم استقرار یافته است: همه چیز و همه به سمت یک هدف معین، به سمت یک تکمیل خاص حرکت می کنند، اما انسان قادر به درک کامل الهی نیست. برنامه ریزی ( مشیت گرایی).

در رابطه با خود خداوند، مفهوم زمان قابل استفاده نیست. خداوند جاودانه است. انسان این مفهوم را دارد، اما به دلیل محدود بودن و محدودیت ذهن خود و وجود خود، نمی تواند آن را تصور کند. تنها با درگیر شدن در خدا، انسان درگیر ابدیت می شود.

اگر یونانی به چیزی فراتر از کیهان فکر نمی کرد، که برای او مطلق و کامل بود، پس برای آگاهی قرون وسطایی به نظر می رسید که جهان از نظر اندازه کاهش یافته است، "پایان"، قبل از بی نهایت، قدرت و کمال وجود الهی گم شده است. این را نیز می توان گفت: تقسیم (دوبرابر شدن) جهان - به عالم الهی و مخلوق - وجود دارد. هر دو جهان با نظم مشخص می شوند که در بالای آن خدا ایستاده است، بر خلاف کیهان باستانی که از درون توسط لوگوس نظم داده شده بود. هر شیء و هر موجودی، بر حسب رتبه‌اش، در سلسله مراتب موجودات مخلوق، جایگاه معینی را اشغال می‌کند (در کیهان قدیم، همه چیز از این نظر نسبتاً برابرند). هر چه جایگاه آنها در نردبان دنیا بالاتر باشد، بر این اساس به خدا نزدیکتر می شوند. انسان بالاترین مرتبه را اشغال می کند، زیرا به صورت و شباهت خدا آفریده شده است و به فرمانروایی بر زمین فرا خوانده شده است. معنای تصویر و تشبیه الهی به گونه‌ای متفاوت تفسیر می‌شود، چنان که س.س. خوروژی در این باره می‌نویسد: «تصویر خداوند در انسان، مفهومی ثابت و ماهوی تلقی می‌شود: معمولاً در برخی از نشانه‌های ذاتی، ویژگی‌های ذاتی دیده می‌شود. ماهیت و ترکیب انسان - عناصر ساختار تثلیث، عقل، جاودانگی روح ... تشابه به عنوان یک اصل پویا در نظر گرفته می شود: توانایی و فراخوانی انسان برای شبیه شدن به خدا، که شخص، بر خلاف تصویر، ممکن است. متوجه نشدن یا از دست دادن.»

اندیشه فلسفی و دینی قرون وسطی نه تنها خدامحور است، بلکه همچنین انسان محوری. همه مهم ترین الهیاتیسؤالات (درباره ماهیت واقعیت الهی، در مورد آفرینش جهان، در مورد ابدیت، در مورد رابطه ایمان و عقل، در مورد منشأ شر و غیره) در مورد شخص به هر طریقی مطرح می شود و از طریق درک حل می شود. از وجود او عاقبت دنیا در نهایت سرنوشت انسانی است که روزی از فیض الهی محروم بوده است، اما می تواند با کوشش های خاصی دوباره آن را بیابد. نجات او به این معنا، نجات جهان است.

دومی با تعدادی از مشکلات همراه است تئودیسه ها: چگونه می توان ذات کامل و خیر خداوند را با شر و نقص جهان جمع کرد، چرا خداوند قادر مطلق و آینده نگر سقوط انسان را مجاز دانست، چرا بلافاصله موجودی خالی از کاستی خلق نکرد؟ ? مشهورترین قطعنامه آنها حاوی نشانه ای از آزادی است که خداوند به مخلوق خود عطا کرده است، به ویژه اراده آزاد ذاتی انسان. خداوند انسان را منطقی و آزاد آفریده است، بنابراین انسان باید مستقلاً تصمیم بگیرد که کدام مسیر را دنبال کند - خیر یا شر. در مورد بدی، بیماری و بدبختی، اینها اصلاً ساخته خدا نیستند. او که موجودی کامل بود، جهان را به همان اندازه کامل آفرید. در ذات الهی شر نیست، پس مخلوق آن را ندارد. آنچه به نظر ما بد می آید، در ذات خود، فقدان یا عدم وجود خیر است که در درجات گوناگونی از وجود جهان، تنوع و زیبایی آن بیان می شود. ما قادریم زیبایی را دقیقاً به این دلیل درک کنیم که میزان آن در چیزها متفاوت است (تا غیبت کامل) و تا آنجا که از فقدان آن رنج می بریم خوبی می بینیم. بر این اساس شر که از وجود خود محروم است (فقط خیر وجود دارد)، نمی تواند خیر را از بین ببرد، زیرا در این صورت خود را از بین می برد.

چگونه انسان می تواند خدا را بشناسد؟ الهیات- علم خدا و علم او - گواه بر دو راه است. آپوفاتیک(الهیات منفی) بیان می کند که هیچ مفهوم انسانی در مورد خدا صدق نمی کند. خلقت نمی تواند خالق خود را بشناسد. ما فقط با انکار تمام خصوصیات و تعینات ممکن آن می توانیم به آن نزدیک شویم: نه این، نه آن، نه آن... با کنار گذاشتن دانش نادرست و تحریف شده در مورد آن، به این وسیله هم جوهر نامتناهی و هم ذات محدود خود را درک می کنیم. کاتافاتیک(الهیات اثباتی) برعکس معتقد است که خالق از ثمراتش شناخته می شود. از آنجایی که خداوند جهان را آفرید، این جهان طبیعت او را منعکس می کند. با این حال، خالق همیشه از خلق خود پیشی می‌گیرد، بنابراین باید از خواص (کیفیت‌های) جهان نسبت به خداوند در حد عالی استفاده کرد: خیر، دانا، قادر و غیره. در معرفت خداوند نه تنها بر ایمان، بلکه بر ذهن و در نتیجه بر ابزارهای گفتمانی (زبان) و رویه های عقلی تکیه می کند. اما راه سومی نیز وجود دارد - غیرعقلانی و عرفانی - برای درک خدا، زمانی که شخص در خلسه نفسانی (ایمان قوی و میل شدید) به او نفوذ می کند یا ملاقات مستقیم با او را تجربه می کند، همانطور که در زندگی گواه است. مقدسین

الهیات به عنوان یک علم دینی و فلسفی در طول دوره مکتب (قرن IX-XV) که پس از دوره پدرشناسی (قرن II-VIII) به وجود آمد. متکلمان (مکتب‌شناسان) به دنبال ساده‌سازی، نظام‌بندی و مهم‌تر از همه، اثبات عقلانی آموزه مسیحی بودند. آنها از متون باستانی استفاده می کردند و بر ایده هایی تکیه می کردند که در چارچوب فلسفه باستان، به ویژه بر آموزه های ارسطو توسعه یافته بود. تلاش برای توجیه عقلانی در جستجوی دلیل خدا، جاودانگی روح و غیره بیان شد. بنابراین، توماس آکویناس (1225-1274) پنج دلیل بر وجود خدا ارائه می دهد که به نظر او باید برای آنها آشکار باشد. همه کسانی که حداقل یک بار با دقت به دنیای اطراف خود نگاه کرده اند:

هر چیزی که حرکت می کند باید با چیز دیگری حرکت کند، بنابراین، اولین علت متحرک وجود دارد.

هر معلولی علت خاص خود را دارد، بنابراین، باید یک علت مولد اولیه وجود داشته باشد.

· هر اتفاقی به ضروری بستگی دارد، بنابراین، در این مجموعه باید اولین ضرورت وجود داشته باشد.

· همه چیز را می توان بر حسب درجه کیفیاتشان مرتب کرد، پس باید چیزی باشد که حد کمال باشد;

· همه چیز به سمت هدفی هدایت می شود، معنایی دارد، بنابراین باید چیزی عقلانی وجود داشته باشد که برای هر چیزی که در طبیعت اتفاق می افتد هدف تعیین کند.

انسان باستانی به سرنوشت اعتقاد داشت، اما به دنبال تکیه گاه در خود، در ذهن خود بود، انسان قرون وسطایی به چیزی که متعلق به جهان نیست، اعتقاد دارد و در ایمان خود به دنبال حمایت است. مسئله رابطه ایمان و عقل یکی از آن مسائلی است که در قرون وسطی به طور گسترده مورد بحث قرار گرفته است. پاسخ به آن در نهایت توانایی ها و تلاش های یک متفکر خاص را در ارتباط با معرفت به جهان و خدا مشخص کرد. نحوه تقسیم نظرات در مورد این موضوع را می توان با اظهارات فردی نمایندگان مشهور این عصر قضاوت کرد:

ترتولیان (حدود 160-220): "من معتقدم زیرا پوچ است."

آگوستین (354-430): "اگر ایمان نیاورید، نخواهید فهمید"، "ایمان بیاورید تا بدانید، بدانید تا باور کنید."

آنسلم کانتربری (1033-1109): «ایمان به دنبال فهم است»، «عقل به ایمان می‌آورد».

در نتیجه جایگاهی ایجاد شد که بر هماهنگی ایمان و عقل اصرار داشت. توماس آکویناس که فعالانه از این دیدگاه دفاع می کرد، تعلیم می داد که ایمان و عقل نباید با یکدیگر تضاد داشته باشند، زیرا با هم از جانب خدا هستند، اما اگر با این وجود چنین تناقضی ظاهر شد، عقل باید به سادگی کنار رفته و جای خود را به ایمان بدهد. چرا؟ از آنجا که ایمان مستقیماً انسان را با خدا پیوند می دهد، علاوه بر این، بر اساس کتاب مقدس، بر اساس وحی الهی است و بنابراین، راه شناخت واقعی تر از عقل است. عقل کمک کننده ایمان است، با کمک آن انسان به «علم طبیعی» یا معرفتی در مورد جهان، در مورد وجود نفسانی خود، و تا حدی به خدا (مثلاً حقیقت وجود او) دست می یابد. عقل قادر است از متون کتاب مقدس علم به دست آورد و معنای پنهان آنها را رمزگشایی کند (اینگونه است تفسیر) و بدین وسیله به ایمان کمک می کند.

با این حال، بسیار به قلمرو طبیعی تعلق ندارد، بلکه به قلمرو دانش ماوراء طبیعی تعلق دارد که در آن عقل ناتوان است و فقط به روی ایمان باز است. بنابراین علیرغم اصل مکمل بودن ایمان و عقل، اولی همچنان حاکم بود که در غفلت از علم طبیعی و در ذهنیت کلی عصر بیان شد که می توان آن را چنین توصیف کرد. فروتنانه-معاد شناسی.

اگر در مورد رابطه انسان با جهان (طبیعت) صحبت کنیم، اصل اصلی دوران قرون وسطی ادغام او با طبیعت (قدیم) نیست، بلکه بالا بردن او از آن است. طبیعت در مقایسه با انسان چیزی پایین‌تر تلقی می‌شود، زیرا فقط او یک اصل الهی دارد - روح. این چیزی است که او را به خدا نزدیک می کند. طبیعت یک اصل گناه آلود، پایه و آفریده شده است که انسان باید در درون خود بر آن غلبه کند. هر چه از طبیعت دورتر باشد به خدا نزدیکتر است. اما در چارچوب تصویر دینی و فلسفی قرون وسطایی جهان، نگرش متفاوتی نیز نسبت به طبیعت وجود دارد که با این حال توسعه جدی پیدا نکرده است. طبیعت نیز مانند انسان آفریده خداوند است. این جوهر کتابی است که حاوی نوشته های خداست. انسان با درک طبیعت، با خواندن این نوشته ها، خدا را درک می کند.

تکامل تصویر جهان
(سنین میانی -زمان جدید)

مقدمه

هدف از این بررسی، تجزیه و تحلیل تکامل ایده های کلی در مورد جهان فیزیکی از اوایل قرون وسطی تا آغاز عصر مدرن، شناسایی آن پیش نیازهای فکری است که گذار به تصویر مکانیکی جهان را در هفدهم ممکن ساخت. قرن در بررسی (15) ما مشکلاتی را که در تبیین مکانیزه شدن جهان بینی (WW) در چارچوب درون گرایی و برون گرایی به وجود آمد نشان دادیم. رویکرد مارکسیستی اجازه می‌دهد، وقتی به اقتصاد به‌عنوان حوزه‌ای که در نهایت توسعه ایده‌ها را تعیین می‌کند، روی می‌آوریم، از افراط‌های جامعه‌شناسی مبتذل اجتناب کنیم. مثلاً انگلس می‌نویسد: «فلسفه هر عصری به عنوان پیش‌نیاز، مواد ذهنی خاصی دارد که توسط پیشینیانش به آن منتقل شده است... اقتصاد در اینجا چیز جدیدی ایجاد نمی‌کند، بلکه نوع تغییر را تعیین می‌کند. و توسعه بیشتر مواد ذهنی موجود، اما حتی این عمدتاً به طور غیرمستقیم تولید می کند، در حالی که مهم ترین تأثیر مستقیم بر فلسفه توسط تأملات سیاسی، حقوقی و اخلاقی اعمال می شود» (6، ص 420).

"مواد ذهنی فعلی"، به عنوان مثال. سیستم دانشی که از لحاظ تاریخی تثبیت شده است در توسعه ایده های کلی نقش دارد
افکار در مورد جهان نقش بسیار مهمی دارند: با کمک دگرگونی
با استفاده از ابزار مفهومی او، آنچه را که وضعیت اجتماعی-اقتصادی جدید با خود به ارمغان می آورد، درک می شود. این دقیقاً همان چیزی است که به نظر ما، به عنوان مثال، توسط نمایندگان مفهوم "اجتماعی-سازنده" پیدایش علم، که در تلاش برای "نرم کردن" رویکرد خارجی کلاسیک هستند، مورد توجه قرار نمی گیرد. ما موضع E. Mendelssohn، W. Van den Daele، W. Schafer، G. Boehme، W. Kron و دیگران را در نظر داریم.

این نویسندگان معتقدند که اساس نهادینه شدن علم در قرن هجدهم. نوعی "معامله" بین علم به عنوان یک نهاد اجتماعی و جامعه وجود داشت. این "مصالحه پوزیتیویستی" عبارت بود از این که در ازای الزام دانشمندان به عدم مداخله در مسائل سیاسی، مذهبی و اخلاقی، جامعه حمایت از علم جدید را به عنوان یک نهاد تضمین می کرد.

ما به دلایل زیادی نمی توانیم با این مفهوم موافق باشیم. با وجود تمام تمرکز ظاهری این مفهوم بر تاریخ علوم، اشتراک چندانی با تاریخ ندارد. تصاویری از فیلسوفان و دانشمندان قرن هفدهم. مدرن شده توسط "ساخت گرایی اجتماعی" در روح نمایندگان پوزیتیویسم قرن 19-20. دانشمندانی که نام آنها با نهادینه شدن علم در انگلستان مرتبط است (نویسندگانی که ما در نظر داریم مفهوم خود را بر اساس این ماده می‌سازند) - بویل، گلانویل، اسپرات، هوک و غیره - به طور همزمان فیلسوفان اخلاق، شخصیت‌های سیاسی و عمومی فعال بودند و متکلمان . بنابراین، بیانیه نمایندگان مفهوم "اجتماعی-سازگارانه" از پیدایش علم که دانشمندان در انگلستان در قرن هفدهم. به لطف تعهدی که برای عدم دخالت در "قلمرو" سیاست، مذهب، اخلاق، که هیچ مبنای تاریخی ندارد، به علم مشغول شدند.

در این بررسی، بر آن شدیم تا نشان دهیم که برخلاف نتیجه گیری نمایندگان «اجتماعی-سازنده
رویکرد stsky" (1) تصویر مکانیکی جهان (MPM) به عنوان مبنای دانش علمی قرن هفدهم. از نظر اخلاقی، سیاسی و مذهبی بی طرف نبود. (2) ماشینی شدن تصویر جهان و پذیرش اجتماعی آن یک «معامله» آگاهانه بین علم و جامعه نبود، بلکه طبیعتاً از «مواد ذهنی موجود» (انگلس)، از نگرش‌های ایدئولوژیک موجود پس از اصلاحات سرچشمه می‌گرفت. اروپا، به طور غیرمستقیم منعکس کننده اقتصاد اجتماعی
تغییرات فرهنگی و سیاسی؛ (3) خنثی سازی ارزش تصویر مکانیکی جهان در روش شناسی علم اتفاق می افتد، اما نه در قرن هفدهم، بلکه بسیار بعدتر، و عمدتاً در طول شکل گیری فلسفه پوزیتیویستی علم شکل می گیرد.

قبل از پرداختن مستقیم به حل این مشکل و در نظر گرفتن تاریخچه شکل گیری MCM، لازم به نظر می رسد که برخی از ملاحظات مفهومی را بیان کنیم.

از نظر فرهنگی و تاریخی، مکانیزه شدن مهندسی مکانیک پدیده ای فوق العاده جالب است که در بطن فرهنگ اروپایی پدید آمده و در فرهنگ های دیگر مشابهی ندارد. با مکانیزه شدن مکانیک کوانتومی، که در قرن هفدهم اتفاق افتاد، ما جابجایی ایده مکتبی از جهان مادی را به عنوان یک ارگانیسم مرتب شده سلسله مراتبی درک می کنیم، زیرا ماده با کیفیت های اساسی "از درون" توسط یک ایده متفاوت متحرک شده است. جهان - به عنوان یک ماده بی جان و مرده همگن که ذرات آن (قابل تقسیم یا غیرقابل تقسیم بیشتر) بر اساس قوانین کاملاً مکانیکی برهم کنش دارند.

MKM قرن هفدهم. ایده وحدت کیفی، وحدت کل جهان جسمانی و تبعیت شدید آن از قوانین ناشی از یک منبع الهی را تأیید کرد. فرهنگ های شرق باستان ایده یک خدا - خالق و قانونگذار جهان مادی را نمی دانستند. این ایده تنها زیربنای CM یهودی-مسیحی است.

دوران باستان، و نه تنها یونانی، با ایده آل یک حکیم آشنا است، که خودآگاهی توسعه یافته او می تواند ایده پیشرفت اخلاقی و شناختی خود و مسئولیت اخلاقی را در قبال کل کیهان تطبیق دهد. با این حال، هیچ کجا به جز فرهنگ اروپایی، این ایده آل آگاهی توسعه یافته با فعالیت های جهان مادی مرتبط نبود. هدف حکیم شرقی، که "نور حقیقت" را می شناخت، ترک دنیای فیزیکی - " سیاه چال" روح، شکستن دایره تولد و مرگ، اتحاد مجدد با وطن معنوی خود، "یک" بود. «نیروانا»، «برهمن».

ایده آل ارائه شده توسط فرهنگ اروپایی کاملاً متفاوت است: شخصی که به سطح بالایی از معنویت و خودآگاهی رسیده است با دنیای فیزیکی نمی شکند، بلکه در آن و برای آن "کار می کند" و آن را روشن و معنوی می کند. این آرمان به شکل عاطفی-مذهبی در تصویر یهودی-مسیحی از خدای پدر توسعه یافته است، که قادر است جهان مادی واحدی را از هیچ ایجاد کند و آن را به عنوان خالق و قانونگذار مدیریت کند.

مارکس در کاپیتال می نویسد که «ارگانیسم های مولد اجتماعی کهن... یا بر نابالغی فردی تکیه دارند که هنوز از بند ناف پیوندهای تولد طبیعی با افراد دیگر جدا نشده است، یا بر روابط مستقیم سلطه. و تبعیت... محدودیت روابط آنها در چارچوب فرآیند مادی زندگی تولید، و بنابراین محدودیت همه روابط آنها با یکدیگر و طبیعت... به طور ایده آل در ادیان باستانی که طبیعت را خدایی می کنند، منعکس شده است. عقاید» (1، ص 89-90).

در این راستا، دگم مسیحی آفرینش جهان از هیچ، در قالب دینی تبدیل شده، مرحله جدایی انسان از طبیعت را منعکس می کند، نه به تصویر آفرینش زیستی، بلکه به تصویر خلاقیت هنری (ترتولیان) ، آگوستین). علاوه بر این، طرف دیگر این دگم (آفرینش جهان بر اساس کلام) آرمان کاملاً مشخصی از فرهنگ نوظهور اروپایی را بیان می کند. این ایده آل بیشترین اهمیت را به عنصر نیمه خودآگاه و پیشنهادی فعالیت می دهد (مثلاً وقتی دستان یک صنعتگر از سر او "باهوش تر" است)، بلکه ایده صراحت کامل را مطرح می کند. تمام مراحل و جنبه های فعالیت در Word. این شخصیت را در چنین کاملی هدف قرار می دهد
بیان یک مفهوم خلاقانه در کلمات، که در آن اصلاً جایی برای "دانش ضمنی" غیرکلامی وجود نخواهد داشت. بر اساس این آرمان، کل طرح، طرح آفرینش، کل «مفهوم» جهان ابتدا به وضوح در کلمه بیان می‌شود و سپس «لباس» با گوشت «تجسم» می‌یابد. تصادفی نیست که در فرهنگی با چنین ایده آلی، فناوری مدرن به وجود می آید که نه چندان با بهبود نمونه های باستانی شناخته شده، بلکه بر اساس ایده های علمی جدید که این چرخه را طی کرده اند ایجاد شده است: مفهوم → دفتر طراحی با نقشه ها و مدارک فنی کامل → تولید صنعتی.

در این راستا، ایده های مطرح شده توسط M.K. پتروف (20؛ 21). او تفاوت بین فرهنگ اروپایی و فرهنگ های شرق را در تفاوت در شیوه های مشخص فعالیت آنها می داند که به ترتیب آنها را "خلاقیت" و "عقلانی سازی" نامیده است. وی در این زمینه از خلاقیت به عنوان فعالیتی یاد می کند که در شرایط کلام سنت صورت می گیرد که همه جنبه های اساسی آن را می توان در کلمه تعریف کرد. او عقلانی‌سازی را به‌عنوان انباشت متوالی چیز جدید در سطح یک مهارت پایدار، به‌عنوان بهبود مدل ارائه‌شده توسط سنت از طریق آزمون و خطا، از طریق صیقل دادن بی‌پایان و به کمال رساندن شکل اصلی تعریف می‌کند (21، ص 166). . عقلانی سازی به گفته م.ک. پتروف، نوعی فعالیت وجود دارد که از نسلی به نسل دیگر نه با کلمات، بلکه در فرآیند ارتباطات غیررسمی (پدر با پسر، استاد با شاگرد)، فعالیت مشترک "ساکت" (آنطور که من انجام می دهم، با من انجام دهید، بهتر از من عمل کن). مهارت های منتقل شده در چنین ارتباطی نشان دهنده توانایی "دانستن با دستان خود" به جای "دانستن با ذهن" است و مشخصه شرق سنتی است.
محصولات زراعی

آن چیز جدیدی که در فرهنگ غربی در حال ظهور است، به گفته M.K. پتروف، عینیت بخشیدن است، عینیت بخشیدن به اصل امر در کلام. در یک جامعه سنت گرا، مشخصه است، همانطور که M.K. پتروف، یک رویکرد "پزشکی"، که در آن جوهر موضوع موضوع دانش شفاهی نیست، همانطور که عملکرد طبیعی بدن سالم موضوع پزشکی نیست (موضوع آن انحراف از هنجار، بیماری است). برای فرهنگ نوظهور اروپایی، نکته اصلی درک و بیان شفاهی انحرافات از هنجار نیست، بلکه خود هنجار، جوهر هر امر یا رفتاری است. M.K. اشاره می کند که نگرش فرهنگی جدید نسبت به «فعالیت بر اساس کلمه» خلاقانه. پتروف، در آثار مکتوب فرهنگ نوظهور اروپا - در کتاب پیدایش، در اشعار هومر، در نوشته های فیلسوفان یونانی اسیر شده است.

به نظر ما تمایز بین دو شیوه فعالیت که M.K. پتروف به اصطلاحات "خلاقیت" و "عقلانی سازی" اشاره می کند و سایر محققان - به عنوان مثال، M. Polanyi (45)، V.A. لکتورسکی (16)، - مفاهیم دانش «صریح» و «ضمنی»، اساساً برای در نظر گرفتن ویژگی‌های فرهنگ اروپایی و پیدایش MCM مهم است.

بدون معرفی این تمایز، درک منشأ اجتماعی تقابل بین هنرهای به اصطلاح "آزاد" و "مکانیکی" که از دوران باستان سرچشمه می گیرد، در کل قرون وسطی اروپا تا پایان رنسانس غیرممکن است. فیلسوفان یونانی، فعالیت‌های خارج از عادت، «گویی در رویا»، نیمه‌هوشیار، «ضمنی»، که در اندیشه و کلام عینی نمی‌شوند، بسیار پایین ارزیابی می‌شوند. ارسطو می‌نویسد: «صنعت‌گران مانند برخی از چیزهای بی‌جان هستند: اگرچه این کار را انجام می‌دهند یا آن کار را انجام می‌دهند، اما بدون اینکه بدانند آن را انجام می‌دهند (مثلاً آتشی که می‌سوزد). جمادات... بر حسب طبیعت خود عمل می کنند و صنعتگران بر اساس عادت عمل می کنند» (9، ص 67). به گفته ارسطو، شایستگی فعالیت یک صنعتگر نیست، بلکه یک «مربی» است که با آگاهی کامل از علل (یا ماهیت) رخ می دهد و می تواند به وضوح در کلمات بیان شود.

ارسطو بر حسب چهار علت (مادی، کارآمد، رسمی و هدفمند)، فعالیت «آزاد» را که با درک کامل موضوع، اهداف و ابزار آن رخ می دهد، در مقابل «عمل خارج از عادت» توصیف کرد. این درک ارسطویی از علیت بخشی از گوشت و خون فرهنگ اروپایی به عنوان توصیفی از فعالیت یکپارچه خودآگاه به طور کلی، کار به طور کلی شد.

خودآگاهی و ساخت فعال توسط سوژه موضوع معرفت، مضامین اصلی اندیشه فلسفی اروپای غربی است که با نیروی خاصی در فلسفه کلاسیک آلمان طنین انداز است. پاتوس خودآگاهی، فعالیت موضوع فعالیت و دانش در کل کار ک. مارکس نفوذ می کند - از پایان نامه دکترای او در مورد دموکریتوس و اپیکور و پایان دادن به سرمایه. به پیروی از مارکس، می توان استدلال کرد که ایده قدرت خلاق یک شخصیت خودآگاه در شکلی دگرگون شده در CM الهیاتی منعکس شده است، در تصویر خالق که یک کیهان سازمان یافته از هیچ ایجاد می کند. به ویژه، مارکس در رابطه با اثبات های الهیاتی وجود خدا نوشت که آنها «چیزی بیش از این نیستند اثبات وجود خودآگاهی اساسی انسان، توضیحات منطقی دومی. مثلاً اثبات هستی شناختی. وقتی به آن فکر می کنیم چه موجودی فوری است؟ خودآگاهی» (3، ص 98).

با توجه به ملاحظات مفهومی فوق، ما QM الهیات قرون وسطایی را به عنوان یک سنت فکری در نظر خواهیم گرفت که از آنجا شکل گیری MQM در قرن هفدهم صورت گرفت.

تصویر قرون وسطی جهان

به منظور جلوگیری از هرگونه ابهام در ارائه بعدی به دلیل تعاریف نامشخص مفاهیم، ​​بلافاصله متذکر می شویم که TCM قرون وسطایی علاوه بر خدا و مطالب خلق شده توسط او،
دنیای جدید شامل دو حوزه آفریده شده، اما غیر مادی دیگر بود - روح انسان جاودانه و نه سلسله مراتب معنوی (فرشتگان و شیاطین). وضوح در تمایز بین این حوزه ها مهم است، به ویژه به این دلیل که گاهی اوقات محققی از دیدگاه های مکانیکی دانشمندان قرن هفدهم، برای مثال آر. بویل، با او مواجه می شود.
اعتقاد صادقانه به شیاطین، که، به نظر می رسد، از دیدگاه مدرن، با مکانیسم ناسازگار است. شیرجه بیشتر
مطالب نشان می دهد که بویل فقط MKM را توزیع کرده است
به دنیای مادی او در ارتباط با جهان سلسله مراتب معنوی، نوافلاطونی را به اشتراک گذاشت
شیطان شناسی

تقسیم بندی این کره های ایجاد شده نیز مهم است
و به این دلیل که معنایی را که در قرن هفدهم مطرح شد روشن می کند. به مفهوم "آتئیست". او را نه تنها کسی می‌دانستند که خالق جهان را طرد می‌کرد، بلکه کسی بود که دست‌کم یکی از حوزه‌های غیرمادی آفریده شده را رد می‌کرد (مانند تی هابز که وجود ارواح فناناپذیر را تشخیص نمی‌داد).

برای درک ماهیت مشکل جسمانی بودن، که به دلیل شکستن نیزه ها و بروز درگیری های چشمگیر در قرن هفدهم، باید به الهیات کاتولیک قرون وسطی سفر کنیم، در بحث هایی که بینش مکانیکی جهان تا حد زیادی خود را تعیین می کند. .

بدون اینکه بتوانیم این گشت و گذار را تا حدودی سیستماتیک و کامل کنیم، تنها به تفسیر اندیشمندان قرون وسطی از مسئله کیهان جسمانی و تمایز بین امر طبیعی و ماوراء طبیعی (معجزه آسا) می پردازیم و خواننده را به تصویر کلی از آن ارجاع می دهیم. فلسفه قرون وسطی، بازسازی شده در آثار اساسی P.P. گایدنکو (11)، G.G. مایو-
رووا (17)، V.V. سوکولوف (22) و سایر محققان.

ایده های قرون وسطایی در مورد کیهان جسمانی. ایده قرون وسطایی جهان مادی، کیهان جسمانی چیست؟ P.P می نویسد: "شما اغلب می توانید با این بیانیه برخورد کنید." گایدنکو، - که مسیحیت اهمیت اصل نفسانی (احساس) را در انسان کمرنگ می‌کند. و به یک معنا چنین است: اصل معنوی در مسیحیت بالاتر از نفسانی قرار می گیرد. با این حال، این اصالت کامل درک مسیحی از رابطه بین نفس و روح را در مقایسه با بت پرستان باستان تمام نمی کند: زیرا مسیحیت در ارتباط با آموزه تجسم خدا و رستاخیز جسم، امور جسمانی را ارتقا داد. اصل به مرتبه ای بالاتر از آنچه در... فلسفه فیثاغورسیان، افلاطون و نوافلاطونیان بود» (11، ص 388).

ایده مسیحی ماده در مجادلاتی با انکار جسمانیات گنوسی و نوافلاطونی به عنوان ظرف شرارت، کیهان جسمانی - به عنوان "جسد تزئین شده" (فلوطین) شکل گرفت. برای متفکران مسیحی، نگرش مثبت به جسمانیات عمدتاً از ایده ایجاد آن توسط خدای یگانه خوب و همچنین از آموزه تجسم لوگوس و، همانطور که در بالا ذکر شد، رستاخیز آتی جسم ناشی می شود.

ترتولیان نوشت روح نمی تواند مانند یک باکره ولخرج و برهنه در برابر داماد بهشتی ظاهر شود. «او لباس مخصوص به خود، زینت خود و برده - گوشت خود را دارد. گوشت عروس راستین است... و هیچکس به اندازه او به تو نزدیک نیست ای جان. پس از خدا باید او را بیش از هر چیز دوست بدارید... هنگامی که یک هنرمند عالی به عنوان خالق خود داشته باشد شروع به دوست داشتن جسم کنید» (به نقل از: 25، ص 747). با این حال، از نظر ترتولیان، عشق به بدن به معنای اغماض به نقاط ضعف آن نیست، بلکه به معنای حفظ پاکی و پاکی آن است. او می نویسد: «می توانید تصور کنید که خداوند سایه روح خود، نفس روح خود، تصویر فعال کلام خود را در ظرفی مطرود قرار دهد و آنها را به تبعید در مکانی کفرآمیز محکوم کند.» (نقل از: 25 ص 748).

در نوشته‌های آگوستین نیز همان ظلم‌آزاری که علیه انکار مانوی و نوافلاطونی «خوبی» جهان مادی، یعنی جسم، معطوف شده است. G.G می نویسد: "برای او." مایو-
خندق، - کیهان آخرین مرحله ظهور یگانه نیست، که نور ضعیف و پراکنده آن تقریباً به طور کامل توسط تاریکی عدم جذب شده است - ماده (مفهومی که قدمت آن به گنوسی ها باز می گردد)، بلکه خلقت است. خداوند، جایی که وحدت، نظم و زیبایی ویژگی‌های ذاتی و ذاتی هستند... آگوستین با چنان رقت انگیزی زیبایی و سعادت جهان فیزیکی را توصیف می‌کند، که بی‌اختیار می‌خواهد سخنانش را نه به دوران آغاز جهان نسبت دهد. قرون وسطی، اما به عصر رنسانس» (17، ص 298).

هدف زهد زهد مسیحی، بر خلاف زهد گنوسی، نابودی جسم نبود، نه تمسخر آن، بلکه روشنگری و معنویت آن بود. ایده ای از ویژگی های زهد مسیحی در عصاره زیر از اسحاق شامی ارائه می شود: «کمال هر زهد در سه چیز زیر است: در توبه، در پاکی و در خودسازی.

توبه چیست؟ - ترک گذشته و غم در مورد آن. - طهارت چیست؟ - اجمالاً: دلی که بر هر طبیعت مخلوقی رحم می کند...

قلب مهربان چیست؟ - دل سوزی برای همه خلقت - در مورد مردم، در مورد پرندگان، در مورد حیوانات، در مورد شیاطین و در مورد هر موجودی ... در مورد لال ها، و در مورد دشمنان حق، و در مورد کسانی که به آن آسیب می رسانند - هر ساعت دعا کنید. با اشک برای پاک شدن و حفظ آنها و همچنین و برای طبیعت خزندگان دعا کنید
با رحمت بسیار که بی اندازه در دل او برانگیخته می شود، به سبب تشبیه او به خدا در این» (نقل از: 25، ص 315).

اگر در درک وضعیت جهان فیزیکی، نمایندگان ارتدکس مسیحی موضع مشترک ضد عرفانی داشتند، در مورد سؤال دیگر - چه چیزی طبیعی تلقی می شود، و
که ماوراء الطبیعه (معجزه آسا) - نظرات آنها متفاوت بود. در این راستا می توان دو جهت اصلی را از جنبش ها و مکاتب مختلف الهیات اواخر قرون وسطی تشخیص داد: «الهیات اراده الهی» (مفهوم داوطلبانه) و «الهیات عقل الهی». خاستگاه اولی به آموزه آگوستین برمی گردد، دومی به وضوح در میان پیروان توماس آکویناس بیان شده است. بیایید به طور خلاصه به هر یک از آنها نگاه کنیم.

«الهیات اراده» و «الهیات عقل»: آگوستینیسم و ​​تومیسم. آگوستین در دوره ای از وجود فرهنگی باثبات خلق نکرد، بلکه در دوران گذار، زمانی که دوران باستان رو به مرگ بود و قرون وسطی در حال ظهور بود، خلق کرد. و تصویر او از جهان، مهر این افراط را دارد. با این حال، آگوستین با داشتن ثروت میراث فلسفی باستان، ایده اصلی الهیات باستانی ظهور جهان مادی را به عنوان یک امر اجتناب ناپذیر «طبیعی»، به عنوان یک دگرگونی فراغت، به عنوان فرآیندی باشکوه که منشأ خود را در قابل درک است و با تولید عینیت مادی به پایان می رسد.

دنیای مادی دوران باستان یک «آتش» ابدی و آفریده نشده (هراکلیتوس) یا یک پیامد اجتناب ناپذیر و طبیعتاً ضروری اجتناب ناپذیر فرآیند نشأت (نوافلاطونی) است. به نظر ما ریشه‌های اجتماعی چنین جهان‌بینی، ثبات شگفت‌انگیز بازتولید شیوه زندگی مشخصه دوران باستان به طور کلی و یونانی به طور خاص است. این ثبات، از نظر مردم آن عصر، روابط اجتماعی را به همان اندازه طبیعی-کیهانی طبیعی کرد و ایده آل اخلاقی باستانی «زندگی بر اساس» را تغذیه کرد.
طبیعت."

خدای فلسفه قدیم ذهنی است مجسمه‌وار و بی‌تحرک که جهان را نه به‌عنوان خالقی که از نظر اخلاقی مسئول آفرینش خود است، بلکه به‌عنوان نمونه‌ای غیرشخصی، شکلی از اشکال، ایده‌ای از ایده‌ها، به‌عنوان حد و مرز «به حرکت در می‌آورد». کمال همه چیز

عصر آگوستین، دوران دراماتیک فروپاشی برگشت ناپذیر اشکال باستانی هستی و فرهنگ باستانی، ایده متفاوتی از خدا می طلبید. قدرت مطلق، اراده خدا، و نه فقط عقل کامل او، به منصه ظهور رسید. در این دوران، زمانی که «تاریخ قبلاً حکم خود را درباره دوران باستان اعلام کرده بود»، به قول G.G. مایوروف، «به‌جای چسبیدن ناامیدانه به بت‌های شکست‌خورده و آرمان‌های برگشت‌ناپذیر، فرهنگ را برای شرایط جدید، فاجعه‌بار و سرگردان زندگی آماده کند» (17، ص 234). در این شرایط، تصویر آگوستینی از جهان، با تأکید بر قدرت مطلق الهی، که قادر به زنده کردن کیهان فیزیکی زیبا از نیستی است، نقش مهمی را به عنوان یکپارچه کننده کل فرهنگ ایفا کرد.

آگوستین بر اساس این ایده مرکزی برای او در مورد "آفرینش از هیچ" الهی، مرزی اساسی بین طبیعی و ماوراء طبیعی (معجزه) ترسیم نکرد. او این تفاوت را توهمی دانست و گفت: خداوند به همه چیزهایی که می‌بینیم دارای چنین ویژگی‌های شگفت‌انگیز و متنوعی است و آنها «تنها در ما شگفت‌زده نمی‌کنند، زیرا تعدادشان زیاد است».
(7، جزء 6، ص 251). به گفته آگوستین، تمام آفرینش، کل «جهان یک معجزه است... بزرگتر و عالیتر از هر چیزی که با آن پر شده است» (7، قسمت 6، ص 262)، اگرچه مردم فقط از موارد نادر و نادر شگفت زده می شوند. پدیده های غیر معمول در این رابطه، برای مثال، معجزه انجیل تبدیل آب به شراب در طول ازدواج در قنا، تفاوتی اساسی با معجزه تبدیل خوشه های انگور معمولی به شراب ندارد. در اینجا آگوستین بیانیه‌ای را بیان می‌کند که قرار است بعداً نقش مهمی در توسعه ICM ایفا کند، یعنی: انحرافات زیادی از هنجار (monstra، ostenta، portenta) نیستند که شایسته تعجب و توجه هستند، بلکه خود هنجار، همان طراحی خلقت (حرکت معمولی نورها، "عملکرد" ​​عادی جهان).

"الهیات اراده" آگوستین خواسته های خاصی را از اراده فردی انسان مطرح کرد. الاهیات آگوستین در یک موقعیت "اضطراری" و "فوق العاده" متولد شد - در عصر مرگ یک فرهنگ زمانی شکوفا، در
خاک، «در اثر طوفان های جنگ و تهاجم خشک شده و تقریباً بایر می شود» (17، ص 234). به همین دلیل، مفهوم «ارادگرایانه» آگوستینی برای «عادی» در حال ظهور (در زمینه
حس نوسکی)، دوره پایدار توسعه فرهنگ قرون وسطی بسیار "قوی"، بیش از حد رادیکال بود.

اف. انگلس می نویسد: «در قرون وسطی به همان میزانی که فئودالیسم توسعه یافت، مسیحیت به شکل یک دین متناظر با سلسله مراتب فئودالی متناظر به خود گرفت» (5، ص 314). مرحله «عادی»، با سلسله مراتب فئودالی رو به رشد جامعه، به دکترین متعادل تری به عنوان ایدئولوژی توده ای قابل قبول اجتماعی نیاز داشت. چنین دکترینی تأکید را از ایده آل نجات شخصی از طریق ایمان به «اشکال نجات» سازمان یافته اجتماعی که کاملاً توسط کلیسا کنترل می شود تغییر می دهد.

آموزه توماس آکویناس که به عنوان ویژگی تعیین کننده خدا نه اراده او (همانطور که آگوستین انجام داد)، بلکه (به تبعیت از ارسطو) بر عقل، خرد کامل او تأکید می کرد، با اهداف ایدئولوژیک قرون وسطی توسعه یافته سازگار بود.

توماس آکویناس نوشت: «خدا اولین علت همه چیز است نمونه(تاکید شده است. - باشه). برای آشکار شدن این امر، باید در نظر داشت که برای تولید هر چیزی، به یک نمونه نیاز است، یعنی. تا جایی که محصول باید از فرم خاصی پیروی کند. در واقع، استاد مطابق با الگویی که مشاهده می کند، صورت خاصی را از ماده تولید می کند، خواه این الگوی بیرونی باشد که به آن می اندیشد و خواه الگویی که در اعماق ذهن او تصور می شود. در این میان، بدیهی است که تمام آفریده های طبیعی از اشکال خاصی پیروی می کنند. اما این قطعیت صورت‌ها را باید به اصل اولیه‌اش جست‌وجو کرد، به حکمت الهی که نظم جهانی را متصور شد... پس خود خدا الگوی اولیه همه چیز است» (8، ص 838-839).

توماس با توجه به این که مشخصه فاعلیت الهی عقل است و نه اراده، مسئله طبیعی و ماوراء طبیعی را به گونه ای متفاوت از آگوستین حل می کند. در QM Thomist، مهمترین نکته نظم دهی سلسله مراتبی تمام حوزه های جهان ایجاد شده - اعم از مادی و معنوی است که هر یک از آنها "ماهیت" خاصی دارند. در این CM، حیوانات "طبیعت" خود را داشتند، انسان ها طبیعت خود را داشتند، هر یک از سلسله مراتب فرشتگان خود را داشتند (بالاتر از انسان ها). به همین دلیل، برای مثال، توماس مداخلات اهریمنی یا فرشته ای را ماوراء طبیعی نمی دانست، زیرا شیاطین و فرشتگان نیز دارای «طبیعت» درونی بودند که به آنها توانایی هایشان را می داد. توماس معتقد بود هنگامی که یک دیو غیر مادی باعث برخی اعمال مادی می شود، این عمل خشونت آمیز (به معنای ارسطویی) و بر خلاف ماهیت مادیات است. اما چنین عملی یک معجزه واقعی نیست. آن را به سادگی غیر معمول است. یک معجزه واقعی باید مستقیماً توسط خود خدا انجام شود و نه با وساطت فرشتگان (48 الف؛ 1 الف؛ 115،
1-2; 1 الف، 117، 1).

به عقیده توماس، خدا در شرایط عادی و عادی خودش عمل نمی کند، بلکه از طریق آفریده شده، اما دارای «اقتدارات» کامل واسطه ها: خدایی در منشأ، آنها بدون مشارکت مستقیم خدا عمل می کنند. توماس ادعا می کند که اگرچه خدا علت ثابت جهان خلقت است (مانند خورشید علت ثابت نور است)، اما در فرآیندهای مادی نه خود، بلکه از طریق واسطه ها عمل می کند. به عنوان مثال، آتش صرفاً به دلیل عمل مستقیم حضور الهی نیست، بلکه به دلیل ماهیت آن، به دلیل نیرویی خاص می سوزد. بنابراین، «طبیعت» درونی ذاتی در هر مرحله از هستی، بیشتر یک عامل نسبتاً مستقل عمل می کند تا ابزاری برای فعالیت مستقیم خدا.

در QM Thomist، نیروهای طبیعی بخشی از نظم مستقر خدا در جهان هستند. محقق آمریکایی K. Hutchison در این باره می نویسد: «دنیا به طور معمول به کمک این نیروهای حک شده مستقل عمل می کند. اما هنگامی که... نظم معمولی توسط قدرت مطلق خدا لغو شود، آنگاه یک فرآیند فراطبیعی رخ می دهد... عمل را فقط زمانی باید معجزه کرد که مستقیماً توسط خدا انجام شود. معمولاً از طریق واسطه انجام می شود. به همین دلیل آکویناس خلقت را در زمره معجزه قرار نمی دهد» (38، ص 305).

K. Hutchison شباهتی بین تفسیر توماس از رابطه خدا با نیروهای طبیعت و درک قرون وسطایی از وضعیت قدرت سیاسی پادشاه ترسیم می کند. بر اساس یک نظریه که به طور گسترده پذیرفته شده است، پادشاه قدرت (قدرت) موقت خود را با وساطت کلیسا، که قبلاً از طرف خدا به آن داده شده بود، دریافت کرد. به کلیسا با این حال، کلیسا این حق را حفظ کرد که اقدامات سلطنتی را با مداخله مستقیم معکوس کند. بنابراین، رابطه بین پاپ و پادشاه، که توسط این آموزه به تصویر کشیده شده است، به طرز شگفت انگیزی مشابهی دقیق از رابطه بین خدا و طبیعت در فلسفه مکتبی است» (38، ص 306). K. Hutchison نظریه قرون وسطایی "Impeto" را نمونه دیگری از توسعه ایده تومیست در مورد استقلال نسبی نیروهای طبیعی می داند. برای ارسطویی، حرکت پرتابه یک مشکل سنتی بود، زیرا به وضوح «خشن» بود و هیچ نیروی محرکه بیرونی آشکاری نداشت. نظریه "Impeto" که در قرن چهاردهم ارائه شد، راه حلی برای این مشکل پیدا کرد و پیشنهاد کرد که یک نیروی محرکه مصنوعی می تواند به طور موقت توسط یک پرتابه به یک پرتابه "مطمع شود" و می تواند پرتابه را پس از قطع تماس با پرتابه در حرکت نگه دارد. منبع حرکت این نیرو (Impeto) هنگامی که به یک پرتابه وارد می شد به نیروی طبیعی تشبیه می شد، اما در عین حال آن را خشن تلقی می کردند، زیرا نه ذاتی آن بود و نه دائماً عمل می کرد. «در جدایی خود از منبع حرکت، جدایی نیروهای طبیعی از خدا را بازتولید کرد» (38، ص 306).

با بازگشت به CM توماس آکویناس، لازم به ذکر است که نسبت به CM آگوستین منطقی تر و کمتر نمایشی است.

نظم جهان، به گفته توماس، برای ذهن انسان قابل درک است. کیفیات و اشکال آن (به معنای ارسطویی) نیروهای درونی بودند که توسط خدا به عنوان علل فرآیندهای طبیعی ایجاد شده بودند.

توماس ترکیبی از فیزیک ارسطویی از کیفیت های اساسی را با جزم شناسی و تفسیر کاتولیک انجام داد.
مقدسات برای تحلیل ما، بیشترین علاقه، توضیح توماس از آیین عشای ربانی با استفاده از مفاهیم فیزیک ارسطویی است.

همانطور که در بالا اشاره کردیم، مسیحیت، بر خلاف نوافلاطونی، تجسم لوگوس را در بدن انسان، و همچنین راز دگرگونی (تبدیل بدن و خون مسیح به نان و شراب) را به رسمیت شناخت. این مطالبات بسیار مشخصی را برای درک مسیحی از بدن مادی ایجاد کرد: ماده را باید به عنوان دارای چنین کیفیاتی در نظر گرفت که به آن اجازه می دهد صورت الهی - لوگوس را درک کند. از میان تمام میراث فکری باستانی، این الزامات تا حد زیادی توسط فیزیک «کیفیات جوهری» ارسطو و حداقل توسط اتمیسم دموکریتوس و اپیکور برآورده شده است. این شرایط نقش مهمی در "پذیرش" اجتماعی فیزیک ارسطویی توسط قرون وسطی به عنوان مبنای مفهوم طبیعت داشت. تبیین توماس آکویناس از آیین دگرگونی بر اساس فیزیک ارسطویی «کیفیات جوهری»، اساس دگم عشای ربانی را تشکیل داد که در شورای ترنت پذیرفته شد. بنابراین، جای تعجب نیست که انتقاد از دکترین کاتولیک توسط رهبران اصلاحات نیز نقد ارسطو بود.

P.P. گایدنکو می نویسد: «الهیات مسیحی برای تفسیر آموزه های ارسطو کار زیادی انجام داد تا با اصول ایمان مسیحی در تضاد نباشد. با وجود این، این مشکل در درجه اول توسط توماس آکویناس حل شد و آنقدر به طور کامل حل شد که ... ارسطو، که تدریس او در قرن 12th. متکلمان با احتیاط و دلهره از آن استقبال کردند و بسیاری، به ویژه در میان فرانسیسکن ها، قاطعانه آن را در قرن 13 و 14 رد کردند. از آنجایی که با مسیحیت ناسازگار بود، در دوران رنسانس و اصلاحات به عنوان نمادی از ارتدکس رسمی کلیسا تبدیل شد» (11، ص 452-453).

آموزه توماس گسترده ترین آموزه کاتولیک رسمی اواخر قرون وسطی شد و آموزه آگوستین را به عنوان راهنمایی برای طبیعت های متعالی تشنه زهد خاص زاهدانه به اطراف سوق داد. حامیان «الهیات اراده» آگوستینی («اراد گرایی») در
قرن XIII-XIV نشان دهنده مخالفت خاصی با تومیسم رسمی بود. به آنها P.P. Gaidenko شامل Bonaventure، Walter Van Brugge، Franciscans Roger Bacon، Peter
اولیوی، دونس اسکاتوس و دیگران (11، ص 420-452).

خلق و خوی که در جهان بینی فرانسیسکن های نئوآگوستینی نفوذ می کند را می توان چنین بیان کرد: از آنجایی که خلقت جهان یک ضرورت طبیعی نیست، بلکه ناشی از تصمیم آزادانه خداوند است، معجزه است. و ما باید پیوسته از این معجزه خلقت شگفت زده شویم. این حالت به وضوح در به اصطلاح "سرود خلقت" فرانسیس آسیزی بیان شده است.

به گفته فرانسیسکن ها - "داوطلبان"، P.P. گایدنکو، اراده انسان باید بر وضعیت تکه تکه شدن دردناکی که در نتیجه سقوط به آن افتاد، غلبه کند، «و تبدیل به یک معشوقه مستقل در خانه روح شود. این جهت در الهیات فرانسیسکن ها با این تز کتاب مقدس به دست می آید که خداوند انسان را به عنوان استاد بر کل جهان خلقت فرا خوانده است» (11، ص 422).

محقق دیگر، مورخ آمریکایی علم، ای. کلارن، با توصیف الهیات اراده گرایانه اواخر قرون وسطی، در آن می بیند: «آغاز چنین جهت گیری در ادراک خلقت، که (تا حدی از انکار کلیات توسط اسم گرایان نشأت می گیرد. ) تأکید در درک فعالیت خالق را به اولویت اراده الهی می برد تا ذهن الهی. در مقابل روابط عقلانی اراده و عقل، تصادفی بودن خلقت و ارتباط آن با اراده خالق مورد تاکید قرار گرفت. اگر قبلاً فرض بر این بود که حرکات اراده طبق دستور قاطع ذهن انجام می شود، اکنون این فرض نیز اساساً مورد تردید قرار گرفته است» (39، ص 33).

E. Klaaren شامل Ockham، Burdin، Oresme، Calvin، Bacon، Boyle و Newton به خط "Voluntarist" می شود. ای. کلارن معتقد است که تغییر مشخصه این جهت از عقل به اراده، «از لوگوس به قانون» صرفاً در نتیجه ظهور جست‌وجوهای معرفت‌شناختی سکولار نشده، بلکه «در نتیجه رهایی از قید تفکر هستی‌شناسی‌شده» رخ داده است. : از منطق ملبس به هستی، یا بهتر بگوییم از لوگوس هستی که برترین وجود خدا را فرض می کرد» (39، ص 39).

در پایان بررسی CM قرون وسطایی، تأکید می کنیم که P.P. گایدنکو، به نظر ما، کاملاً به درستی در "الهیات اراده" یک پیش نیاز فکری مهم برای شکل گیری ایده ای از موضوع و موضوع علم مدرن می بیند. او می نویسد که در دوران باستان، فرآیند شناخت به عنوان تعمق یک شی توسط یک سوژه منفعل ظاهر می شود، در حالی که در دوران مدرن سوژه به طور فعال ابژه را می سازد. «این انقلاب رادیکال چگونه و چرا رخ داد؟ ظاهراً او مدتها در حال آماده شدن بود و آموزه مسیحی در مورد طبیعت که خدا از هیچ آفریده شده است و در مورد انسان به عنوان یک موضوع کنش فعال-ارادی کمترین نقش را در این آمادگی ایفا می کند. 427).

سرنوشت آینده «الهیات اراده» آگوستینی چیست؟ در قرن 16-17، در دوران تجزیه فعال فئودالیسم و ​​جنبش های قدرتمند ضد مکتبی، جان تازه ای در ایدئولوژی های لوترانیسم، کالوینیسم و ​​یانسنیسم می یابد و به وسیله ای برای بیان نگرش اولیه بورژوایی به جهان تبدیل می شود. . ما به تحلیل تصاویر جهان که توسط این ایدئولوژی ها خلق شده است می رویم. دامنه بررسی این امکان را به ما نمی دهد که CM رنسانس را که از نظر روحی پانتئیستی است در نظر بگیریم و آن را با CM عصر اصلاحات مقایسه کنیم. لذا خواننده را به تحلیل ماهوی ارجاع می دهیم
لیز تصویر رنسانس جهان در آثار A.Kh. گورفانکل، P.P. گایدنکو، ام.ت. پتروف، و همچنین تعدادی از نویسندگان خارجی (33؛ 34؛ 40؛ 44؛ 47؛ 49؛ 52).

در این راستا بر موارد زیر تاکید می کنیم. رنسانس میوه های قابل توجهی برای فرهنگ اروپایی به ارمغان آورد. به لطف تلاش های اومانیست ها، به لطف اکتشافات بزرگ جغرافیایی، مرزهای جهان قرون وسطی به شدت گسترش یافت. همه اینها همانطور که A.Kh. گورفانکل، امکان بازنگری در اصول تزلزل ناپذیر تصویر مکتبی جهان را فراهم کرد.